Αγωνία των κομμάτων πριν από τα... πέναλτι! Του Γιώργου Παυλόπουλου

 Αγωνία των κομμάτων πριν από τα... πέναλτι!

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Στις αστικές δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ειδικά όταν το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στα σαλόνια και τους διαδρόμους της εξουσίας, αλλά και τις κάλπες. Η μοναδική περίπτωση να προκύψουν αδιέξοδα είναι όταν ο λαός αποφασίζει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του και να ασκήσει μαζικό πολιτικό εκβιασμό σε όλο το αστικό σύστημα. Όταν, με άλλα λόγια, η ταξική πάλη οξύνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι «πάνω» δεν είναι σε θέση να κυβερνήσουν όπως θέλουν και οι «κάτω» δεν θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνούνται όπως μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε μπορούμε να καταλήξουμε σχετικά εύκολα σε απαντήσεις για όσα συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό ενόψει των -αλλεπάλληλων- εκλογικών αναμετρήσεων, από την επόμενη Κυριακή μέχρι και τις ευρωεκλογές που θα γίνουν σε ένα χρόνο. Παρακάμπτοντας, φυσικά, το κακοστημένο επικοινωνιακό σόου των αντιπαραθέσεων, που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά και στην άχρωμη, άοσμη και πρακτικά ανούσια τηλεμαχία ανάμεσα στους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων την περασμένη Τετάρτη.

Ας είμαστε καθαροί, λοιπόν: Η αγωνία και οι φόβοι τους δεν πηγάζουν από το ενδεχόμενο να μην σχηματιστεί κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, δικομματική ή και τρικομματική, στην περίπτωση που τα «κουκιά» δεν βγαίνουν διαφορετικά. Πολύ απλά, διότι τέτοιο σενάριο δεν υπάρχει, κάτι που έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν, σε κρίσιμες στιγμές, όταν -ενίοτε με τη συναίνεση και της «υπεύθυνης Αριστεράς»- ανέλαβαν την κυβέρνηση σχήματα «ειδικού σκοπού», τα οποία μέχρι τότε θεωρούνταν από τους περισσότερους ως παρά φύση ή ως τερατογενέσεις. Όπως συνέβη, για παράδειγμα, το «βρόμικο ’89», με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά και με τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.

Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία, άλλωστε, πως αυτά που ενώνουν τους τρεις βασικούς υποψήφιους για συμμετοχή στην επόμενη κυβέρνηση, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (χωρίς να ξεγράφουμε το ΜέΡΑ25 και την Ελληνική Λύση, που μπορούν να δώσουν επιπλέον διεξόδους), είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που τους χωρίζουν.

 Πρόκειται για κάτι δεδομένο που, εκτός των άλλων, έχει αποτυπωθεί και στις διάφορες δηλώσεις κορυφαίων εκπροσώπων του κεφαλαίου και των αγορών, από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Στουρνάρα μέχρι τους διάφορους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι μοιάζουν σίγουροι για τις προθέσεις των παραπάνω κομμάτων. Κι αυτό, παρά την ανησυχία τους ότι η (κοστολογημένη) προεκλογική «παροχολογία» μπορεί να απειλήσει την κερδοφορία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στα οποία περιλαμβάνεται και η περίφημη «επενδυτική βαθμίδα».

Ακόμη και αυτές οι δηλώσεις να μην υπήρχαν, πάντως, οι θέσεις και οι πράξεις των παραπάνω τριών κομμάτων μιλούν από μόνες τους, καθώς αποτυπώνουν τη βαθιά και ουσιαστική συμφωνία στους βασικούς πυλώνες της σύγχρονης πολιτικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του: Την παραμονή στην ΕΕ και την ευρωζώνη, με απόλυτο σεβασμό των όρων του Δημοσιονομικού Συμφώνου και των μνημονίων διαρκεί- ας, συμπεριλαμβανομένων των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων και της αποπληρωμής του χρέους. Τον ενεργό ρόλο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, με συμμετοχή στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών του σχεδίων, όπως φαίνεται και με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τους πλειστηριασμούς κατοικιών και τις ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου, όπως τραγικά αποδείχθηκε και με το έγκλημα στα Τέμπη. Τη συναίνεση και την «εθνική στρατηγική» στα ελληνοτουρκικά και τον ανταγωνισμό με την αστική τάξη της Τουρκίας. Την ένταση της εκμετάλλευσης και της φτωχοποίησης των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των νέων. Την άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Και πολλά ακόμη.

