Η (αστική) δημοκρατία στο απόσπασμα Εποχή της καταστολής και της ανελευθερίας Του Γιώργου Παυλόπουλου

Η (αστική) δημοκρατία στο απόσπασμα

Εποχή της καταστολής και της ανελευθερίας

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Δεν συνιστά υπερβολή ο ισχυ­ρισμός ότι η Γαλλία, κοιτίδα του Διαφωτισμού και μήτρα πολλών συνταγμάτων των αστικών δημοκρατικών της Ευρώπης, βιώνει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποία σταδιακά αποκτά μό­νιμα χαρακτηριστικά, όπως αποδεικνύει και το περιεχόμενο του επίμαχου νομο­σχεδίου για τη «συνολική ασφάλεια».

Δι­καιώματα και ελευθερίες μπαίνουν πλέον με μεγάλη ευκολία στον «γύψο» από την κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν, του προέδρου ο οποίος -τι ειρωνεία!- εξελέγη το 2017 με τη βοήθεια του «δημοκρατικού τόξου» προκειμένου η χώρα να γλιτώσει από την απειλή της Ακροδεξιάς και της Λεπέν. Πότε με αφορμή το lockdown ελέω κορονοϊού, πότε με επίκληση της τρομοκρατικής απειλής και πότε με συνδυασμό

και των δύο, η Γαλλία βιώνει μια πρωτό­γνωρη εδώ και πολλές δεκαετίες κατάστα­ση , η οποία έχει ξεκινήσει το 2015 (μετά τις ένοπλες επιθέσεις στο Παρίσι) και σήμερα μοιάζει να γενικεύεται.

Δεν πρόκειται, μάλιστα, για ένα φαι­νόμενο που αποτελεί εξαίρεση και δεν έχει όμοιό του στην Ευρώπη. Δεν έχει περάσει, άλλωστε, πολύς καιρός από την περίοδο που το κράτος της Ισπανίας έστελνε τους πραιτωριανούς του στην Καταλονία και την πρωτεύουσά της, τη Βαρκελώνη, με εντολή να δείρουν και να τρομοκρατή­σουν, να επιβάλλουν στρατιωτικό νόμο, να αναστείλουν τη λειτουργία της δημο­κρατίας και να συλλάβουν εκλεγμένους πολιτικούς ηγέτες, μετά την απόφαση του λαού της επαρχίας να διεκδικήσει την ανε­ξαρτησία του από το καθεστώς της Μαδρί­της. Αλλά και στην Ουγγαρία, ο Όρμπαν δεν δίστασε -επικαλούμενος επίσης την πανδημία- να αναλάβει έκτακτες εξουσί­ες επ’ αόριστον, διακόπτοντας πρακτικά τη λειτουργία της βουλής.

Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τις ΗΠΑ, τα όσα συνέβη- σαν με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ τον περασμένο Μάιο δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Η κυβέρνηση

Τραμπ δεν δίστασε να κατεβάσει στους δρόμους χιλιάδες σιδερόφρακτα μέλη των ομοσπονδιακών δυνάμεων, αστυνομία, εθνοφυλακή και στρατό, προκειμένου να καταστείλουν το ξέσπασμα ενός δυναμι­κού κινήματος στο οποίο πρωταγωνίστη­σαν τόσο Αφροαμερικανοί όσο και λευκοί, επιχειρώντας να αναδείξουν στην πρώτη γραμμή το «κοινωνικό ζήτημα», σε όλες του τις διαστάσεις. Τον ίδιο δρόμο ακο­λουθεί (με άλλες αφορμές) και ο φίλος του Τραμπ, ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Μπολσονάρου, ενώ στην Τουρκία, την Ταϊλάνδη, τη Χιλή και άλλες χώρες, το αστυνομικό κράτος αποτελεί πλέον καθεστώς. Όσο για τη Ρωσία ή την Κίνα, συνιστά μάλλον... πλεονασμό η διαπίστωση ότι το κράτος κά­νει ό,τι θέλει και όποτε θέλει, επικαλούμε­νο κάθε είδους απειλή.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τον (παγκοσμίως) εντεινόμενο έλεγχο και την καταστολή στο Διαδίκτυο, τότε το πλαίσιο της οργουελιανής κοινωνίας που μας επιφυλάσσει ο ολοκληρωτικός καπι­ταλισμός αρχίζει να διαγράφεται ξεκάθα­ρα. Και τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα στην 47^η επέτειο της εξέγερσης του Πολυ­τεχνείου μπορούν να ερμηνευθούν πιο ορ­θολογικά και πολιτικά.

 (Η Εύφορη Πεδιάδα βιώνει στο πετσί της τον έλεγχο και την καταστολή στο διαδίκτυο. Το FB απαγόρευσε αναρτήσεις της!)

ΠΗΓΗ: Πριν