"Τελειώνουν" και τη ΛΑΡΚΟ; Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρέπει να το επιτρέψουν

 "Τελειώνουν" και τη ΛΑΡΚΟ; Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρέπει να το επιτρέψουν

Τον δρόμο για την δημοσιοποίηση της διακήρυξης του διαγωνισμού για την πώληση της ΛΑΡΚΟ άνοιξε η ψήφιση της τροπολογίας που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο του ΥΠΕΝ για τα πλαστικά μίας χρήσης!!!  Μια τροπολογία, ούτε καν αυτοτελώς σε νομοσχέδιο για τον ορυκτό πλούτο ή μόνο για ένα διαμάντι, όπως ήταν και έπρεπε να είναι, της ελληνικής βιομηχανίας.

Σύμφωνα με την τροπολογία ο διαγωνισμός θα διενεργηθεί από το ΤΑΙΠΕΔ για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Σημειώνεται ότι το Ταμείο έχει ήδη δημοσιεύσει τις προσκλήσεις για την πρόσληψη νομικού και χρηματοοικονομικού συμβούλου.

Υπενθυμίζεται ότι ήδη έχει διευθετηθεί μια σημαντική εκκρεμότητα που αφορούσε την κυριότητα του μεταλλευτικού συγκροτήματος της Λάρυμνας, καθώς η διαιτησία μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Λάρκο δικαίωσε το Δημόσιο. Αυτό σημαίνει ότι θα τρέξουν δύο παράλληλοι διαγωνισμοί για το εργοστάσιο και τα μεταλλεία που ανήκουν στο δημόσιο από το ΤΑΙΠΕΔ και για τα μεταλλεία που ανήκουν στην εταιρεία από τον ειδικό διαχειριστή. Επίσης το ΤΑΙΠΕΔ θα διενεργήσει το διαγωνισμό για την μίσθωση του εργοστασίου "smelter” ενώ ο ειδικός διαχειριστής θα προκηρύξει πλειοδοτικό διαγωνισμό για την πώληση του συνόλου ή μέρους στοιχείων του ενεργητικού της Λάρκο, δηλαδή για τα μεταλλεία που ανήκουν στην εταιρεία.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η ΛΑΡΚΟ λειτουργεί ένα μεταλλουργικό εργοστάσιο στην περιοχή της Λάρυμνας, ενώ παράλληλα διατηρεί δικαιώματα εξόρυξης στις περιοχές του Αγίου Ιωάννη, στην Εύβοια, την Καστοριά και τα Σέρβια Κοζάνης.

Έντονη αντιπαράθεση σημειώθηκε στη Βουλή για το θέμα της ΛΑΡΚΟ, ενώ οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν κατάληψη στα γραφεία της εταιρίας στην Αθήνα και το Σάββατο 17 Οκτωβρίου έχει ανακοινωθεί 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στις 11πμ στην πύλη του εργοστασίου στη Λάρυμνα.

«Δηλαδή, αυτό που πάμε να κάνουμε εμείς σήμερα, εσείς το είχατε δεσμευτεί στην ΕΕ από τον Μάρτιο του 2019 και τώρα, στο πλαίσιο της πολιτικής αμνησίας του ΣΥΡΙΖΑ, το ξεχάσατε και αυτό και παριστάνετε τους τιμητές. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισσαίοι του ΣΥΡΙΖΑ!», είπε ο Κωστής Χατζηδάκης, ο γνωστός και ως Ταπουλαωόλα ή Κοψοχρονιάς ή Τζάμπας…

«’Ακουσα εδώ, περίπου ότι η ΛΑΡΚΟ είναι φλουρί κωνσταντινάτο. Αλλά ξέρετε ότι η ΛΑΡΚΟ είναι η πιο προβληματική ελληνική εταιρεία εν λειτουργία», είπε εξάλλου ο υπουργός.

Ο Δ. Κουτσούμπας κατήγγειλε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ «ετοιμάζεται σήμερα να ολοκληρώσει το εγκληματικό σχέδιό της για τη ΛΑΡΚΟ», ένα σχέδιο το οποίο «υλοποίησαν βήμα – βήμα όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και έχει στόχο την παραπέρα απαξίωση, την ιδιωτικοποίηση ακόμα και το οριστικό κλείσιμο της επιχείρησης».