Σημαίνουν, άραγε, όλα τα παραπάνω πως δεν υπάρχουν αντιθέσεις ανάμεσα σε Μητσοτάκη, Τσίπρα και Ανδρουλάκη ή ότι δεν έχουν λόγους να τσακώνονται; Οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα δεδομένο σχέδιο για τις εκλογές και την επόμενη ημέρα, το οποίο έχει καταστρωθεί από κάποια άλλα «κέντρα» και ακολουθούν όλοι τους ευλαβικά και χωρίς να προβάλλουν αντιρρήσεις ή ενστάσεις;

Ασφαλώς και όχι. Ειδικά μέχρι τις πρώτες εκλογές της 2ΐης Μαΐου -που σε μεγάλο βαθμό θα κρίνουν το σκηνικό στο οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες- είναι φανερό ότι ο καθένας θα επιχειρήσει με κάθε τρόπο να «κοντύνει» τους άλλους. Με κύριο στόχο να αποδείξει πως είναι ο κυρίαρχος και ο πιο δυνατός και, κατά συνέπεια, έχει αντικειμενικά τον πρώτο λόγο και του ανήκει δικαιωματικά το «χρίσμα» για να κυβερνήσει. Κι εδώ, ΝΔ και Μητσοτάκης μοιάζουν να έχουν προβάδισμα, εκπροσωπώντας πιο γνήσια και σταθερά τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και συνολικά της αστικής τάξης. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλει το νεφελώδες αφήγημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», πασπαλισμένο με ολίγη δημοκρατία και σχετικά πιο γενναιόδωρες αυξήσεις σε μισθούς-συντάξεις, αλλά και το ΠΑΣΟΚ που έχει κατοχυρωθεί ως πολιτικός-κυβερνητικός «μαϊντανός».

Αυτός είναι και ο λόγος που ο νυν πρωθυπουργός ανθίσταται σθεναρά στις (κατά περιόδους έντονες) πιέσεις που του ασκούνται για να αποδεχθεί από τώρα μια κυβέρνηση συνεργασίας και ευρύτερης αποδοχής, πιθανώς και από την πρώτη Κυριακή. Αντιτείνοντας, παράλληλα, το σενάριο της αυτοδυναμίας, ως μια πιο σταθερή και σίγουρη λύση για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται — κάτι, μάλιστα, που υποστήριξαν δημοσίως και οι δύο προκάτοχοί του, Σαμαράς και Καραμανλής, σε μια από τις πολύ σπάνιες κοινές εμφανίσεις που πραγματοποίησαν μαζί του.

Δεν είναι τυχαίο, από αυτή την άποψη, ότι ενώ το περασμένο Σαββατοκύριακο «έπαιζε» έντονα η εκδοχή μιας συνεργασίας μετά την επόμενη Κυριακή, μέσα σε δύο 24ωρα η εικόνα άλλαξε. Σύμφωνα με δημοσκόπηση για Τα Νέα, συγκεκριμένα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να συγκεντρώνουν αθροιστικά πάνω από 151 έδρες με την απλή αναλογική — ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, εμφανιζόταν διαλλακτικός, λέγοντας: «Θα λάβω τη διερευνητική εντολή. Θα καθορίσω τις κινήσεις μου με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα». Από την πλευρά της, η Καθημερινή έθετε το παρακάτω ερώτημα στο πρωτοσέλιδό της: «Αν είναι εφικτή η συ¬κρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με το ΠΑΣΟΚ, θα είναι κρίσιμο ποιο θα χρεωθεί την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης και την προσφυγή σε επαναληπτικές εκλογές». Στο αμέσως επόμενο φύλλο της, όμως, την Τρίτη, η ίδια εφημερίδα χαρακτήρισε (επίσης πρωτοσέλιδα) «καμένο» το σενάριο της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ!

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, κάθε άλλο παρά αβάσιμες είναι οι εκτιμήσεις ότι έχουν συμβιβαστεί με την ήττα ως το πιο πιθανό σενάριο, επιδιώκοντας αυτή να είναι όσο πιο μικρή γίνεται σε έκταση, καθώς πιστεύουν ότι η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα αντέξει πολύ. Μόνο που οι υπολογισμοί τους ίσως αποδειχθούν άστοχοι — και δεν θα είναι η πρώτη φορά...

ΠΗΓΗ: Πριν