Μπούρδες και ψέματα χωρίς δημοσιογραφικές ερωτήσεις

 Μπούρδες και ψέματα χωρίς δημοσιογραφικές ερωτήσεις

Συνέντευξη έδωσε στο ΑΠΕ ο κ. Χατζηδάκης. Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία το μέσο πέρα από το γεγονός ότι διακινεί τον περισσότερο όγκο πληροφοριών στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και σε κάποιο από αυτά να έδινε τη συνέντευξη το ίδιο ασφαλής θα ήταν. Το είδαμε το έργο πολλές φορές.

Μπούρδες, αυθαίρετα συμπεράσματα και απροκάλυπτα ψέματα που γεννάνε πλήθος ερωτημάτων στον απλό αναγνώστη και όμως σε κάποιους «δημοσιογράφους» δεν περνάει από το μυαλό τους να τολμήσουν, έτσι για το γαμώτο, μια ερώτηση που θα δημιουργεί έστω και ελάχιστη αμφιβολία για τα λεγόμενα.

Λέει ο Πάρταόλας:

Η Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά είναι ουσιαστικά η εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος μόνο στις επικουρικές συντάξεις και μόνο για τους νέους.

Ερωτήματα που δεν διατυπώνονται:

Αφού γενικά γίνεται για το καλό τους γιατί δεν επεκτείνεται και στη βασική; Ή αυτό θα είναι το επόμενο βήμα που δεν κάνατε τώρα λόγω αντιδράσεων; Και γιατί αφού είναι τόσο καλό δεν επεκτείνεται σε όλους; Ή αυτός είναι ο τελικός στόχος;

Λέει ο Κοψοχρονιάς:

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ο νέος ασφαλισμένος θα είναι πλέον άμεσα συνδεδεμένος με τη σύνταξή του. Δεν θα δίνει, δηλαδή, πια όλες του τις εισφορές σε έναν μεγάλο «κορβανά» για όλους, χωρίς καμία επαφή και κανέναν έλεγχο, όπως συμβαίνει σήμερα.

Ερωτήματα που δεν διατυπώνονται:

Γιατί δεν υπάρχει-υπήρξε κανένας έλεγχος; Βαριούνται να το κάνουν ή εσείς, που έχετε κυβερνήσει επανειλημμένα,  έχετε εξασφαλίσει πλήρη ασυδοσία και αδιαφάνεια στη διαχείριση των χρημάτων των εργαζομένων; Γιατί διαμορφώσατε ένα τέτοιο καθεστώς που καταγγέλλετε σήμερα;

Λέει ο Ταπουλαωόλα:

Η διεθνής εμπειρία από χώρες που εφαρμόζουν αυτό το σύστημα, όπως είναι οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δείχνει ότι το σύστημα αυτό, με τις αναγκαίες κρατικές εγγυήσεις, λειτουργεί πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά και οδηγεί σε μεγαλύτερες συντάξεις.

Ερωτήματα που δεν διατυπώνονται:

Γιατί δεν αναφέρετε ούτε μια χώρα συγκεκριμένα που αύξησε τις συντάξεις με αυτόν τον τρόπο; Το γεγονός ότι έπεσαν σαν τα κοράκια σε πολλές  χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού και της ΕΕ για να δώσουν τζάμπα χρήμα στο κεφάλαιο είναι παράδειγμα προς μίμηση;

Λέει λοιπόν ο Τζάμπας:

Σύμφωνα μάλιστα με αντίστοιχα εγχειρήματα σε άλλες προηγμένες χώρες της Ευρώπης, οι επικουρικές συντάξεις των νέων μπορεί να είναι αυξημένες από 43% έως και 68%.

Ποια είναι τα εγχειρήματα αυτά; Γιατί δεν αναφέρονται συγκεκριμένα για να ελεγχθούν; Για να αναφέρουμε δυο μόνο παραδείγματα: Μειώθηκαν ή όχι οι αντίστοιχες συντάξεις στη Σουηδία; Μειώθηκαν στη Γερμανία; Προχώρησαν οι εν λόγω χώρες σε σχετικές αλλαγές για να δώσουν τζάμπα χρήμα στο κεφάλαιο και να ανατάξουν τη κερδοφορία του ως τη βασική επιλογή τους ξεπεράσματος της κρίσης του; Υπάρχει σύγκριση με το πριν και μετά;

Φυσικά είναι υπερφίαλο να απαιτεί κάποιος μια τέτοια δημοσιογραφική στάση σε ένα καθεστωτικό ΜΜΕ ή να τολμήσει ο εν λόγω κύριος να δώσει μια συνέντευξη κάπου αλλού…

Όπου ο Παρταόλας χρησιμοποιεί συγκεκριμένα νούμερα είναι τελείως αυθαίρετα και αποσπασματικά. Λέει: Πάρτε για παράδειγμα τη Σουηδία που είναι και το μοντέλο από το οποίο εμπνεόμαστε βασικά. Τα τελευταία 25 χρόνια λειτουργούν εκεί δύο παράλληλα συστήματα δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης. Το ένα είναι διανεμητικού χαρακτήρα και το άλλο είναι το κεφαλαιοποιητικό, σαν αυτό που σχεδιάζουμε. Για την περίοδο 1995-2019, το κεφάλαιο του διανεμητικού συστήματος αυξήθηκε κατά 52%, ενώ αυτό του κεφαλαιοποιητικού κατά 180%!

