Είναι η Ρωσία ο ταραξίας, το ΝΑΤΟ ο καλός προστάτης και εμείς τα παιδιά για όλα τα θελήματα;

 Είναι η Ρωσία ο ταραξίας, το ΝΑΤΟ ο καλός προστάτης και εμείς τα παιδιά για όλα τα θελήματα;

Ukraine's military has rehearsed repelling a tank and infantry attack near Russian-annexed Crimea. Credit: AP

Ο Αμερικανός πρόεδρος και η Γερμανίδα καγκελάριος κάλεσαν τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματα από τα σύνορά της με την Ουκρανία για να αποκλιμακωθεί η ένταση, την ώρα που η Ρωσία δείχνει τα δόντια της σε Ουάσιγκτον και Ε.Ε., ενώ οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας του ΝΑΤΟ, που διεξήγαγαν σύνοδο, περιορίστηκαν στις εκκλήσεις προς τη Μόσχα.

Στη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας ο Τζο Μπάιντεν και η Άνγκελα Μέρκελ συζήτησαν τις εξελίξεις στην ανατολική Ουκρανία και ζήτησαν από τη Ρωσία να αποφύγει οποιαδήποτε περαιτέρω κλιμάκωση. Έπαθε ξαφνικά η Ρωσία παράκρουση και θέλει να εισβάλει στην Ουκρανία ;

Ας εξετάσουμε τα γεγονότα λοιπόν:

Στις 11 Μαρτίου, ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Dmytro Kuleba έγραψε στο Twitter ότι η κυβέρνησή του έχει «εγκρίνει τη Στρατηγική για την Κατάκτηση και την Επανένταξη της Κριμαίας». Αυτό που ανέφερε είναι μια νέα στρατηγική που καθοδηγείται από τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι για να ανακαταλάβει την Κριμαία και μαζί το λιμάνι της Σεβαστούπολης. Το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας εξέδωσε το διάταγμα 117/2021 στις 24 Μαρτίου, το οποίο ορίζει την απόφαση της κυβέρνησης να αμφισβητήσει τον έλεγχο της Ρωσίας στην Κριμαία. Στο Twitter, ο Πρόεδρος Ζελένσκι χρησιμοποίησε το hashtag #CrimeaIsUkraine  (Η Κριμαία είναι Ουκρανία) για να στείλει ένα σαφές μήνυμα ότι είναι έτοιμος να κλιμακώσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία για την Κριμαία. Η ουκρανική κυβέρνηση συγκρότησε μια Πρωτοβουλία, την Πλατφόρμα για την Κριμαία, για το συντονισμό της στρατηγικής παράλληλα με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (NATO) για την πίεση της Ρωσίας τόσο στην Κριμαία όσο και στη σύγκρουση στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας.

Τον Μάρτιο του 2014, μετά την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στην Κριμαία, ο πληθυσμός ψήφισε να προσχωρήσει στη Ρωσία. Οκτώ ημέρες αργότερα, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα ζητώντας από τα ρωσικά στρατεύματα να αποσυρθούν. Το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε από την ψηφοφορία στην Κριμαία και το ψήφισμα του ΟΗΕ παραμένει.

Οι σημερινές εντάσεις δεν πρέπει να παρουσιάζονται ως παμπάλαιες έχθρες. Αυτό συμβαίνει με τις σχέσεις Ουκρανίας και Ρωσίας. Για επτά δεκαετίες, και οι δύο χώρες ήταν μέρος της ΕΣΣΔ, και για πάνω από μια δεκαετία μετά το 1991, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών παρέμειναν εγκάρδιες. Στις 9 Φεβρουαρίου 1990, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ είπε στον τελευταίο ηγέτη της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα μετακινηθεί «ούτε ένα εκατοστό προς τα ανατολικά» από τη γραμμή Όντερ-Νάισσε που χωρίζει τη Γερμανία από την Πολωνία. «Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ είναι απαράδεκτη», δήλωσε ο Γκορμπατσόφ στον Μπέικερ. Ο Μπέικερ συμφώνησε: «Ούτε ένα εκατοστό από τη σημερινή στρατιωτική δικαιοδοσία του ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς ανατολική κατεύθυνση». Σε επιστολή του προς τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ την επόμενη ημέρα, ο Μπέικερ αφηγήθηκε αυτή τη συζήτηση, τονίζοντας ότι «η επέκταση της ζώνης του ΝΑΤΟ θα ήταν απαράδεκτη». «Συνεπεία τούτου», έγραφε ο Μπέικερ, «το ΝΑΤΟ στην τρέχουσα ζώνη του μπορεί να είναι αποδεκτό».

