Όρος επιβίωσης η καταπολέμηση της βλακείας τοξικών δημοσιογράφων και αργυρώνητων ΜΜΕ

 Όρος επιβίωσης η καταπολέμηση της βλακείας τοξικών δημοσιογράφων και αργυρώνητων ΜΜΕ

Την ώρα που οι εκπαιδευτικοί με τη μεγαλειώδη απεργία τους αποκαλύπτουν τα σχέδια της κυβέρνησης για ένα παραπέρα φτωχοποιημένο σχολείο της ανταγωνιστικότητας, κατηγοριοποιημένο και δακτειλοδεικτούμενο για τα μύρια όσα κακά της εκππαίδευσης, που θα εκλιπαρεί χορηγούς να το βγάλουν από το τέλμα του, γονείς να δώσουν από το υστέρημα τους, της περιορισμένης μόρφωσης και των δεξιοτήτων, εκπαιδευτικούς σκυφτούς υπαλληλάκους να κάνουν ότι τους λένε, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια αργυρώνητα ΜΜΕ και τοξικοί δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με το δημόσιο σχολείο.

Μέχρι τώρα ήταν πρόθυμοι να αναπαράγουν τη λογική του υπουργείου ότι στον Αγιασμό της έναρξης του σχολικού έτους όλοι οι εκπαιδευτικοί ήταν στις θέσεις τους, τα πάντα καλά προετοιμασμένα και χαρούμενα παιδάκια συνομιλούσαν με την υπουργό και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες και… άντε πάλι του χρόνου για ίδια ρεπορτάζ.

Τώρα αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με την εκπαίδευση. Όχι για να προβάλουν τα χάλια ή τις ελλείψεις της ούτε για να προβάλουν τις απόψεις των πρωταγωνιστών της, μαθητών, εκπαιδευτικών, γονιών αλλά όπως διετάχθησαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένας Στέφανος Κασιμάτης, κονδυλοφόρος του Μαρινάκη, που έγραψε τις προάλλες:

Παρά την απόφαση του δικαστηρίου, που κρίνει την απεργία τους παράνομη, οι εκπαιδευτικοί απεργούν, επειδή δεν θέλουν την αξιολόγηση των σχολείων τους. Ανάμεσα στα άλλα που επικαλούνται, είναι και ο ισχυρισμός ότι η αξιολόγηση των σχολείων θα επιτρέπει στα καλύτερα σχολεία να ξεχωρίζουν και, επομένως, να προτιμώνται από γονείς και μαθητές, με αποτέλεσμα να πληγούν τα λιγότερο καλά ή τα χειρότερα σχολεία. Θέλουν να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν: η αδιαφάνεια εξασφαλίζει την επιθυμητή ομοιομορφία. Μη θίγετε, λοιπόν, τα κακώς κείμενα! Μια χαρά είμαστε όπως είμαστε…

… Αυτό που αρνείται και πολεμά το «εκπαιδευτικό κίνημα» είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα επιχειρήματά τους. Πολεμούν την προσπάθεια του κράτους να εκσυγχρονισθεί και να καθιερώσει διαδικασίες ελέγχου της απόδοσης των επενδύσεών του…

… Όσο οι μαθητές του ελληνικού δημόσιου σχολείου θα είναι οι τελευταίοι στην Ευρώπη στην κατανόηση κειμένου θα υπάρχει πάντα ένας κόσμος έτοιμος να πιστέψει ότι τον ψεκάζουν, πρόθυμος να εμπιστευθεί την ενημέρωσή του στα social media και τόσο επιπόλαιος ώστε το 62% να ψηφίζει «όχι» (πόσο τον πόνεσε τον ευρωπαίο δεν λέγεται αφού το θυμάται ακόμη και το χώνει σε ένα κείμενο για τους εκπαιδευτικούς) στην Ευρώπη...

Η καταπολέμηση της βλακείας – και μάλιστα της αναπαραγόμενης μέσω των κρατικών δομών – είναι όρος επιβίωσης του Ελληνισμού στο μέλλον.

