ΗΠΑ: Πιο «μόνες» μα και πιο επικίνδυνες Η μεγάλη απειλή του «Πρώτα η Αμερική» Του Γιώργου Παυλόπουλου

 ΗΠΑ: Πιο «μόνες» μα και πιο επικίνδυνες Η μεγάλη απειλή του «Πρώτα η Αμερική»

 Του Γιώργου Παυλόπουλου

«Αυτή η βίαιη, μονομερής και απρόβλεπτη ενέργεια μου θυμίζει πολύ αυτά που συνήθιζε να κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ. Είμαι εξοργισμένος και πικραμένος. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνεται ανάμεσα σε συμμάχους».

 Αυτά δήλωσε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ζαν-Ιβ λε Ντριάν, κάνοντας επίσης λόγο για «μαχαιριά στην πλάτη», λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της τριμερούς συμφωνίας AUKUS, ανάμεσα σε ΗΠΑ, Βρετανία και Αυστραλία, η οποία άφησε κυριολεκτικά στα κρύα του λουτρού την ΕΕ και κυρίως τη χώρα του.

Άργησαν, είχαν αυταπάτες για μεγάλο διάστημα, αλλά το κατάλαβαν τελικά. Ο Τζο Μπάιντεν δεν εξελέγη για να αλλάξει ριζικά την πολιτική του προκατόχου του αλλά για να την συνεχίσει. Κάποιες φορές, μάλιστα, το κάνει με πιο ωμό τρόπο από εκείνον του Τραμπ, χωρίς να ρωτά κανέναν και χωρίς να διστάζει να ταπεινώνει τους συμμάχους του. Έτσι, εκθέτει ανεπανόρθωτα τους αφελείς -ανάμεσά τους και κάποιους στην Αριστερά-οι οποίοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν μόλις έγινε γνωστή η εκλογή του, την οποία ερμήνευσαν περίπου ως. νίκη.

Όσο για τις διαβεβαιώσεις που έδωσε και τους όρκους που πήρε ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ κατά την περιοδεία του στην Ευρώπη, τον περασμένο Ιούνιο, αποδεικνύονται φύκια για μεταξωτές κορδέλες — κάτι σαν τα ψέματα που ενίοτε λέγονται από τους μεγάλους στα μικρά παιδιά για να σταματήσουν να γκρινιάζουν και να ζητάνε.

«Τι σημαίνει ότι η Αμερική επέστρεψε; Επέστρεψε στην Αμερική ή κάπου αλλού; Δεν γνωρίζουμε», είπε από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ.

Τι να του απαντήσει κανείς;

Είναι ανάγκη να το επαναλαμβάνουμε μέχρις ότου γίνει απολύτως σαφές και κατανοητό: Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτέλεσε «ανορθογραφία» της ιστορίας ή ένα τραγικό λάθος των Αμερικανών, όπως ισχυρίστηκαν πολλοί. Δεν θα καταγραφεί ως μία «παρένθεση» στην πορεία των ΗΠΑ και τις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο τους εταίρους όσο και τους ανταγωνιστές τους. Κι αυτό διότι ο Τραμπ ήρθε να επιταχύνει τη στροφή που είχε ξεκινήσει επί Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζο Μπάιντεν, με τη σειρά του, επελέγη με καθήκον να προσπαθήσει να την ολοκληρώσει.

Ποιος μπορεί να παραβλέψει, άλλωστε, το γεγονός ότι το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική» -το οποίο πρόβαλλε μετ’ επιτάσεως ο Τραμπ και υιοθέτησε ο Μπάιντεν- έχει τις ρίζες του στην περίοδο Ομπάμα και το διάταγμα «Αγοράζουμε Αμερικανικά» που είχε εκδώσει ο πρώην πρόεδρος το 2009, δηλαδή στις αρχές της θητείας του; Ποιος μπορεί να λησμονήσει ότι τη σταδιακή απεμπλοκή των ΗΠΑ από τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα και την εγκατάλειψη του δόγματος της Pax Americana είχε επίσης ξεκινήσει ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος, για να την συνεχίσει ο Ρεπουμπλικάνος διάδοχός του και να την ολοκληρώσει, με άδηλες ακόμη τις συνέπειες, ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου;

Ποιος μπορεί, επίσης, να μην δεχθεί το βασικό επιχείρημα του Μπάιντεν αναφορικά με τις ταπεινωτικές εικόνες που συνόδευσαν την πλήρη αποχώρηση από το Αφγανιστάν — ότι η επιλογή του ήταν είτε να εφαρμόσει τη συμφωνία που είχαν συνάψει οι προηγούμενοι είτε να αλλάξει πολιτική και να ξεκινήσει ένα γενικευμένο πόλεμο, τον οποίο ο ίδιος και το επιτελείο του θεώρησαν ανεπιθύμητο;

Πρακτικά, και οι τρεις τελευταίοι πρόεδροι -ο καθένας προφανώς βάζοντας τη δική του προσωπική σφραγίδα- ήρθαν να υπηρετήσουν μιαν αντικειμενική τάση που σφραγίζει τον παγκόσμιο και αμερικανικό καπιταλισμό. Το τέλος της μονοκρατορίας των ΗΠΑ και την αρχή της ανόδου της Κίνας στη θέση της υπερδύναμης, με τη συνολική μετατόπιση του κέντρου βάρους των διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών εξελίξεων προς Ανατολάς. Μια εξέλιξη, δηλαδή, η οποία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλεί, καθώς οι διάφορες «δεξαμενές σκέψης», με πρώτες και καλύτερες τις αμερικανικές, την είχαν προβλέψει εγκαίρως — από την εποχή ακόμη που άλλοι έκαναν λόγο για το «τέλος της ιστορίας». 

Η αιτία, άλλωστε, των παραπάνω πολιτικών επιλογών βρίσκεται στην αντικειμενική κίνηση της ιστορίας του υπαρκτού καπιταλισμού, που προσωρινά μοιάζει να βάζει φρένο και στη διαδικασία της διεθνοποίησης: Την όξυνση των ανταγωνισμών και την άνοδο των οικονομικών εθνικισμών, ως απόρροια των αλλεπάλληλων κρίσεων, που κάνουν τον θριαμβευτή του Ψυχρού Πολέμου να μοιάζει με έναν κουρασμένο γέρο — ο οποίος, όμως, δεν θα διστάσει να κάνει τα πάντα για να κρατηθεί στη ζωή, ελπίζοντας στο μεταξύ να ανακαλύψει το ελιξίριο της αέναης κερδοφορίας.

 

ΠΗΓΗ: Πριν