Πολλά τέρατα γεννά μια κοινωνία τέρας

 Πολλά τέρατα γεννά μια κοινωνία τέρας

Τα τέρατα τελικά είναι πολλά. Σε κοινή θέα και πανελλαδική εμβέλεια. Εμπορεύονται το έγκλημα, τον βιασμό, «πουλάνε» κάθε δευτερόλεπτο τηλεθέασης πολύ ακριβά, ξεσκίζοντας παιδικές ψυχές. «Ποτίζουν» τα μάτια και τη συνείδηση των θεατών τους με «αρρώστια». Διαρροή πληροφοριών, δικογραφιών, κατηγορητηρίων... Το κράτος και οι μηχανισμοί του δουλεύουν κανονικά. Και μοιράζουν σε κομματάκια το προϊόν για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Λεπτομέρεια: Εκτός από το 12χρονο κορίτσι, το οποίο συνεχίζουν να κακοποιούν κάθε μέρα δημοσιογράφοι - τσαρλατάνοι, υπάρχουν κι άλλα 7 παιδιά, τα αδέρφια της...

Στα μεγάλα τραπέζια των τηλεοπτικών βόθρων κατακρεουργούν και κατασπαράζουν τη 12χρονη, το 4χρονο, το 10χρονο, την 8χρονη... Μικρά παιδιά, που αν προσπαθήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον να εναντιωθούν στη σαπίλα όπου γεννήθηκαν και έζησαν, το ίδιο το σύστημα φροντίζει να τα ξεκόψει από κάθε τέτοια προοπτική. Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει από τις ιστορίες φρίκης, πέρα από την απαίτηση να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να προστατευθούν επιτέλους τα παιδιά, είναι η ανάγκη να «σκοτώσουμε» με τον αγώνα μας το μεγαλύτερο απ' όλα τα τέρατα: Το σάπιο σύστημα και τις βρώμικες «αξίες» που αναπαράγονται στα λασπόνερά του.

Οι ιδιωτικοί χώροι, τα μικρά καταστήματα, οι τουριστικές επιχειρήσεις, δηλαδή οι εργασιακοί χώροι στους οποίους ανήλικα αγόρια και κορίτσια αναζητούν ευκαιριακή απασχόληση για ένα «χαρτζιλίκι», είναι κατεξοχήν τόποι αλίευσης των θυμάτων. Η φτώχεια που διαρκώς διευρύνεται είναι αναμφισβήτητα εύφορο πεδίο για την εξάπλωση της πολύπλευρης εκμετάλλευσης που υφίστανται τα παιδιά.

Φαίνεται πως κανένα πλαίσιο ελέγχου δεν λειτουργεί ικανοποιητικά σε αυτές τις περιπτώσεις. Το έλλειμμα είναι τεράστιο στη χώρα μας και το ανέδειξε η καθυστερημένη, έστω, εμφάνιση του MeToo. Ανύπαρκτο φαίνεται πως ήταν και το πλαίσιο ψυχο-συναισθηματικής ασφάλειας και κοινωνικής προστασίας που θα επέτρεπε στο κορίτσι της ΣΤ' Δημοτικού από τα Σεπόλια να αφηγηθεί γεγονότα και βιώματα. Ποια αυτιά με περιορισμένη ακουστική ικανότητα, συνηθισμένα στη γαργαλιστική φλυαρία των μέσων ενημέρωσης, να ακούσουν το ουρλιαχτό της σιωπής;

Στις «Οικο-επιλογές» –επωνυμία του καταστήματος που διατηρούσε ο Ηλίας Μίχος– το 12χρονο κορίτσι δεν συνάντησε μια ευρύτερη οικογένεια αλλά τον απόλυτο εξευτελισμό και τη βαρβαρότητα. Η ιδιαιτερότητα της παιδικής-εφηβικής ηλικίας δεν είχε επιλογές για να ανθίσει. Σχολείο και ελεύθερος χρόνος, δημιουργικές δραστηριότητες και ανέμελες φιλικές σχέσεις σβήστηκαν πίσω από την οθόνη ενός κινητού που αντικατόπτριζε την εξουσία ενός ενήλικου βιαστή, ο οποίος έχαιρε εκείνης της «κοινωνικής αναγνώρισης» που του εξασφάλιζαν οι «καθωσπρέπει» υψηλές διασυνδέσεις του με πολιτικές και θρησκευτικές εξουσίες. Υπεράνω όλων. Οι σχέσεις με τα πρόσωπα και τις δομές της εξουσίας σφραγίζουν τα στόματα όσων γνωρίζουν ή διαισθάνονται το Κακό.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα υπάρχει η επιστημονική γνώση για τον εντοπισμό ενός κακοποιημένου παιδιού, ακόμα και μέσα από τη μελέτη της συμπεριφοράς του στο σχολείο.

Η ανάπτυξη ενός δικτύου κρατικών, δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών με επίκεντρο την πρόληψη, με προσλήψεις μόνιμων ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες, αποτελεί ένα στοιχειώδες δίχτυ ασφαλείας για κάθε παιδί, ιδιαίτερα αν είναι εκτεθειμένο σε εκβιασμούς και πιέσεις στο οικογενειακό, στο σχολικό, στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Βασική προτεραιότητα πρέπει να είναι η πρόληψη σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, καθώς και η πλήρης στήριξη της οικογένειας με οικογενειακό προγραμματισμό και ψυχολογική ενίσχυση, κατ' οίκον στήριξη των οικογενειών που έχουν αυξημένες ανάγκες.

Ταυτόχρονα, όμως, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δίνεται στην παιδική και εφηβική ηλικία, με ανάπτυξη ειδικής υπηρεσίας στελεχωμένης με ομάδα επιστημόνων ώστε να παρακολουθεί την ψυχοδιανοητική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, των εφήβων και των νέων.

Έγκαιρα να παρέχει ψυχολογική στήριξη, να εντοπίζει προβλήματα και προδιάθεση και να παρεμβαίνει, μαζί με οργάνωση προγραμμάτων - για παράδειγμα πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας κατά των γυναικών - σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε συνεργασία με επιστημονικούς, κρατικούς φορείς.

Όμως, μια τέτοια στήριξη με αντίστοιχο περιεχόμενο προϋποθέτει μια κοινωνία που στο επίκεντρο έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, τις σύγχρονες ανάγκες του και τις δυνατότητες του 21ου αιώνα.

Επιμέλεια: Νίκος Πυλιώτης

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης, Εφσυν