Και η δολοφονία της εργασίας; Της Πέπης Ρηγοπούλου

 Και η δολοφονία της εργασίας;

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Η ταινία του 1972 «Ρίξτε το τέρας στο πρωτοσέλιδο» του Mάρκο Μπελόκιο είχε θέμα την εκμετάλλευση από τα ΜΜΕ και το «σύστημα» της δολοφονίας μιας νέας κοπέλας. Ως κατηγορούμενος εμπλέκεται –άδικα- ένας ακτιβιστής της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. 

Που σε πολλές χώρες της Δύσης πίστευε ότι μπορούσε να είναι απειλή για τις διάφορες εξουσίες, την ίδια ώρα που αυτές διόγκωναν ή παραμόρφωναν την εικόνα της στο πλαίσιο της εξελισσόμενης αντεπίθεσής τους.

Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και οι ταινίες δεν προφητεύουν πάντα. Η δολοφονία της Καρολάιν δεν είναι μυθοπλασία. Εδώ, δολοφόνος είναι, σύμφωνα με την ομολογία του, ο άντρας της και οι ειδεχθείς λεπτομέρειες εύλογα συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Υπάρχουν ωστόσο κάποια πράγματα που μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι η παρέλαση των «τεράτων» στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα δελτία των 8 μ.μ. μοιάζει να έχει μια διαχρονική λειτουργία.

Δεν μιλώ μόνον για την υπερπροβολή του τελευταίου εγκλήματος. Η επικοινωνιακή διαχείριση των άκρως σοβαρών γεγονότων – βιασμών και άλλων σεξουαλικών παρενοχλήσεων- που στεγάστηκαν κάτω από τον όρο me too- έτυχε επίσης, παρά τις διαφορές, αντίστοιχης αντιμετώπισης.

Όντως απεχθή γεγονότα υπερπροβάλλονται -σε βάρος μάλιστα της ουσιαστικής αντιμετώπισής τους- για να εκτρέψουν την προσοχή της κοινωνίας. Η συσκότιση -με τη βοήθεια της συνταρακτικής υπόθεσης της Καρολάιν- των άμεσων και ακόμη ζοφερότερων έμμεσων επιπτώσεων του μόλις ψηφισθέντος εργασιακού νομοσχεδίου είναι κραυγαλέο παράδειγμα. Ενθαρρύνουν τον θρήνο για το θύμα του εγκλήματος και την οργή για τον θύτη. Και εύχονται να λησμονήσουμε τα υπόλοιπα ή μάλλον βοηθούν να καταλάβουμε ότι τα όσα συμβαίνουν, αν και κάπως δυσάρεστα, συμβαίνουν στο πλαίσιο των γενικώς κρατούντων κανόνων του –ευρωπαϊκού και μη- λόγου και του δικαίου.

Το ότι μια τέτοια κατάσταση υπηρετεί την κυβέρνηση δεν προξενεί απορίες. Αντίθετα συμβαδίζει με τις αποπροσανατολιστικές πρακτικές των κυβερνώντων εδώ και αιώνες. Αντιθέτως εντυπωσιάζει κάπως όταν βλέπουμε ηγετικά στελέχη της μείζονος αντιπολίτευσης να αναλαμβάνουν τη διαπαιδαγώγησή μας για να κατανοήσουμε την εντυπωσιακά χαλαρή στάση σχεδόν όλου του αντιπολιτευόμενου φάσματος απέναντι στον οδοστρωτήρα του νομοσχεδίου.

Ανάμεσα στα επιχειρήματα που προέβαλε κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για να μας διαπαιδαγωγήσει στο πλαίσιο ενός πολιτισμού στον οποίο το κόμμα του έχει διαπρέψει από το 2015, είναι ότι το πολυνομοσχέδιο εφαρμόζει γενικές οδηγίες της Ε.Ε. και ότι μεταξύ άλλων προστατεύει τον χώρο εργασίας από σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Ποιον χώρο αλήθεια όταν αυτός δεν υπάρχει για τις ουρές ανθρώπων που προσδοκούν επιδόματα, και με ποια δύναμη σε ένα τέτοιο τοπίο εργαζόμενοι/υποχείρια των αναγκών του εργοδότη θα μπορούν να καταγγέλλουν το οτιδήποτε συν το σεξουαλικό παράπτωμά του. Πόσο προφυλάσσει ένα τέτοιο νομοσχέδιο από τη βία κατά των γυναικών; Η εργασία που δολοφονείται είναι γένους θηλυκού.

 

ΠΗΓΗ: Εφσυν