Το οκτάωρο στο απόσπασμα Εξοντώστε τα συνδικάτα Τα κέρδη πάνω από όλα

 Το οκτάωρο στο απόσπασμα Εξοντώστε τα συνδικάτα Τα κέρδη πάνω από όλα

Με μια σειρά από τοποθετήσεις και διαρροές στον Τύπο η κυβέρνηση συνεχίζει να προλειαίνει το έδαφος για την προώθηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα Εργασιακά και του νέου συνδικαλιστικού νόμου, που συμπυκνώνουν τις «ανατροπές του αιώνα», όπως αποκαλούνται από εργατικά σωματεία.

Αναδιαρθρώσεις που αποτελούν πάγια αιτήματα του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων, ως το απαραίτητο συμπλήρωμα του νέου πακτωλού δεκάδων δισ. ευρώ προς τους επιχειρηματικούς ομίλους από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Εάν η πρώτη, στην ιστορία της μεταπολίτευσης, διευθέτηση του χρόνου εργασίας (αυξημένη απασχόληση με έως και 10 ώρες εργασία, ημερησίως, για 6 ή 8 μήνες και στη συνέχεια μειωμένη απασχόληση με ρεπό και περισσότερες ημέρες ανάπαυσης τους υπόλοιπους 6 ή 4 μήνες του έτους) με την οποία άρχισε το ξήλωμα του 8ωρου ξεκίνησε επί διακυβέρνησης πατρός Μητσοτάκη το 1990 με τον νόμο Σουφλιά, η πλήρης κατάργησή του αναμένεται να γίνει επί διακυβέρνησης του υιού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτό θα συμβεί εάν όντως μορφοποιηθεί σε διάταξη, στο επικείμενο σχέδιο νόμου για τα εργασιακά, ό,τι προαναγγέλλεται από τον υπουργό Εργασίας, Κ. Χατζηδάκη, βάσει των όσων περιέγραψε στο «Βήμα της Κυριακής». Παραγκωνίζοντας ακόμη κι αυτό το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, στο οποίο έτσι ή αλλιώς το κράτος και η εργοδοτική πλευρά διατηρούν την πλειοψηφία, ο κ. Χατζηδάκης σπεύδει να υλοποιήσει μια πρόταση που βρίσκεται στην ατζέντα των εργοδοτών του ΣΕΒ από τη δεκαετία του ‘90 αλλά δεν έγινε κατορθωτό να δικαιωθεί πλήρως ούτε την περίοδο των των μνημονίων που καταλύθηκε το μισό Εργατικό Δίκαιο. Κι αυτή η πρόταση δεν είναι άλλη από την παράκαμψη των όποιων συμβάσεων εργασίας και των σωματείων και τον καθορισμό 10ωρης ημερήσιας εργασίας με ατομική σύμβαση εργαζόμενου-εργοδότη.

Η προβλεπόμενη έκρηξη της ανεργίας μετά την άρση των υφιστάμενων απαγορεύσεων στις απολύσεις, για τις πληττόμενες από τον Covid-19 επιχειρήσεις, η βύθιση της ελληνικής οικονομίας στην ύφεση αλλά και τα καθηλωμένα σε χρόνια απραξία συνδικάτα φαίνεται να συντείνουν στην άποψη του κ. Χατζηδάκη ότι η αποδοχή των ατομικών συμβάσεων δεν θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα θέσουν σε κίνδυνο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία κι επομένως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για νεοφιλελεύθερες υπερβάσεις. Αντεργατική υπέρβαση που θα διασκεδαστεί με σειρά άλλων «φιλεργατικών διατάξεων» (π.χ. για τηλεργασία, ποινές για παρενόχληση).

«Εάν γίνει πράξη η διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομική σύμβαση κι επομένως η μετατροπή του 8ωρου σε 10ωρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα οδηγηθούμε στην πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Γιάννης Κουζής, κοσμήτορας στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου.

«Η αναγγελία της ατομικής σύμβασης με την οποία θα ορίζεται ο ημερήσιος χρόνος εργασίας συνδέεται με αυτό που έχει καταγραφεί από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις ως “εξορθολογισμός” των υπερωριών, δηλαδή με την αύξηση των απλήρωτων υπερωριών έναντι αντισταθμίσματος σε ρεπό ή ημέρες αδείας, όπως προβλέπεται από το σύστημα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Το γεγονός ότι μια ετήσια εφαρμογή του μέτρου μπορεί να αποδώσει αύξηση, μέχρι και 15%, της κερδοφορίας στις μεγάλες βιομηχανίες, όπως καταδεικνύουν μελέτες, εξηγεί τον διακαή πόθο της εργοδοσίας να εφαρμόσει το μέτρο» σημειώνει ο Γιάννης Κουζής.

Υπενθυμίζεται ότι το μέτρο συνάδει απόλυτα με τις προτάσεις της έκθεσης Πισσαρίδη κι έρχεται να αντικαταστήσει τις «ανεπιτυχείς» για τα εργοδοτικά δεδομένα προσπάθειες που έγιναν με 6 προηγούμενους νόμους από το 1990 έως και το 2011. Τελευταία ρύθμιση, αυτή του πρώτου μνημονιακού νόμου 3986/2011, με τον οποίο η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μπορεί να γίνει με συμφωνίες τις οποίες συνυπογράφει ο εργοδότης με τις περίφημες «ενώσεις προσώπων» οι οποίες παραγκώνισαν πλήρως -ειδικά για τις μικρές επιχειρήσεις- τα κλαδικά συνδικάτα αλλά πλέον κρίνονται ανεπαρκείς.

 

Οι βασικές αιχμές του νέου αντεργατικού τερατουργήματος, που επιβεβαιώθηκαν από σχετικό δημοσίευμα στον κυριακάτικο Τύπο («Βήμα»), με το χαρακτηρισμό μάλιστα «σεισμός στην εργατική νομοθεσία» είναι η κατάργηση του 8ωρου, η ενίσχυση της τεράστιας «ευελιξίας» με την παραπέρα εμπέδωση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, η επέκταση και νομιμοποίηση της τηλεργασίας και το νέο χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση.

Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του υπουργού Εργασίας, άλλωστε, πρόκειται να εισαχθούν «σημαντικά στοιχεία ευελιξίας στην αγορά εργασίας», προαναγγέλλοντας την απογείωση της δουλειάς και της ζωής - λάστιχο για εκατομμύρια εργατοϋπαλλήλους. Επικαλείται μάλιστα η κυβέρνηση τις «νέες συνθήκες» που διαμόρφωσαν η προηγούμενη και η σημερινή κρίση, οι οποίες επιβάλλουν «επιπρόσθετες ευελιξίες» για το ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων, που μεταφράζεται σε θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ομίλων.

10 ώρες δουλειάς και επιβολή εργασίας τα Σαββατοκύριακα...

Στον πυρήνα του νομοσχεδίου βρίσκεται η καθιέρωση 10ωρης δουλειάς, με «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, σε συνέχεια ανάλογων μέτρων που πάρθηκαν από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μάλιστα η επιβολή της θα γίνεται με ατομικές συμβάσεις εργασίας, μέσα από τις οποίες η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με το χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση που επιχειρεί το ίδιο νομοσχέδιο (βλ. παρακάτω), μετατρέπει τον εργαζόμενο σε μόνιμο θύμα εκβιασμών εκ μέρους της εργοδοσίας.

Οι δύο τουλάχιστον επιπλέον ώρες εργασίας θα είναι χωρίς αμοιβή, ώστε να ξεχειλώνεται η τζάμπα εργασία, με την κυβέρνηση να παραπέμπει τον εργαζόμενο σε ...αναπλήρωσή τους όποτε συμφέρει την επιχείρηση.

Το 8ωρο, από σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, θα γίνεται στην «καλύτερη» περίπτωση ένας... μέσος όρος σε βάθος 6μήνου ή έτους, με σοβαρές συνέπειες για τη ζωή και την υγεία των εργαζομένων. Η μεγαλοεργοδοσία θα έχει το «ελεύθερο» να κάνει τα ωράρια και τη ζωή των εργαζομένων «ακορντεόν», απογειώνοντας την εκμετάλλευση.

Τα βάρβαρα σχέδια για δουλειά όποτε, από όπου και για όσο θέλει ο εργοδότης επιδιώκεται να γίνουν «κανονικότητα» και μέσα από την αξιοποίηση της τηλεργασίας, η παγίωση της οποίας «σβήνει» τα όρια ανάμεσα στον εργάσιμο και τον μη εργάσιμο χρόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με το κυριακάτικο δημοσίευμα θα προβλέπεται «ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς συμφωνία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων για τον τρόπο απασχόλησης, για την κατανομή του 8ωρου στη διάρκεια της μέρας, αν δηλαδήθα εφαρμόζεται σπαστό ωράριο...». Απέναντι σε αυτήν την αγριότητα, η κυβέρνηση αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζουν την κατοχύρωση του «δικαιώματος στην αποσύνδεση», κάτι που καθόλου δεν αλλάζει τις σοβαρές ανατροπές που επέρχονται με την τηλεργασία όχι μόνο στην εργασία και στην εντατικοποίηση, αλλά και στην προσωπική και οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου, με το σπίτι του να μετατρέπεται σε χώρο εργασίας και τον ίδιο σε όμηρο των «θέλω» του εργοδότη ανά πάσα ώρα και στιγμή, πάντα μετά από ...ελεύθερη διαβούλευση. Οπως γράφεται, άλλωστε, «το υπουργείο Εργασίας θα ευνοήσει τέτοιου τύπου ευέλικτες συμφωνίες, καθώς πιστεύει ότι θα είναι προς όφελος και των δύο μερών (σ.σ. εργοδότη - εργαζόμενου) και το ίδιο δεν θέλει να παρεμβαίνει σε τέτοιου τύπου συμφωνίες».

Στα παραπάνω προστίθεται η αύξηση των ωρών υπερωριακής απασχόλησης στη βιομηχανία και γενικά στη μεταποίηση. Μάλιστα, σύμφωνα με τις διαρροές των κυβερνητικών επιτελείων σχεδιάζεται η επιβολή εργασίας τα Σαββατοκύριακα σε κλάδους όπως τα logistics, το έτοιμο σκυρόδεμα κ.λπ.

...για 550 ευρώ!

Οι εργαζόμενοι που θα πληρώσουν ακόμα περισσότερο το «μάρμαρο» της ανάκαμψης είναι εκείνοι που δουλεύουν σε κλάδους με «έντονη εποχικότητα», όπως λέει το υπουργείο. Εδώ οι ατομικές συμβάσεις πάλι θα καθορίζουν - «ελεύθερα» πάντα... - τον χρόνο απασχόλησης. Ετσι, π.χ. για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους ή εργαζόμενους σε συσκευαστήρια - εργοστάσια τροφίμων έρχεται ο εφιάλτης των 10 ωρών δουλειάς ημερησίως για μερικούς μήνες, με τον κατώτατο μισθό που θα μπορεί να εφαρμόζεται λόγω των ατομικών συμβάσεων, δηλαδή τα 550 ευρώ. Και τις υπερωρίες που δούλεψαν οι εργαζόμενοι δεν θα τις πληρώνονται, αφού τον υπόλοιπο χρόνο θα υποαπασχολούνται.

Τα νέα αντεργατικά μέτρα η κυβέρνηση σπεύδει μάλιστα να τα θωρακίσει, προωθώντας τα για ψήφιση μαζί με τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, που επιχειρεί να καταστείλει ακόμα περισσότερο τη συνδικαλιστική δράση, να διευκολύνει την παρέμβαση του κράτους στα συνδικάτα, να χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία και να λύσει τα χέρια στην εργοδοσία για να ξηλώνει τους πρωτοπόρους εργάτες, τους αγωνιστές συνδικαλιστές μέσα από τους χώρους δουλειάς.

Νέοι μηχανισμοί απεργοσπασίας

Σε συνέχεια της απεργοκτόνας διάταξης που νομοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπερδιπλασιάζοντας τον αριθμό των εργαζομένων που συγκροτούν απαρτία για την ψήφιση απεργίας, η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζει διατάξεις που μεταξύ άλλων προβλέπουν:

·                     Γενίκευση της πρόβλεψης για «προσωπικό ασφαλείας». Συγκεκριμένα, σε όλο τον ιδιωτικό τομέα (και όχι μόνο στο Δημόσιο και σε επιχειρήσεις «κοινής ωφέλειας», όπως ισχύει τώρα) θα απαιτείται από τα συνδικάτα να καθορίζουν και να γνωστοποιούν έγκαιρα στην εργοδοσία συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων, που θα απασχολούνται ως «προσωπικό ασφαλείας» κατά τη διάρκεια απεργιών. Με τον μηχανισμό απεργοσπασίας που ετοιμάζεται να στήσει η κυβέρνηση, ουσιαστικά επιχειρεί την απονεύρωση της απεργιακής κινητοποίησης, ώστε να περιορίζεται η πίεση που μπορούν να ασκούν οι εργαζόμενοι στην εργοδοσία. Οπως αναφέρει μάλιστα το υπουργείο, φανερώνοντας ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατραπεί η απεργία σε μια «συμβολική πράξη», όπως σε άλλα κράτη, στο νομοσχέδιο «θα προβλεφθεί η υποχρέωση στα συνδικάτα για εξασφάλιση παροχής ελάχιστων υπηρεσιών στο ευρύ καταναλωτικό κοινό κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων». Όχι τυχαία, το υπουργείο φέρνει ως παράδειγμα τις αστικές συγκοινωνίες, προειδοποιώντας ότι τα συνδικάτα δεν θα κάνουν κανονική απεργία, αλλά θα υποχρεώνονται για κίνηση π.χ. του ενός τρίτου (!) των συρμών του Μετρό.