Οι δυτικές δυνάμεις αθέτησαν αμέσως τη δέσμευσή τους. Το 1999, η Τσέχικη Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Πολωνία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, ενώ το 2004 η συμμαχία προσέλκυσε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία και τη Σλοβενία. Μια γραμμή κρατών που απαρτίζεται από την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τη Μολδαβία—που συνορεύουν όλα με τη Ρωσία—παρέμειναν εκτός του ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ προσέλκυσε επιθετικά την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, με τα διάφορα σχέδια του ΝΑΤΟ να επικεντρώνονται έντονα στην άσκηση πίεσης στη Ρωσία. Η πιο πρόσφατη έκθεση «NATO 2030» επισημαίνει τη στρατηγική εστίασή του στη Ρωσία, η οποία θεωρείται «αποσταθεροποιητική» και «προκλητική». Για να ασκήσει πίεση στη Ρωσία στα σύνορά της με την Ουκρανία, η Επιτροπή ΝΑΤΟ-Ουκρανίας συνεδρίασε καθ’ όλη τη διάρκεια του 2020 για να προωθήσει τη Διακριτή Εταιρική Σχέση ΝΑΤΟ-Ουκρανίας (η οποία συστάθηκε το 1997). Τον Ιούνιο του 2020, το ΝΑΤΟ αναγνώρισε την Ουκρανία ως Εταίρο Βελτιωμένων Ευκαιριών, η πιο κοντινή μορφή για πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ. Οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, οι οποίες έχουν πλέον εκπαιδευτεί ουσιαστικά με το ΝΑΤΟ, εντάχθηκαν στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ για τρεις μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις το προηγούμενο έτος (Saber Junction, Sea Breeze και Combined Resolve).

Σε συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις 24 Μαρτίου, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ είπε, «Η Ρωσία έχει αυξήσει το μοτίβο της κατασταλτικής συμπεριφοράς στη χώρα της και της επιθετικής συμπεριφοράς στο εξωτερικό». Για το σκοπό αυτό, η προσέγγιση του ΝΑΤΟ στη Ρωσία θα είναι, είπε ο Στόλτενμπεργκ, «αποτροπή και άμυνα» με «άνοιγμα στο διάλογο».

Ο διάλογος, που προφανώς αναφερόταν για τα μάτια του κόσμου, έχει απομακρυνθεί από το προσκήνιο με την Ουκρανία να έχει το πράσινο φως για να προβαίνει σε προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες.

Το 2014 οι Ρώσοι εξαπατήθηκαν, για πρώτη φορά και ίσως τελευταία από τους Αμερικανούς, σε σχέση με τις προθέσεις τους στην Ουκρανία οργανώνοντας και καθοδηγώντας έως τα άκρα, κάτω από τη μύτη τους, το φασιστικό πραξικόπημα, με τον «δικό» μας Πάιατ να παίζει κεντρικό ρόλο σε αυτό.

Η αντίδραση στους φασίστες, ειδικά στις ανατολικές βιομηχανικές, εργατικές και ρωσόφωνες περιοχές άμεση. Η εξέγερση είχε εργατικά λαϊκά χαρακτηριστικά και γι αυτό έπρεπε και οι  Ρώσοι να την ελέγξουν.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία πριν από επτά χρόνια, ο στρατός του Κιέβου υπέστη βαριές ήττες, ενώ οι στερούμενοι επιχειρησιακής πείρας διοικητές του έπαιρναν αποφάσεις με ενίοτε καταστροφικές συνέπειες για τους άνδρες τους. Σήμερα, ο ουκρανικός στρατός είναι καλύτερα εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος, κυρίως χάρη στη διεθνή αμυντική βοήθεια, σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Politico.

Ο Πρόεδρος Volodymyr Zelenskiy ζήτησε από την Ουκρανία να ενταχθεί τελικά στο ΝΑΤΟ - αν και κάθε ένταξη είναι πολύ μακρινή προοπτική.

Ο στρατός εφάρμοσε 96 πρότυπα του ΝΑΤΟ τους πρώτους 18 μήνες της προεδρίας του Ζελένσκι σε σύγκριση με το 196 κατά τα πέντε χρόνια της διοίκησης του προκατόχου του, σύμφωνα με  ένα νέο έγγραφο του Κέντρου Νέας Ευρώπης με έδρα το Κίεβο .

