Φουλ αντιδραστική επίθεση, με καταλύτη τον φόβο
Μια «φυγή προς τα μπρος» προς ένα ασφυκτικό, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, μέλλον, επιχειρεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πατώντας κυριολεκτικά πάνω στις εκατόμβες των νεκρών που προκάλεσαν οι δικοί της χειρισμοί στη διαχείριση της πανδημίας.
Έχοντας ως οδηγό το «δόγμα» που διατύπωσε ρητά, με τον γνωστό του κυνισμό, ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης, «αν δεν υπάρχει ο φόβος δεν υπάρχει και η τήρηση των μέτρων», και αφού η κατάσταση στα της πανδημίας είναι πλέον μη αναστρέψιμη, η κυβέρνηση αξιοποιεί ακριβώς αυτόν τον φόβο και την αίσθηση αποπροσανατολισμού και απώλειας κάθε σταθερού σημείου αναφοράς που δημιουργεί η πανδημία για να περάσει ένα εμπροσθοβαρές πολιτικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει το μάξιμουμ των νεοφιλελεύθερων προταγμάτων και ιδεολογημάτων, σε συνδυασμό με απροσχημάτιστη κρατική καταστολή.Πρόκειται για αντιδραστικές τομές που υπήρχαν εξαρχής στην ατζέντα της κυβέρνησης. Όμως η ταυτόχρονη προώθησή τους, εν μέσω πανδημίας και ενώ διαταράσσεται η συμμαχία της ΝΔ με μεγάλο τμήμα των μεσοστρωμάτων, αποτελεί απόρροια ακριβώς της παγερής αδιαφορίας της να λάβει στοιχειώδη έστω μέτρα για την προστασία της υγείας εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Έτσι, οι αναφορές Μητσοτάκη στην ανάγκη στήριξης του δημόσιου συστήματος Υγείας, στον απόηχο του πρώτου κύματος της πανδημίας, ή η «ανοχή» στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, που έλαβε επίσης χώρα εν μέσω lockdown, φαντάζουν μακρινό παρελθόν. Ακροβατώντας πλέον σε τεντωμένο σχοινί, η κυβέρνηση ελπίζει με το «δόγμα του σοκ» να δημιουργήσει μια «νέα Ελλάδα», ένα νέο υπόδειγμα κράτους, διοίκησης, πολίτη, με αφορμή και τα 200 χρόνια από το 1821.
Όπως το έθεσε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στο 31ο Greek Economic Forum, μιλώντας ενώπιον των CEO της Pfizer και άλλων πολυεθνικών, στις 2 Δεκεμβρίου: «Η πανδημία είναι δραματικός καταλύτης αλλαγών. Αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά το δεύτερο κύμα, αλλά προχωράμε με επιθετικό τρόπο στις μεταρρυθμίσεις που έχουμε σχεδιάσει, χωρίς να χάνουμε χρόνο». Για να προσθέσει ότι η υποχώρηση της πανδημίας το 2021 και η συμπλήρωση 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 θα αποτελέσουν την ευκαιρία για να συστηθεί ξανά η Ελλάδα στον κόσμο, πιο ισχυρή, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Η «νέα Ελλάδα» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, πέραν του ασφυκτικά ελάχιστου χώρου που θα αφήνει για εργαζόμενους, μετανάστες και πρόσφυγες, άνεργους, νέους, ακόμα και ταχέως διαλυόμενα μεσοστρώματα, αποτελεί μια επιχείρηση «high risk - high reward» (υψηλό ρίσκο - υψηλή ανταμοιβή): Αν «της βγει», η ΝΔ θα έχει εξασφαλίσει την ηγεμονία της στο αστικό πολιτικό μπλοκ για πολλά χρόνια, δημιουργώντας ένα νέο πλαίσιο, πολύ πιο κοντά σε αυτό των ΗΠΑ, εντός του οποίου θα διεξάγεται η αντιπαράθεση με την αστική αντιπολίτευση ή ακόμα και η εναλλαγή κυβερνήσεων. Εξάλλου, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως είναι καθ’ όλα έτοιμος να «παίξει», όπως άλλωστε ήδη κάνει, εντός ενός πλαισίου συμφωνίας στα κομβικά και ουσιώδη, διαφοροποίησης στα επιμέρους — που δεν είναι κατανάγκην επουσιώδη, αλλά δεν διασαλεύουν την ατζέντα ούτε δεσμεύουν σε κάποια υλοποίησή τους από μια μελλοντική δική του διακυβέρνηση.