Όπως επισήμανε το σχέδιο είναι εγκληματικό γιατί η ΛΑΡΚΟ δεν είναι μια οποιαδήποτε επιχείρηση, αλλά μια «στρατηγικής σημασίας επιχείρηση, με μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες, οι οποίες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας από τη σκοπιά των συμφερόντων του ελληνικού λαού».

Το ΜέΡΑ25 δια του εκπροσώπου του Μιχάλη Κριθαρίδη κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «με ν-τροπολογίες της τελευταίας στιγμής προχωρά στο ξεπούλημα της εμβληματικής ΛΑΡΚΟ, αλλά και της ΔΕΔΔΗΕ και της ΔΕΠΑ» και προσθέτει ότι «ο μνημονιακός οδοστρωτήρας δεν θα αφήσει απέξω ούτε τις τελευταίες εναπομείνασες, ζωτικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις, για χάρη της τρόικας και της ολιγαρχίας δίχως σύνορα».

Το Συνδικάτο Εργαζομένων ΙΓΜΕ (ΕΑΓΜΕ) σε ανακοίνωσή του δηλώνει ότι: «βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην Κυβέρνηση για το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη μεταλλευτική εταιρεία της χώρας με απαξιωτικό τρόπο, οδηγώντας την έτσι, στο άμεσο ξεπούλημά της. Το Συνδικάτο ΙΓΜΕ στηρίζει το δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ η οποία αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο στην ανάπτυξη της κοινωνίας και οικονομίας της χώρας.

Η ΛΑΡΚΟ έχει μακρά παράδοση στην καινοτομία. Είναι η πρώτη, σε όλο τον κόσμο,  εταιρεία που εισήγαγε στη διεθνή αγορά το κοκκοποιημένο σιδηρονικέλιο, το 1976. Οι λοιποί ανταγωνιστές της ακολούθησαν δύο χρόνια αργότερα και, σήμερα, το 70-80% του παγκόσμια παραγόμενου σιδηρονικελίου είναι σε κοκκοποιημένη μορφή.

  Όλοι οι παραγωγοί ανοξείδωτου χάλυβα, όπως οι: Thyssen-Krupp, Outokumpu OY & AB, Acerinox, Glencore, Avesrapolarit, χρησιμοποιούν στα εργοστάσιά τους κοκκοποιημένο σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ.

Ο δρ Γεωλογίας, Νικόλαος Αρβανιτίδηs, οικονομικός γεωλόγος και υπεύθυνος Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων στο Ινστιτούτο Γεωλογικής Ερευνας Σουηδίας, ο οποίος εξηγεί: «Το μεγάλο στοίχημα για την Ευρώπη είναι η αξιοποίηση των δικών της κοιτασμάτων, όπου αυτά υπάρχουν, η ανακύκλωση και η σύναψη εμπορικών σχέσεων μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. και τρίτων χωρών, οι οποίες, όμως, εφαρμόζουν υπεύθυνες διαδικασίες εκμετάλλευσης». Και –ω, της γελοιότητας για το κυβερνητικό αφήγημα– τα μεγαλύτερα αποθέματα νικελίου στην Ε.Ε. βρίσκονται στην Ελλάδα, η οποία κατέχει το 90% με το υπόλοιπο 10% να βρίσκεται στη Φινλανδία!

Στα κοιτάσματα που παρουσιάζουν αυξανόμενο εμπορικό ενδιαφέρον εντάσσεται και το κοβάλτιο, που βρίσκεται στα κοιτάσματα νικελίου και έχει χαρακτηριστεί από την Ε.Ε. στρατηγική πρώτη ύλη, αφού είναι απολύτως αναγκαίο για την παραγωγή μπαταριών.

Ο δρ Αρβανιτίδηs προτείνει την επανεξέταση περιοχών που διαθέτουν νικέλιο και είχαν μεν διερευνηθεί στο παρελθόν, αλλά τα συμπεράσματα που προέκυψαν οδήγησαν στην απόρριψη των κοιτασμάτων: «Μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια και σε ένα άλλο τεχνολογικό περιβάλλον, με διαφορετικές ανάγκες σε σχέση με πριν, ενδεχομένως κάποια κοιτάσματα μπορούν να λειτουργήσουν οικονομικά θετικά».