Τέτοια πρότυπα κυμαίνονται από την ευθυγράμμιση στρατιωτικών τάξεων με τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ έως την υιοθέτηση κατευθυντήριων γραμμών για τoν εφοδιασμό και τον προγραμματισμό. Οι συγγραφείς περιέγραψαν την πρόοδο ως «θετική ορμή», αλλά πρόσθεσαν ότι με τον τρέχοντα ρυθμό θα χρειαστούν τουλάχιστον 13 χρόνια πριν η Ουκρανία είναι πλήρως συμβατή με το ΝΑΤΟ.

Καθώς, όμως, οι φόβοι για νέες εχθροπραξίες ξυπνούν και πάλι, εξαιτίας της πολεμοχαρούς ρητορικής του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι που οι Ρώσοι δεν αφήνουν αναπάντητη, οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η Ουκρανία δεν θα είναι ικανή να αντιμετωπίσει μεγάλης κλίμακας ρωσική εισβολή. Παρότι ο ουκρανικός στρατός θα μπορούσε να αντισταθεί, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Ρώσους, οι εγγενείς οργανωτικές του ελλείψεις δεν προμηνύουν καλό. «Δυστυχώς, θα έχουμε πολύ περισσότερο ηρωισμό, παρά επαγγελματισμό», λέει ο Ουκρανός αμυντικός αναλυτής, Γιούρι Μπουτούζοφ.

Προετοιμάζει η Ρωσία εισβολή στην Ουκρανία, όπως θα μπορούσε να εννοηθεί από την κινητοποίηση ρωσικών δυνάμεων στα σύνορα και από τη ρητορική της Μόσχας, με βάση την οποία τίποτα δεν αποκλείεται; Προετοιμάζει η Ουκρανία ευρεία επιχείρηση ανακατάληψης των ανατολικών επαρχιών της που έχουν αποσχισθεί, όπως θα μπορούσε να εννοηθεί από την κινητοποίηση των ουκρανικών στρατευμάτων; Η υπόθεση της Ουκρανίας έχει περάσει σε μία εξαιρετικά λεπτή φάση, με τις αμερικανικές δυνάμεις στην Ευρώπη να τελούν στο ανώτατο επίπεδο συναγερμού, εντείνοντας την κατασκοπευτική δραστηριότητα, ώστε να στηρίξουν τις ουκρανικές δυνάμεις σε ενδεχόμενο πολέμου. «Το πιθανότερο είναι ότι οι ρωσικές στρατιωτικές ασκήσεις έχουν στόχο απλώς να ταρακουνήσουν το Κίεβο. Αν το Κρεμλίνο είχε σκοπό πραγματική επίθεση, θα προσπαθούσε να κρύψει τις ενέργειές του, ώστε να διατηρήσει ένα στοιχείο αιφνιδιασμού», εκτίμησε ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Κίεβο, Στίβεν Πάιφερ.

Αυτό είναι το πιο επιθυμητό σενάριο. Μια ένταση που ίσως αύριο αποκλιμακωθεί και σύντομα ξεχασθεί. Η πολεμοχαρής και στοχοποιημένη ρητορική και κυρίως στρατηγική του ΝΑΤΟ ενάντια σε Ρωσία και Κίνα, που ολοένα κλιμακώνεται, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού.

Και εμείς μέσα σε αυτό πλαίσιο τι ακριβώς κάνουμε;

Όπως ανέφερε σε ανάρτησή της η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα «είναι προφανές ότι η καταναγκαστική “ευρω-αλληλεγγύη” προκαλεί ζημιά στα πραγματικά συμφέροντα της Ελλάδας».

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, η συγκέντρωση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία και η απάντηση της τελευταίας «με το δάχτυλο στη σκανδάλη», δείχνουν για μια ακόμα φορά πόσο επικίνδυνη για το λαό είναι η εμπλοκή της χώρας μας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, για λογαριασμό της αστικής τάξης, με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, συνολικά των κομμάτων του «ευρωατλαντικού τόξου».

