Στα $16 τρισ. ο λογαριασμός της πανδημίας Οι λαοί θα κληθούν να πληρώσουν τη λυπητερή

 Στα $16 τρισ. ο λογαριασμός της πανδημίας Οι λαοί θα κληθούν να πληρώσουν τη λυπητερή

Οι κυβερνήσεις παγκοσμίως έχουν ξοδέψει $16 τρισ. για την προάσπιση των οικονομιών τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σύμφωνα με το ΔΝΤ – Το χρέος πολλών χωρών βρίσκεται, πια, σε μεταπολεμικά επίπεδα

Η αύξηση των δημοσίων δαπανών κατά τη διάρκεια της πανδημίας θα σηματοδοτήσει μελλοντική αύξηση της φορολογίας και μείωση των δαπανών λέει σύμφωνα με τη συνέντευξη του Managing Director, Global Head of Sovereign & Supranational Ratings της Fitch, James McCormack στο Bloomberg.

Η λιτότητα μπορεί να μην έχει τεθεί επί τάπητος προς το παρόν αλλά κάποια στιγμή ο «λογαριασμός» της πανδημίας θα πρέπει να αποπληρωθεί.

Οι κυβερνήσεις παγκοσμίως έχουν ξοδέψει $16 τρισ για την προάσπιση των οικονομιών τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Τα κύρια στοιχεία της συνέντευξης:

Ακόμη και σε ένα περιβάλλον περιορισμένης ανάπτυξης, εάν τα επιτόκια παραμένουν χαμηλά, το χρέος μπορεί να χαρακτηριστεί ως βραχυπρόθεσμα βιώσιμο. Παρ’ όλα αυτά, εάν τα επιτόκια αλλάξουν μακροπρόθεσμα, δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει».

 «Τα πραγματικά επιτόκια είναι ο κύριος παράγοντας. Υπάρχουν ελάχιστοι τρόποι πραγματικής μείωσης του χρέους: ο ένας είναι η δημοσιονομική προσαρμογή για τη μείωση του ελλείμματος. Ο δεύτερος είναι η επιτάχυνση της ανάπτυξης και ο τρίτος είναι η μείωση του χρέους μέσω του πληθωρισμού. Ο τέταρτος είναι η αναδιάρθρωση του χρέους ή η χρεοκοπία. Προφανώς, η προτιμώμενη επιλογή των κυβερνήσεων θα ήταν η επιτάχυνση της ανάπτυξης αλλά κάτι τέτοιο -πιστεύουμε- πως δεν πρόκειται να επιτευχθεί». 

 «Όταν μελετούμε τα ιστορικά παραδείγματα της μείωσης αναλογίας χρέους προς ΑΕΠ στις ανεπτυγμένες οικονομίας, ο κύριος κοινός παράγοντας είναι πως όλες αυτές οι κυβερνήσεις είχαν πλεονάσματα. Οπότε εάν μελετήσουμε την πιθανή μείωση της αναλογίας για το μέλλον πιθανώς να χρειαστούν πλεονάσματα. Παρ’ όλα αυτά στη συγκεκριμένη περίπτωση πιθανώς θα είναι αναγκαία η δημοσιονομική προσαρμογή»…

 «Το 2020 αποτέλεσε μια χρονιά-ρεκόρ όσον αφορά τις υποβαθμίσεις χρέους. 33 χώρες πέρυσι και 5 φέτος. Συνολικά αξιολογούμε 120 χώρες. Ο κοινός παράγοντας σε όλες αυτές ήταν η χειροτέρευση των δημοσιονομικών. Πιστεύουμε πως το σημείο καμπής έλαβε χώρα στα μέσα του 2020 και τώρα βρισκόμαστε σε ανακαμψιακή τροχιά. Εάν μελετήσουμε τα αρνητικά outlooks, η ανάκαμψη είναι παρόμοια με αυτή της οικονομίας το 2009 και το 2016 όταν επλήγησαν πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες. Βρισκόμαστε ακόμη σε φάση ανάκαμψης». 

 «Υπάρχουν ακόμη περισσότερες χώρες με αρνητικό outlook σε σχέση με αυτές με θετικό, κάτι που θα συνεχιστεί για τους επόμενους 12 μήνες». 

Όλες οι εναλλακτικές που ανέφερε πέρα από την επιτάχυνση της οικονομικής ανάκαμψης «που δεν είναι πιθανή», είναι η γνωστή από την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση «δημοσιονομική προσαρμογή», το τύπωμα νέου χρήματος και η «αναδιάρθρωση ή παύση εξυπηρέτησης», η οποία επίσης δοκιμάστηκε από αστικές κυβερνήσεις στην προηγούμενη κρίση, με τον λαό να πληρώνει κι εδώ τα σπασμένα, όπως στην Ελλάδα με το PSI. Μονά - ζυγά για το κεφάλαιο, λοιπόν, και ο λογαριασμός στον λαό. Που σημαίνει ότι καμιά μορφή και κανένα μείγμα διαχείρισης, σε ανάπτυξη και κρίση, δεν μπορεί να τον σώσει από τα αδιέξοδα που το ίδιο το σύστημα προκαλεί. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, αναζητώντας διέξοδο στον οργανωμένο ταξικό αγώνα κι όχι στα αδιέξοδα που αναπαράγει η κυβερνητική εναλλαγή και οι διάφορες αστικές πολιτικές διαχείρισης.

Σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι θα πρέπει να μην αναγνωρίσουν κανένα χρέος και να ζητήσουν και επιβάλουν την πλήρη διαγραφή του.

 

Επιμέλεια: Ν. Π.