Προς το παρόν όμως, το τοπίο παραμένει εξαιρετικά ρευστό. Οι χειρισμοί της κυβέρνησης στο ζήτημα της πανδημίας, και η εξόφθαλμη πολιτική εκμετάλλευση του lockdown την εκθέτουν καθημερινά σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Χαρακτηριστική περίπτωση, το ζήτημα της λειτουργίας των Εκκλησιών, όπου έγινε δεκτό σχεδόν το σύνολο των αιτημάτων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας: Τέλεση λειτουργιών τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνεια με παρουσία ενός πιστού ανά 15τμ, με μέγιστο αριθμό 25 πιστών για τους ιερούς ναούς και 50 ατόμων για μητροπολιτικούς ναούς. Το υπό αυτούς τους όρους άνοιγμα των Εκκλησιών όμως αποδεικνύει ότι οι επιλογές για το ποιες δραστηριότητες επιτρέπονται εν μέσω πανδημίας και lockdown και ποιες απαγορεύονται, παραμένουν καθαρά πολιτικές. Γιατί την ίδια στιγμή που σε όσους επιθυμούν να εκκλησιαστούν δίνεται το αυτονόητο δικαίωμα να το πράξουν τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας, στο ζήτημα των πολιτικών-συνδικαλιστικών συγκεντρώσεων, που αν μη τι άλλο στα πλαίσια της ίδιας της αστικής δημοκρατίας αφορούν το σύνολο των διαβιούντων στην επικράτεια, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου ή θρησκευτικού προσανατολισμού, η κρατική αντιμετώπιση έχει κάτι από το χακί των ΜΑΤ και το μαύρο της ΔΡΑΣΗ. Την Τρίτη, 15 Δεκεμβρίου, έγινε για άλλη μια φορά επίδειξη μηδενικής ανοχής σε διαδηλωτές που πραγματοποίησαν απεργιακή συγκέντρωση, τηρώντας τα μέτρα προστασίας, στην πλατεία Κοραή, με παρουσία όλου του «οπλοστασίου» της ΕΛΑΣ, χρονικό τελεσίγραφο στους διαδηλωτές και ταλαιπωρία για τους κατοίκους με κλείσιμο δύο σταθμών του μετρό. Το ίδιο συνέβη και στη φοιτητική κινητοποίηση την Πέμπτη. Την ίδια ώρα μαίνεται ο «πόλεμος» που έχει κηρύξει η κυβέρνηση στον πολιτισμό και τους καλλιτέχνες, ενώ τα SMS και η απαγόρευση νυχτερινής κυκλοφορίας τείνουν να μετατραπούν σε νέα κανονικότητα.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λοιπόν. Χωρίς προσχήματα. Μια τακτική ριψοκίνδυνη, ένδειξη αδυναμίας και όχι δύναμης, ακαμψίας και όχι ευελιξίας, κατασταλτικής μανίας και όχι δυνατότητας ενσωμάτωσης. Μια τακτική που μπορεί να συντριβεί από το κίνημα, το οποίο εν μέσω απαγορεύσεων αποκτά τη δυνατότητα απεύθυνσης σε ευρύτερα ακροατήρια και που, παρά τις τεράστιες αδυναμίες, ελλείψεις και καθυστερήσεις, δείχνει ότι βρίσκει τρόπους να «χτυπά» και στις νέες συνθήκες.
ΠΗΓΗ: Πριν
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου