«Η ζωή απαιτεί ενώ η επιβίωση ζητιανεύει» Της Γιώτας Ιωαννίδου

 «Η ζωή απαιτεί ενώ η επιβίωση ζητιανεύει»

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Ο «πολίτης» σύμφωνα με τις αρχές της αστικής δημοκρατίας αποφασίζει για αυτούς που θα ασκούν πολιτική, ως κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, κάθε τέσσερα χρόνια. Η κυρίαρχη λογική χαρακτηρίζει την απαίτηση αλλαγής των πραγμάτων στον ενδιάμεσο χρόνο μη νόμιμη πρακτική. Ωστόσο, αυτή την Κυριακή -πανομοιότυπα με κάθε άλλη φορά- οι εκλογείς του Μάη καλούνται από τα ΜΜΕ να ψηφίσουν επιλέγοντας από τα πανέρια που εκθέτουν τις προτεραιότητες άλλων κι όχι τις δικές τους. Διότι η ρεαλιστικότητα τάχα επιτάσσει να επιλέξουν το «μικρότερο κακό», αφού το καλό έχει κηρυχθεί έκπτωτο από τη δημόσια συζήτηση ως ανεδαφικό.

Η ζωή μας κύκλους κάνει. Οι άνθρωποι από την εποχή της μνημονιακής επέλασης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πέρασαν στην ανάταση των αγώνων του 2010-12 για να εκβάλουν στην εποχή των ψευδαισθήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μετά ήρθαν οι τραγικές διαψεύσεις και η ματαίωση και άνοιξε ο δρόμος για μεγαλύτερη βαρβαρότητα από την κυβέρνηση της ΝΔ που προσγείωσε, με τη σειρά της, τη λογική των ελάχιστων προσδοκιών στο τίποτα. Και σήμερα να ‘μαστε πάλι εδώ για ένα νέο γύρο, ακόμη πιο χαμηλά. Όπου μας καλούν να διεκδικήσουμε να μη χειροτερέψει το άδικο κι όχι να επικρατήσει το δίκιο. Αυτό επιθυμούν οι κυρίαρχοι και η εξουσία τους, κυβέρνηση και αντιπολιτευτική πλειοψηφία, από εμάς. Μια οργή «εσωτερικού χώρου» και μια άκαπνη «ρεαλιστική ψήφο». Πώς αλλιώς θα επιτραπεί να καταλάβουν πάλι τους δρόμους τα «τάγματα εφόδου» της επιβολής των σκληρών δημοσιονομικών δεσμεύσεων, της προτεραιότητας των επιχειρηματικών κερδών και των πολεμικών αναμετρήσεων για το ξαναμοίρασμα ενός κόσμου που βουλιάζει;

Έτσι παίζεται το παιχνίδι σύνθλιψης των ελπίδων και καθήλωσης των ανθρώπων, από την αστική εξουσία. Με το ρεαλισμό της συνήθειας κι όχι της ανάγκης. Όμως ζούμε σε μια εποχή που τα επείγοντα ερωτήματα που θέτει, δεν ικανοποιούνται με συνηθισμένες απαντήσεις. Στην εποχή της μεγάλης αντίφασης των δυσθεώρητων δυνατοτήτων του ανθρώπου και των καταβυθισμένων δικαιωμάτων του, δεν χωρά ολιγωρία.

Σ' αυτή την εποχή η συνήθεια αφανίζει. Η φρίκη του πολέμου, η δυστοπία των πανδημιών, η καταστολή των συνειδήσεων, η ταπείνωση της εργασίας και του εργαζόμενου, η κακοποίηση της παιδείας, η ενοχοποίηση της ομορφιάς, της τέχνης και του έρωτα, τα καθημερινά εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής από τα Τέμπη και τα ΕΛΠΕ ως τους παιδοβιασμούς, τις γυναικοκτονίες, τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, η απονέκρωση των αισθήσεων, η εκποίηση ζωής των νέων και η ανάπηρη ελευθερία ... ανοίκεια να παραμείνουν όλα αυτά. Να μην λογαριάσουμε σα ρουτίνα αναπότρεπτη τη φτώχεια, τη φαντεζί σκλαβιά, την απογοήτευση, τα τείχη της φυλακής που μας κτίζουν. Να μην αποδεχτούμε να ορίσουμε τη ζωή μας με pass και κουπόνια, ως «ευάλωτοι», «ωφελούμενοι», «πληγέντες». Να μην παραιτηθούμε από τη μνήμη των εργατικών κατακτήσεων, τη διεκδίκηση τους στις νέες συνθήκες και τον ορίζοντα ενός απελευθερωτικού μέλλοντος. Να επιλέξουμε την αναμέτρηση με τα ερωτήματα στο πραγματικό πεδίο της αντιπαράθεσης κι όχι στο πεδίο που οι κυρίαρχοι ορίζουν. Να μην κοιτάμε μόνο εκεί που μας δείχνουν. Να μην αφήσουμε «να ναρκώσουν τον θυμό μας με χαρτζιλίκια για να μη γίνει ποτέ συνθήκη ανατροπής»*. Το οργισμένο μας «γαμώτο να αρθεί σε αξίωση περήφανης ζωής»*.

Η γείωση στο σήμερα του επαναστατικού, κομμουνιστικού οράματος να είναι η πολιτική μας. Κι όχι ο εξορκισμός του στο όνομα μιας νεκρής ρεαλιστικότητας ή η εξορία του στο ξεχασμένο εικονοστάσι της ιστορίας. Για να είναι δρών παράγοντας της αλλαγής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Διότι προχωράς μόνο όταν λογαριάζεις κάπου καλύτερα να πας αλλιώς σε καθηλώνει ο φόβος του αγνώστου και η βεβαιότητα του αναπότρεπτου παρόντος.

Η βαρβαρότητα δεν ξορκίζεται, ούτε εξωραΐζεται. Θα είναι πάντα παρούσα αν συνηθίσουμε να ονομάζουμε την υποταγή υπευθυνότητα, τον ατομικισμό δουλειά μας και την παραίτηση από τον κοινωνικό πλούτο πραγματισμό. Δεν υπάρχει δίκιο αν δεν επιβάλλεται ενάντια σε αυτούς που το καταστρατηγούν.

Θέλουμε να ζήσουμε! «Η ζωή απαιτεί ενώ η επιβίωση ζητιανεύει»*. Η πραγματική σκέψη επαναστατεί ενώ ο τρόπος να νομίζεις ότι σκέφτεσαι όταν επιλέγεις εκβιαστικά με βάση τα διλήμματα των άλλων, ισοπεδώνει.

Μην τους ακούς! «Το μη χείρον αποτελεί εκκολαπτήριο του χειρότερου»*. «Στην ασκήμια απάντησε με ομορφιά»* κι όχι με κάτι λιγότερο άσχημο.

Γίνε ολόκληρη/ος μια κατακόκκινη ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

 

ΠΗΓΗ: Πριν

*Παρών σε εισαγωγικά ο καλός μας Κίμωνας Ρηγόπουλος...