Άλαλα συνδικάτα σε προεκλογική περίοδο: Η καταθλιπτική κυριαρχία του κυβερνητικού συνδικαλισμού
Σε μια προεκλογική περίοδο υποτίθεται ότι τίθενται στον δημόσιο διάλογο όλα τα επίδικα προβλήματα, τα προβλήματα δηλαδή των εργαζομένων όπως και όλα τα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα.
Ποιος είναι αυτός που έχει επεξεργαστεί έστω με ημιτελή ή και με πλειοψηφικό τρόπο αυτά τα προβλήματα των εργαζομένων; Ποιος είναι αυτός που μέσα από συλλογικές διαδικασίες έχει προτείνει λύσεις εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εργαζομένων; Είναι ή δεν είναι τα συνδικάτα; Άμα θέλετε και τα συνδικάτα. Είναι ή όχι οι συλλογικότητες με την πιο πλατιά συμμετοχή στην επεξεργασία των παραπάνω, με τον πιο αυθεντικό τρόπο;
Εδώ και δεκαετίες όμως επικρατεί μια παράξενη ομερτά. Σε κάθε προεκλογική περίοδο που υποτίθεται όλα αυτά μπαίνουν στο τραπέζι των συζητήσεων, διαβουλεύσεων και εξαγγελιών, τα συνδικάτα που κυριαρχούνται από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό απουσιάζουν και μια εκκωφαντική σιωπή από μέρους τους είναι η συμβολή τους στην εκλογική διεργασία.
Σε αυτή δεν έχουν θέση οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποι τους, τα συνδικάτα. Τώρα μιλάνε οι πολιτικοί πατερούληδες και οι κομματικές μητερούλες τους, άρα σκασμός και τα κεφάλια μέσα!
Δεν συμβαίνει μόνο σε αυτή την προεκλογική περίοδο αλλά σε όλες από τη μεταπολίτευση, για να μην πάμε πιο πέρα, και μετά. Δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου εξαιρουμένων κάποιων συνήθων υπόπτων και αυτών που βρίσκονται σε περίοδο μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων.
Έχει να κάνει με την αντίληψη ότι όταν μιλάει η πολιτική και οι πολιτικοί οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σιωπούν και να κάνουν μόνο καθήκον τους: να ψηφίζουν…
Με μια άλλη αντίληψη δεν θα έπρεπε να βγουν εμπρός τα συνδικάτα και να πούνε αυτά διεκδικούμε όχι μόνο από τους μεμονωμένους καπιταλιστές αλλά από όλους τους; Τι θέση παίρνετε εσείς που ζητάτε την ψήφο μας; Θα έπρεπε πχ η ΑΔΕΔΥ να λέει: τόσα χάσαμε 14 χρόνια τώρα, τον 13ο και 14ο μισθό, ποιος και πότε θα τα επιστρέψει; Η ΔΟΕ, δεν έπρεπε να ρωτάει, να βάζει τα επίδικα της χρηματοδότησης της παιδείας, το 5% του ΑΕΠ, τα 20αρια τμήματα στις μεγάλες και τα 15αρια στις μικρές τάξεις;
Άκρα του τάφου σιωπή…
Η δυστυχία είναι ότι η λογική του κυρίαρχου κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού έχει εισβάλει και στις συλλογικότητες εκείνες των εργαζομένων που δεν έχουν παραδοθεί στα μνημόνια, δεν το βάζουν κάτω, δίνουν όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες μαζί με τους εργαζόμενους. Στο όνομα της αυτοτέλειας της πολιτικής; Γιατί δεν μπορούν; Γιατί δεν υπάρχει η σχετική παράδοση; Όποιος και αν είναι ο λόγος τελικά δείχνει την ανημπόρια ή την ανοησία μπρος στα ιδεολογήματα και την πρακτική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Καιρός να πάμε αλλιώς…
Α.Κ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου