Click away, άρχοντες

 Click away, άρχοντες

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Προς το παρόν, η κυβέρνηση Μη­τσοτάκη δεν έχει δώσει οδηγίες για το πώς θα πουν φέτος τα παιδιά τα κάλαντα, π.χ., δεν χτυπάμε κουδούνια αγνώ­στων, δεν μπαίνουμε με τα τρίγωνα στα τρέ­να και τα λεωφορεία, δεν μπαίνουμε στα μα­γαζιά — και πώς να μπούμε, αφού τα περισ­σότερα είναι κλειστά; Click away, άρχοντες, κι αν είναι ορισμός σας.

Στην προ πανδημίας εποχή, τσούρμο παιδάκια από τις δυτικές συνοικίες, τσιγγανάκια, προσφυγόπουλα, φτωχόπαιδα, ανέβαιναν με τον Ηλεκτρικό στις βόρειες, τις πιο πλούσιες συνοικίες όπου είχαν περισσότερες πιθανότητες να μαζέψουν χρήματα λέγοντας τα κάλαντα. Συχνά τα συνόδευε διακριτικά κάποιος μπαμπάς ή μαμά, για να τα προστα­τεύει ή για να παραλάβει και να διαχειριστεί την είσπραξη που δεν προοριζόταν μόνο για παιχνίδια και γλυκά, αλλά και για να καλυ­φθούν πολύ πιεστικές ανάγκες της οικογέ­νειας. Τώρα όποια παιδιά πουν τα κάλαντα, θα τα πουν στοχευμένα, κατόπιν συνεννόη­σης με τους ακροατές τους, είτε μέσω Skype είτε από απόσταση δύο μέτρων από την πόρ­τα του «αρχοντικού» μας.

Στοχευμένα κάλαντα, στοχευμένοι καλε­σμένοι στο γιορτινό τραπέζι, στοχευμένα φι­λιά και αγκαλιές ή μάλλον «αγκωνιές». (Και στοχευμένες απολύσεις ή εξαναγκασμοί σε παραίτηση στα ΜΜΕ.) Η πανδημία δεν αλ­λάζει μόνο τις εργασιακές και καταναλωτι­κές μας συνήθειες αλλά και τις κοινωνικές μας σχέσεις και την πολιτική μας σκέψη, γε­νικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Πρόσφατα ο Μπιλ Γκέιτς, ο δεύτερος μετά τον Τζεφ Μπέζος πλουσιότερος άν­θρωπος στον κόσμο, έκανε προβλέψεις για το πώς θα είναι η ζωή μετά την πανδημία. Αξίζει να ασχοληθούμε με αυτές, όχι γιατί ο Γκέιτς είναι ο σοφότερος και ο εξυπνότερος των θνητών, αλλά γιατί έχει πληροφόρηση υψηλού επιπέδου.

Βλέπει λοιπόν ο Μπιλ να λιγοστεύουν τα επαγγελματικά ταξίδια των στελεχών των επιχειρήσεων και οι διάζώσης επαγγελματικές συσκέψεις, βλέπει τις εταιρείες να μη διατηρούν τεράστια γραφεία στο κέντρο των πόλεων αλλά να συστεγάζονται, βλέπει τους τηλε-εργαζόμενους του κέντρου της πόλης να απομακρύνονται από τον παραδοσιακό χώρο κατοικίας τους που ήταν κοντά στη δουλειά τους και να εγκαθίστανται στα προ­άστια, σαν να λέμε στα χωριά, με συνέπεια μεγάλες ανακατατάξεις στο real estate. Βλέ­πει την κοινωνική ζωή που συνδεόταν με το χώρο εργασίας να μετατοπίζεται στις σχέσεις σε επίπεδο γειτονιάς, δηλαδή οι άνθρωποι γίνονται φίλοι επειδή έχουν περίπου το ίδιο εισόδημα και βγάζουν την ίδια ώρα βόλτα τα σκυλιά τους στο ίδιο πάρκο ή πηγαίνουν στο ίδιο γυμναστήριο ή κομμωτήριο ή νυχάδικο. Στοχευμένα πράγματα. Όσον αφορά τα ερ­γοστάσια και τους χώρους δουλειάς, όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι απαραίτητη, ο Μπιλ Γκέιτς δεν είπε τίποτα. Οι εργάτες δεν συνηθίζουν τα επαγγελματικά ταξίδια όπως τα στελέχη, παρά μόνο όταν γίνονται οικονο­μικοί μετανάστες στο εξωτερικό ή και στην ίδια τους τη χώρα.

Click away ψώνια, click away κάλαντα και click away συνδικαλισμός. Τον τελευταίο τον οραματίστηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη προ της πανδημίας, που ήρθε για να γίνει το όνειρό της πραγματικότητα. Η ψηφιοποίηση των κοινωνικών εργατικών διεκδικήσεων και αγώνων θα ήταν μια τεράστια οπισθο­δρόμηση για τον ανθρώπινο πολιτισμό, όμως ευτυχώς η ζωή δεν ξετυλίγεται σύμφωνα με τις επιθυμίες των κυβερνώντων. Η ιστορία γράφεται «και» στους δρόμους, στις συνε­λεύσεις, στις ζωντανές συναναστροφές και όχι μόνο στον ψηφιακό κόσμο. Και ο τρόπος που θα γιορταστούν τα φετινά Χριστούγεννα μοιάζει με πρόβα τζενεράλε για το πώς επιδιώκεται να διαμορφωθούν τα μυαλά και η ζωή μας ακόμα και στη μετά τον κορονοϊό εποχή, όταν φράσεις ή στίχοι τραγουδιών όπως «βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι» ή «όλοι οι καλοί χωρούν» ή «έλα στην παρέα μας, φαντάρε» ή «μες στην υπόγεια την τα­βέρνα» θα θεωρούνται δείγματα κοινωνικής ανευθυνότητας.

Χέρι χέρι πηγαίνουν ο φόβος και ο εγω­κεντρισμός. Δυο (σχετικά ολιγομελείς) οι­κογένειες στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και πολλές είναι, μας προειδοποιούν. Στις πολυκατοικίες δεν θα απαγορεύεται μόνο η είσοδος σε πλασιέδες και μικροπωλητές, όπως συχνά αναγράφεται στις πόρτες τους, αλλά και σε παιδάκια με τρίγωνα και αγιοβασιλιάτικους σκούφους. Και οι πολύ γνωστοί στίχοι του Μιχάλη Κατσαρού -Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: Καλά είμαι εδώ- θα μπορούσαν να γίνουν «...σ' αυτόν που χτίζει ένα σπίτι, ένα μικρόκοσμο και δεν θέλει να βγει απ' αυτόν».

Αυτή η κυβέρνηση της υποκρισίας, του αυταρχισμού, της αστυνομοκρατίας δεν θα φύγει μ' ένα κλικ. Καιρός να θυμηθούμε και ν' αγαπήσουμε ξανά κάποια άλλα κλικ, τα «Τρία κλικ αριστερά» της Κατερίνας Γώγου με όλο τον πόνο, την οργή και το πείσμα που κουβαλούσαν.

 

ΠΗΓΗ: Πριν