Ο Στρατής Τσίρκας στην Πατησίων Της Μαριάνας Τζιαντζή

 Ο Στρατής Τσίρκας στην Πατησίων

Της Μαριάνας Τζιαντζή

Πριν από λίγες μέρες, στην οδό Πατησίων, αντίκρισα τον Στρατή Τσίρκα και όχι το φάντασμά του. Για την ακρίβεια, τον αντίκρισα μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου καθώς διάβαζα με ενδιαφέρον, συγκίνηση και σεβασμό το βιβλίο «Σημειώσεις από την εποχή των προσδοκιών» της Μυρσίνης Ζορμπά, που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό της (εκδ. Πόλις).

 Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα: «Είμαστε έξω από το Πολυτεχνείο, θυμάμαι, ένα βραδάκι ανάμεσα στο πλήθος και αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί, ποια θα είναι η έκβαση, η κατάληξη. Και ο Τσίρκας έχει καταληφθεί από μεγάλο ενθουσιασμό· ενθουσιασμό για την εξεγερσιακή ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει και που τη νιώθουμε όλοι μας. “Θα πέσει η Δικτατορία, παιδιά”, λέει. Εχει αυτή τη βαθιά πεποίθηση και την καταθέτει. Τον οδηγεί το συναίσθημα, όχι κάποια λογική ανάλυση. Βρισκόμαστε μία μέρα πριν εισβάλουν στο Πολυτεχνείο τα τανκς».

Όμως το συναίσθημα του Τσίρκα ήταν σωστό – μήπως σωστή δεν ήταν τότε η ουρανομήκης κραυγή «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός!»;

Μιλώ σε μια φίλη μου γι’ αυτή την απροσδόκητη συνάντηση, κι εκείνη μου λέει ότι παρόμοια με αυτήν του Τσίρκα ήταν η αντίδραση του Αγγελου Ελεφάντη όταν στο Παρίσι οι Ελληνες φοιτητές και αντιστασιακοί πληροφορήθηκαν για την επιστράτευση τον Ιούλιο του 1974. «Η χούντα πέφτει, έπεσε!» έλεγε χαρούμενος, «φτιάξτε τις βαλίτσες σας, πάμε Ελλάδα!» Η χούντα δεν είχε ακόμα πέσει και ούτε συμμερίζονταν όλοι οι φίλοι του Ελεφάντη τον ενθουσιασμό του· πολλοί ήταν σκεπτικιστές και ανήσυχοι.

Μικρές υποσημειώσεις στη Μεγάλη Ιστορία, απ’ αυτές που κάποτε διαδίδονταν στόμα με στόμα και είναι προορισμένες να ξεχαστούν... ή μήπως όχι; Ο Τσίρκας, η Μυρσίνη, ο Ελεφάντης ήταν κάποτε άνθρωποι ζωντανοί και ίσως, ακόμα και σήμερα, είναι πολύ πιο ζωντανοί από πολλές ξιπασμένες ασημαντότητες, από πολλούς σύγχρονούς μας πολιτικούς που κινούνται ανάμεσά μας, όμως τα έργα και τα λόγια τους μυρίζουν πλήξη και ασχήμια, μυρίζουν θάνατο, μυρίζουν πόλεμο και θειάφι της Κολάσεως.

Πρέπει, ιδίως οι νεότερες γενιές, να ξέρουν, να επιλέγουν, να μάθουν για τον Στρατή, τη Μυρσίνη, τον Αγγελο; Τρεις άνθρωποι διαφορετικοί που κανείς τους δεν ζει πια. Δεν υπάρχει πρέπει, μόνο «αξίζει να...». Γιατί με το έργο τους θα ταξιδέψουμε σε κόσμους που οδηγούν σε άλλους κόσμους – εννοώ κόσμους του αύριο και όχι του χθες.

ΠΗΓΗ: Εφσυν