Μα αυτό ακριβώς επεδίωκαν-επιδιώκουν. Να μειώσουν κάθε κοινωνική ασφάλιση εγγυημένων συνθηκών διαβίωσης των συνταξιούχων και να μετατρέψουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές σε κεφάλαιο για το Κεφάλαιο. Μειώσανε τις εισφορές των εργοδοτών στην κοινωνική ασφάλιση και αυξήσανε τις εισφορές των εργαζομένων στην ατομική-κεφαλαιοποιητική. Κουβέντα για το γεγονός ότι συνολικά χειροτέρεψαν οι συντάξεις στη χώρα.

Εμείς εδώ θα θυμίσουμε ότι και στη χώρα μας έχουμε εμπειρία από τη χρήση ασφαλιστικών εισφορών που «επενδύθηκαν» και φυσικά χάθηκαν. Όχι από προσώπου γης αλλά στις τσέπες ορισμένων. Ας τη δούμε λοιπόν μέσα από ένα απόσπασμα άρθρου εποχής:

Άρχισαν να επικαλούνται το «δημογραφικό πρόβλημα» και την «αύξηση του προσδόκιμου ζωής»… Και συνέχισαν την προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων σε όφελος του κεφαλαίου. Επειδή η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο έπρεπε να καλύψουν την όλη προσπάθεια με φερετζέ. Και βρήκαν το κόλπο των δήθεν υψηλών αποδόσεων που θα προσέφερε η επένδυση μέρους των αποθεματικών σε μετοχές και σε προϊόντα υψηλού κινδύνου. Με ποιο τρόπο;

Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθετεί για πρώτη φορά την τοποθέτηση του 20% των αποθεματικών των Ταμείων σε μετοχές και σε τραπεζικά προϊόντα υψηλού ρίσκου. Το 1995 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (με συμφωνία της Νέας Δημοκρατίας) πλέον επιτρέπει την πρόσληψη από τις Διοικήσεις των ασφαλιστικών Ταμείων Τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών σε ρόλο συμβούλου. Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη (και πάλι με συμφωνία της Νέας Δημοκρατίας) ανεβάζει το ποσοστό των αποθεματικών που τζογάρονται στο χρηματιστήριο στο 23%. Την ίδια περίοδο (συμπτωματικά άραγε;) μεταβιβάζεται ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος στον ιδιωτικό τομέα και γιγαντώνεται το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο.

Μήπως τελικά οι αποδόσεις των κεφαλαίων των ασφαλιστικών Ταμείων ήταν υψηλές; Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσες φορές θα παίξεις γκανιάν τον Αστραχάν στον ιππόδρομο και θα κερδίσεις; Ακριβώς αυτό έγινε. Τα ταμεία την τριετία 1999-2002 έχασαν γύρω στα 3,5 δις ευρώ. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη επέτρεψε στα Ταμεία να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε χρηματιστηριακά παράγωγα. Χρηματιστηριακά προϊόντα πολύ υψηλού ρίσκου που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αέρα κοπανιστό…. Από γκανιάν το στοίχημα έγινε φορκάστ…. Δηλαδή τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων αποτέλεσαν για όλη την μεταπολεμική περίοδο και μέχρι σήμερα ένα ακόμη μέσο για την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Περίοδος δομημένων ομολόγων: «Δομημένο» ή «σύνθετο» ομόλογο. Είναι ομόλογα που η απόδοσή τους εξαρτάται από κάποια συνθήκη.

Το χειρότερο είναι πως τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να αγοραστούν από τις διοικήσεις χρησιμοποιώντας όχι τα κεφάλαια υψηλού κινδύνου (το 23%) αλλά από το 77% των αποθεματικών που προορίζονταν για επενδύσεις σε σταθερούς τίτλους. Ο εκδότης εξασφαλίζει φτηνό χρήμα μεταβιβάζοντας το ρίσκο και σε τελική ανάλυση το κόστος της χρηματοδότησης του, στον αγοραστή του ομολόγου. Αυτή τη φορά τα ασφαλιστικά ταμεία χρηματοδοτούν τις Τράπεζες με κίνδυνο απώλειας του κεφαλαίου.

Μια ακόμη μεγάλη ληστεία συντελέστηκε με το κούρεμα των ομολόγων.

Αφήστε λοιπόν τα παραμύθια περί υψηλών συντάξεων και φέρτε πίσω τα κλεμμένα.

Από μόνο του το γεγονός, γιατί μιλάμε για μια διαχρονική ληστεία 70 χρόνων, από τότε που ήταν κατατεθειμένα άτοκα τα αποθεματικά για να φτιάξουμε «εθνική βιομηχανία», θα μετατρέψει την κοινωνική ασφάλιση επαρκώς χρηματοδοτούμενη και τους συνταξιούχους ευπρεπείς πρώην εργαζόμενους και όχι απελπισμένους ζήτουλες…

 

Νίκος Πυλιώτης