Η περίπτωση της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων, που όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει ο Αμερικανός πρέσβης, είναι ένας από τους τρεις «κύκλους» (μαζί με Νοτιοανατολική Μεσόγειο και Βόρεια Αφρική) όπου η χώρα αναλαμβάνει να προωθήσει βήμα - βήμα τα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, είναι ενδεικτική. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Με «πρόσκληση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΑΤΟική αρμάδα εγκαταστάθηκε μόνιμα στον «δίαυλο» του Αιγαίου από τη Μαύρη Θάλασσα προς τη Μεσόγειο, τάχα για το Προσφυγικό, στην πραγματικότητα όμως για τον έλεγχο διέλευσης των ρωσικών πλοίων.

Στην αμέσως επόμενη φάση αυτού του σχεδιασμού, το ΝΑΤΟ αναπτύσσει τις δυνάμεις του ακόμα πιο συχνά στη Μ. Θάλασσα και προσπαθεί να επιβάλει μόνιμη ναυτική παρουσία, παρακάμπτοντας και τους περιορισμούς της Συνθήκης του Μοντρέ, με τις ελληνικές κυβερνήσεις να «καμαρώνουν» ότι τα ελληνικά πλοία είναι τα μοναδικά που αυξάνουν σταθερά τις μέρες παραμονής σε ΝΑΤΟικές αποστολές στη Μ. Θάλασσα.

Την ίδια ώρα, η Πολεμική Αεροπορία αναλαμβάνει όλα αυτά τα χρόνια αυξημένους ρόλους στον ΝΑΤΟικό καταμερισμό, μεταξύ άλλων με την «επιτήρηση» του εναέριου χώρου της Βόρειας Μακεδονίας και της Βουλγαρίας, που τη φέρνει στην «πρώτη γραμμή», στο ενδεχόμενο όξυνσης και γενίκευσης της στρατιωτικής αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας.

Ενδεικτικό είναι ότι ελληνικό ιπτάμενο ραντάρ επιχείρησε προ ημερών σε αυτήν την περιοχή ως «ασπίδα» για αμερικανικό στρατηγικό βομβαρδιστικό, που απογειώθηκε από τις ΗΠΑ και πέταξε ως εδώ για να κάνει «επίδειξη ισχύος».

Χαρακτηριστικά πολεμικής προπαρασκευής, με εμπλοκή της Ελλάδας, έχει και η εναέρια άσκηση «Ηνίοχος» που διεξάγεται στη χώρα μας, με συμμετοχή 25 μοιρών πολεμικών αεροσκαφών από ΝΑΤΟικές και άλλες χώρες, με τους Αμερικανούς να λένε ότι προετοιμάζει για «μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση».

Σ' αυτές τις επικίνδυνες «πρόβες πολέμου», τον δικό του ξεχωριστό ρόλο έχει ο ιστός των στρατιωτικών βάσεων σε όλη τη χώρα, που αξιοποιούνται ως ορμητήρια για τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Βασικό ρόλο εδώ παίζει η Αλεξανδρούπολη, που στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια αποτελεί βάση πρώτης γραμμής για την ταχεία μετακίνηση δυνάμεων σε Βαλκάνια και Ανατ. Ευρώπη, για τον «έλεγχο» της Μαύρης Θάλασσας και το «σφράγισμα» των Στενών του Βοσπόρου.

Από εκεί άλλωστε πέρασαν προ λίγων εβδομάδων οι χιλιάδες ΑμερικανοΝΑΤΟικοί που βρίσκονται σήμερα «μια ανάσα» από την Ουκρανία, με τον «μανδύα» της άσκησης «Defender Europe».

Με βάση και τη σημερινή κλιμάκωση, καθένας μπορεί να σκεφτεί: Τι λιγότερο από στόχους των αντίπαλων κέντρων είναι όλα τα παραπάνω, οι ναυτικές, αεροπορικές δυνάμεις και υποδομές που αξιοποιούνται ως κρίκοι στην αλυσίδα των ΝΑΤΟικών σχεδίων;

Με λίγα λόγια έχουν μετατρέψει τη χώρα σε καμαριέρα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και έναν από τους πρώτους στόχους μιας σύρραξης στην περιοχή. Το λιγότερο που μπορεί να πάθει είναι να είναι πάλι αυτή η χαμένη οικονομικά όπως και στο παρελθόν με τις κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας κοκ.

 Η πάλη για αποχώρηση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ και την κατάργηση των αμερικανικών βάσεων αποτελεί προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για το μέλλον του λαού μας.

 

Επιμέλεια: Πάνος Ευθυμίου

 

ΠΗΓΗ: Politico, Ριζοσπάστης, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, ΝΑΤΟ