Τα δεκάδες χιλιάδες κενά κάθε χρόνο, τα κοντέινερ και οι άθλιες υποδομές, τα 25άρια τμήματα που γίνονται και 27-28αρια για να εξοικονομήσουν προσωπικό και υποδομές σε εποχή μάλιστα πανδημίας, οι περιπλανώμενοι αναπληρωτές που δεν ξέρουν που και πότε αλλά και αν θα δουλέψουν, οι μισθοί των «τρεις κι εξήντα» των δασκάλων και καθηγητών, η παιδαγωγική ελευθερία που μπαίνει στον γύψο, οι διευθυντές και τα στελέχη της εκπαίδευσης που μετατρέπονται σε capo των εκπαιδευτικών Νταχάου που θέλουν να φτιάξουν στη θέση του σημερινού φτωχοποιημένου σχολείου που όμως χάρη στην αγάπη των μαθητών και τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα σπουδών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για τα παιδιά των εργαζομένων από ότι πχ στη Γερμανία, λίγο τους νοιάζει. Ότι πουν τα αφεντικά και οι χρηματοδότες.

Οι εκπαιδευτικοί όμως δεν το βάζουν κάτω. Αγωνίζονται. Λένε όχι στην κακόφημη αξιολόγηση-εξανδραποδισμό τους, με την υπογραφή τους, με πάνω πχ από 95% στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.  Όσο και αν τους συκοφαντούν πανίβλακες, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, όσο και αν προσπαθούν αργυρώνητα ΜΜΕ να επιβάλουν άκρα του τάφου σιωπή στην άποψη τους αυτοί συνεχίζουν. Συνεχίζουν κόντρα σε όλους αυτούς, τα υπουργεία τους και τα σχέδια τους. Νοιώθουν την ανάγκη να ξεδιπλώσουν ένα άλλο σχέδιο. Όπως τονίζουν σε κείμενα τους:  

Στις σημερινές συνθήκες είναι προφανές ότι το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων μας δε χωράει στα πλαίσια των μνημονίων και της ΕΕ, αντίθετα συμβαδίζει με τις αναγκαίες ρήξεις στα ζητήματα της οικονομίας και τις ιδεολογίας, συνδυάζεται με την πάλη για χειραφετημένη και χωρίς εκμετάλλευση εργασία. Στη βάση αυτή υποστηρίζουμε ότι, σήμερα, χρειαζόμαστε ένα νέο μορφωτικό/κοινωνικό σχέδιο για το δημόσιο δωρεάν σχολείο - αναπόσπαστο τμήμα μιας συνολικότερης στρατηγικής ριζικής κοινωνικής και μορφωτικής  χειραφέτησης. Η διατύπωση ενός προγραμματικού λόγου για το μετασχηματισμό του σχολείου στα πλαίσια ενός ευρύτερου κινήματος, αποβλέπει, πέρα από τους μακροπρόθεσμους στόχους, άμεσα, να αμβλύνει τη συμβολή της εκπαίδευσης στην αναπαραγωγή των ταξικών/κοινωνικών ανισοτήτων και να αμφισβητήσει έμπρακτα την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας μέσα από το σχολικό θεσμό.

Επιπλέον, διαμορφώνει και νοηματοδοτεί θετικά τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, τις αντιστάσεις και τους αγώνες του θέτοντας τους κεντρικούς στόχους της μορφωτική ισότητας και της διαμόρφωσης ελεύθερης κριτικής συνείδησης.  Σήμερα, ο αγώνας για ένα τέτοιο σχολείο, ακόμα και η διεκδίκηση ενός στοιχειώδους αιτήματος στα πλαίσια του σημερινού σχολείου, συνδέεται άμεσα με τον αγώνα ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ,  με την ανάγκη ενός ευρύτατου μετώπου ρήξης και σύγκρουσης με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις μνημονιακές κυβερνήσεις, με τον αγώνα για την ανατροπή των μνημονίων της λιτότητας και των περικοπών και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 

Όρος επιβίωσης μιας τέτοιας λογικής αλλά και του λαού και των παιδιών του η καταπολέμηση της βλακείας τοξικών δημοσιογράφων και αργυρώνητων ΜΜΕ.

 

Α.Κ.