Αν και το κύριο προϊόν της ΛΑΡΚΟ είναι το σιδηρονικέλιο, μέσα στο κράμα σιδηρονικελίου υπάρχει και ποσότητα κοβαλτίου που πάει χαμένη, αφού η εταιρεία δεν έχει τη δυνατότητα να το διαχωρίσει. Ετσι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των σωματείων χάνει 70–100 εκατ. δολάρια ετησίως. Οι ανάγκες της Ε.Ε. σε κοβάλτιο εκτιμώνται ότι το 2025 θα είναι 53.000 τόνοι, αλλά μόνο 2.300 τόνοι παράγονται εντός της Ε.Ε. (Φινλανδία). Εάν η ΛΑΡΚΟ επενδύσει στην υδρομεταλλουργία θα είναι σε θέση να παράγει 2.000-3.000 τόνους κοβαλτίου τον χρόνο.

Και όμως αυτήν την εταιρεία την οδήγησαν στην απαξίωση!

Μετά από 54 χρόνια, η λειτουργία της ΛΑΡΚΟ φτάνει πλέον στο «λαιμό του μπουκαλιού». Οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι για το αν και πώς θα συνεχιστεί η λειτουργία της επιχείρησης, για τη δουλειά των εκατοντάδων εργαζομένων, για την επιβίωση της ίδιας της περιοχής, η οικονομία της οποίας βασιζόταν κατά πολύ στα εισοδήματα των εργαζομένων και στη συνολικότερη οικονομική δραστηριότητα γύρω από τη ΛΑΡΚΟ.

Κόσμος παρέμενε στον τόπο του, στη Λάρυμνα και στα γύρω χωριά, επειδή το εργοστάσιο έδινε μεροκάματο. Σχολεία, υπηρεσίες, μαγαζιά λειτουργούσαν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Όλη η ευρύτερη περιοχή επηρεάζονταν από τη λειτουργία της. Είναι φανερό επομένως ότι η εξέλιξη με το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ, αλλά και τις άλλες εγκαταστάσεις (π.χ. μεταλλεία) επηρεάζει πολύ περισσότερους από τους 1.200 εργαζόμενους που δίκαια αγωνιούν για το ψωμί τους.

Η κυβέρνηση και τα επιτελεία της παρουσιάζουν ως «σωτηρία από τον βέβαιο χαμό» το σχέδιο εκποίησης της εταιρείας, που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει ο εδικός εκκαθαριστής. Επικαλούνται τον διεθνή ανταγωνισμό, την κρίση, την πτώση στις τιμές του νικελίου παγκόσμια, που σε συνάρτηση με τα μεγάλα χρέη κάνουν ασύμφορη τη λειτουργία της όπως πριν.

Ήδη στη Βουλή ψηφίστηκε η τροπολογία για τους δύο διαγωνισμούς (εργοστάσιο και μεταλλεία). Ο ενδιαφερόμενος επενδυτής (ή οι επενδυτές) στο εργοστάσιο θα έχει τη δυνατότητα από ένα σύνολο «φτασμένων» εργατοτεχνιτών μεταλλεργατών να διαλέξει όσους του χρειάζονται για να συνεχίσει κερδοφόρα την παραγωγική δραστηριότητα, στην περίπτωση που η ΛΑΡΚΟ διατηρήσει το σημερινό της αντικείμενο. Το ίδιο και στα μεταλλεία.

Οι όροι βέβαια με τους οποίους θα προσληφθούν αυτοί οι εργαζόμενοι (αν και όσοι προσληφθούν), είναι στην ευχέρεια του νέου αφεντικού. Το σχέδιο εκκαθάρισης προβλέπει την απόλυση όλων μέσα στις επόμενες μέρες και την παράδοση της εταιρείας «καθαρής» από εργαζόμενους και κεκτημένα δικαιώματα. Αλλά ούτε και η επαναπρόσληψη κάποιων από αυτούς είναι εξασφαλισμένη, αφού υπάρχουν σενάρια για αλλαγή του προσανατολισμού της μεταλλουργίας στον κλάδο της παραγωγής Ενέργειας, ή στην αξιοποίηση μόνο των λιμενικών εγκαταστάσεων.