·                     Ποινές στα σωματεία και αποζημίωση στην εργοδοσία για «παράνομες» και «καταχρηστικές» απεργίες. Θα παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να διεκδικήσει αποζημίωση από τους απεργούς και τα συνδικάτα σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί παράνομη, καταχρηστική ή και τα δύο. Με δεδομένο ότι ήδη 9 στις 10 απεργίες κρίνονται παράνομες ή/και καταχρηστικές από τα δικαστήρια, η πρόβλεψη αυτή σημαίνει οικονομική εξόντωση των συνδικάτων και μια «δαμόκλειο σπάθη» που θα επικρέμαται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των απεργών.

·                     Πρόσθετα εμπόδια στη λήψη απόφασης για απεργία και νέο χτύπημα στη ζωντανή δράση των συνδικάτων. Η νέα διάταξη περί εφαρμογής της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας θα συνδυάζεται με τη διάταξη περί υποχρεωτικής συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία τουλάχιστον του 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου.

Σε διωγμό η συνδικαλιστική δράση

Παράλληλα, σε απηνή διωγμό τίθεται συνολικότερα η συνδικαλιστική δράση. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα κυβερνητικές «διαρροές», στον νέο νόμο θα περιλαμβάνονται:

·                     Ο περιορισμός της νομικής προστασίας των συνδικαλιστών από απόλυση. Ενώ ακόμα και με το ισχύον καθεστώς οι εργοδότες απολύουν συνεχώς συνδικαλιστές, πλέον μειώνεται ο αριθμός των μελών της διοίκησης μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης που θα έχουν τη σημερινή τυπική νομική προστασία. Θα μειωθεί και το χρονικό διάστημα μετά τη λήξη της συνδικαλιστικής θητείας που ο συνδικαλιστής έχει προστασία. Στους όρους απόλυσης συνδικαλιστή, μάλιστα, θα προστεθεί η υποβολή μήνυσης σε βάρος του, αλλά και η «παρεμπόδιση» άλλων εργαζομένων να κάνουν απεργοσπασία κατά τη διάρκεια απεργιών. Θα αρκεί δηλαδή ένας εργοδότης να ασκεί κακόβουλα μήνυση σε συνδικαλιστή, όπως και να καταγγέλλει τις απεργιακές φρουρές των εργαζομένων, και χωρίς καταδίκη να καταδικάζεται εκ των προτέρων με απόλυση.

·                     Εξοβελισμός συνδικαλιστών από τους εργασιακούς χώρους. Στα παραπάνω προστίθεται και η προωθούμενη μείωση των συνδικαλιστικών αδειών, ως ένα ακόμα μέσο για τη μετατροπή των χώρων δουλειάς σε «γκέτο», χωρίς να υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα παρέμβασης από αγωνιστές συνδικαλιστές, παρά μόνο από ανθρώπους της εργοδοσίας.

Με λίγα λόγια, οι «εκσυγχρονισμοί» που προωθεί η κυβέρνηση προβλέπουν τη διαμόρφωση μιας ακόμα πιο άγριας εργασιακής ζούγκλας, παρέχοντας νέα εργαλεία στην εργοδοσία ώστε να διαλύει τις εργασιακές σχέσεις. Και την ίδια στιγμή αφαιρεί όσα όπλα έχουν μείνει στους εργαζόμενους για να αμυνθούν, να οργανώσουν την πάλη τους κόντρα σε αυτή τη βαρβαρότητα, αφού διαμορφώνει εργαζόμενους - «ατομικότητες», ξεμοναχιασμένους μπροστά στους εργοδότες και τις εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις.

 

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης, Εφσυν