Με το πιστόλι στον κρόταφο

Με το πιστόλι στον κρόταφο των εργαζομένων, η κυβέρνηση τους ζητάει να αποδεχτούν το σχέδιο εκκαθάρισης. Δηλαδή, την απόλυσή τους, το ενδεχόμενο να κλείσει η εταιρεία, την καταστροφή της περιοχής. Τους ζητάει να προσυπογράψουν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Προσφέρει μάλιστα για τυράκι στη φάκα ένα «κοινωνικό πακέτο», που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με τις αποζημιώσεις που ούτως ή άλλως προβλέπονται για τους απολυμένους.

Το προκλητικότερο όμως είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να «μηδενίσει το κοντέρ». Με τη λογική τού «ό,τι έγινε, έγινε», απαιτεί από τους εργαζόμενους να «αφήσουν πίσω τα παλιά», το πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση και να αποδεχτούν το «σχέδιο διάσωσης» ως «μονόδρομο» και ως «αναγκαστική επιλογή», χωρίς εναλλακτική.

Η κυβέρνηση, τα επιτελεία της στην Τοπική Διοίκηση, τα ΜΜΕ και ορισμένοι από τους υποστηριχτές της ανάμεσα στους εργαζόμενους, δεν προσπαθούν μόνο να επιβάλουν αδιαμαρτύρητα τα διαλυτικά σχέδια εκποίησης της ΛΑΡΚΟ. Επιχειρούν ταυτόχρονα σαν σφουγγάρι στον μαυροπίνακα της 65χρονης ιστορίας της να σβήσουν τις διαχρονικές ευθύνες της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, των κατά καιρούς αφεντικών της, το αδιέξοδο όπου οδηγεί τους εργαζόμενους, τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Γιατί αυτό αποδεικνύεται και από τις τωρινές εξελίξεις, με το «σχέδιο διάσωσης», που έχει ήδη καταδικαστεί και απορριφθεί από τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση, το αστικό κράτος έρχονται να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο για τους επίδοξους επενδυτές, με ακόμα καλύτερους όρους για την κερδοφορία τους, ρίχνοντας στο καναβάτσο τους εργαζόμενους, τις οικογένειές τους, τα λαϊκά στρώματα της περιοχής. Συνεχίζεται δηλαδή ο ίδιος δρόμος, η ίδια πολιτική που έφερε τα πράγματα έως εδώ. Γι' αυτό πρέπει να το εμποδίσουν οι εργαζόμενοι, σύσσωμος ο λαός της περιοχής.

Η χώρα μας έχει συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, γιγαντιαίες επιχειρήσεις σε μια σειρά από κλάδους, έχει έμπειρο εργατικό, επιστημονικό, τεχνικό δυναμικό, έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές και ορυκτό πλούτο. Έχει δηλαδή όλες τις δυνατότητες, όλες τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και παραγωγή με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Όσο όμως κυριαρχούν τα μονοπώλια και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, αυτές οι δυνατότητες καταστρέφονται. Θα οδηγούμαστε από τη μια οικονομική καπιταλιστική κρίση στην άλλη και τελικά θα την πληρώνει μόνο ο λαός.

Σήμερα, η ΛΑΡΚΟ μπορεί και πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της, ως ο μοναδικός φορέας σιδηρονικελιούχων μεταλλευμάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αξιοποίηση προς όφελος του λαού των μεταλλευτικών προϊόντων, όπως η αξιοποίηση του εγχώριου νικελίου, μέσα από την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα και η μελετημένη χρήση του ως πρώτης ύλης στη βιομηχανία, που θα μπορούσε να καλύψει ένα μεγάλο εύρος σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για τη βιομηχανία και παραγωγή ιατρικών ειδών, ειδών οικιακής χρήσης, υλικών για σύγχρονες κατασκευές, πρώτες ύλες για μεταφορικά μέσα κ.ά. Επίσης η αξιοποίηση του κοβαλτίου.

Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποίησης των δυνατοτήτων της ΛΑΡΚΟ και γενικότερα των μεταλλευτικών πόρων, μπορεί να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, με ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς.

Επιμέλεια: Α.Κ.