Η «σπορά των ηττημένων» και τα διαβολοσκορπίσματα Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

 Η «σπορά των ηττημένων» και τα διαβολοσκορπίσματα

Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Αφού οι ναζί πήραν την άγουσα για τις φυλακές και οι θεματοφύλακες της αστικής δημοκρατίας θέλουν να μας πείσουν ότι χάρη στους θεσμούς της η τάξη αποκαταστάθηκε στην επικρά­τεια, ας επιχειρήσουμε κάποιες σκέψεις. Σκέψεις που δεν κομίζουν γλαύκα, αλλά κεφαλαιοποιούν την ιστορική αλήθεια ως μέρος του εργατικού οπλοστασίου.

1. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια νεοναζιστική οργάνωση. Είναι μια ναζιστική ορ­γάνωση νέτα σκέτα. Οι κομμουνιστές δεν δηλώνουν ποτέ νεοκομμουνιστές, πιστωμένοι και χρεωμένοι γενναία όλες τις νί­κες και τις ήττες του εργατικού κινήματος. Το πρόθεμα νέο τεμαχίζει την ιστορική συ­νέχεια και εμφανίζει τους ναζιστές όχι σαν οργανικό μέλος της καπιταλιστικής μηχα­νής, αλλά σαν μια απόφυση ενός αταξικού πολιτεύματος που η ορθή λειτουργία του εν τέλει αποβάλλει. Ένα σύστημα αρένα που επιβάλλει το: «ο θάνατός σου η ζωή μου», αποτελεί και το μόνο πρόσφορο γή­πεδο για να «παίξει μπάλα» η αγριότητα και η μισανθρωπία. Κατά τον Αριστοτέλη ο σκοπός καθορίζει ποιες από τις ανθρώ­πινες ιδιότητες είναι αρετές. Και αφού οι άνθρωποι «είμαστε απ' όλα», δηλαδή μπορούμε να παίξουμε πολλούς σκοπούς, ποιοι από αυτούς προάγουν τις ιδιότητές μας στην αρετή και ποιοι τις υποβιβάζουν στη χαμέρπεια;

Η Χρυσή Αυγή ψάρεψε και ψαρεύει στα θολά νερά. Και ο καπιταλισμός είναι ένας ωκεανός θολός. Βρίθει από τα από­βλητα της σήψης του και από ανθρώπινα ναυάγια. Το δόλωμα των ναζιστών ήταν, είναι και θα είναι κάθε πρόληψη που δεν γίνεται «λαϊκή σοφία», κάθε δυσαρέσκεια που δεν στοιχίζεται σε συλλογική αντίστα­ση, κάθε μοχθηρία που δεν «μαλακώνει» σε κατανόηση. Η Χρυσή Αυγή είναι η άμε­ση δράση και το ΕΚΑΒ του καπιταλισμού στη λιποθυμία του. Είναι οι ένοπλοι ντελιβεράδες του τρόμου που η «δημοκρατία» διανέμει στους υπηκόους της.

2. Είναι άραγε η Χρυσή Αυγή η «σπο­ρά των ηττημένων», όπως διατυμπανίζει ο Μιχαλολιάκος με το υψωμένο σε φασιστικό χαιρετισμό χεράκι του; Πόση σχέση με την πραγματικότητα έχει αυτό το ανιστόρητο αφήγημα, που εξυπηρετεί την πρόσδεση των ηττημένων από τα μνημόνια ανθρώ­πων στη νεκρανάσταση των εκδικητών που έρχονται για να σαρώσουν την αδικία; Καμία. Οι κουκουλοφόροι της ναζιστικής κατοχής είναι εκείνοι που επάνδρωσαν το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος. Έβγαλαν τις αχρείαστες πια μάσκες τους και αποτέλεσαν τους αρμούς, «σαν έτοιμοι από καιρό», του κρατικού μηχανισμού στην κατασταλτική του ιδίως έκφραση. Εκείνοι που όρθωσαν το ανάστημά τους στη φασι­στική λαίλαπα, οι νικητές, έγιναν εργάτες στις γερμανικές φάμπρικες για να οικοδο­μήσουν το μεταπολεμικό γερμανικό θαύ­μα. Η Ειρωνεία της Ιστορίας είναι η Ιστο­ρία και όχι η χονδροειδής κοπτοραπτική της από τα «ορφανά του Χίτλερ». Αυτά τα ορφανά τα υιοθέτησε ασμένως ο «ελεύθε­ρος κόσμος» για να τον εξυπηρετούν όταν και όποτε ο κόμπος θα έφτανε στο χτένι. Αργότερα το χουντικό πρόταγμα: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», αναγόρευε σε καλούς και αγαθούς πολίτες τους δοσίλογους και τους επιγόνους τους. Αυτοί αποτέλεσαν και αποτελούν τη δεξαμενή του χρυσαυγίτικου ναζισμού. Ο ομφάλιος λώρος αποδείχτηκε ανθεκτικός και συνεκτικός. Ο «υπαρκτός» μπορεί να κατέρρευσε αλλά με τον αντικομμουνισμό πολλοί έβγαλαν και βγάζουν ακόμα το ψωμί τους.

Ο ορθός λόγος είναι ένα προνομι­ακό πεδίο μιας κατ' αρχήν συνεννόησης των ανθρώπων. Μπορούμε στο έδαφός του να καταδικάζουμε τα εγκλήματα των ναζιστών και να ορθώνουμε οδοφράγμα­τα ενάντια στη θηριωδία τους. Όμως αυτό δεν αρκεί. Το δικό μας μέλημα είναι πώς ο ορθός λόγος δεν θα καταντήσει ένα ερ­γαστήριο αποξήρανσης της πραγματικής ζωής. Ένας μονότονος και μονόχορδος φορμαλισμός του λόγου δεν συγκινεί. Χρειαζόμαστε επειγόντως και την πολι­τική «παραβολή» ως ζωτικό στοιχείο της πολιτικής μας. Χρειαζόμαστε ένα όραμα για τον κόσμο που έπαψε να ονειρεύεται. Η γείωση και όχι ο εξορκισμός αυτού του οράματος πρέπει να είναι η πολιτική μας. Το έργο μας είναι το πώς η «ενότητα πα­θών» και παθημάτων των εργαζομένων θα οδηγηθούν σε μια στρατηγική ανατρο­πής του γεννήτορα κάθε δυσανεξίας. Το αντιφασιστικό κίνημα προσώρας νίκησε. Όμως τα ξυρισμένα κρανία και τα ντοπα­ρισμένα μούσκλια είναι εδώ και παραμο­νεύουν. Τα διαβολοσκορπίσματα του καπι­ταλισμού συντίθενται ξανά σε ανεμομαζώ­ματα, αν δεν φροντίσουμε να ξεριζώσουμε το τέρας που τα γεννά.

 

ΠΗΓΗ: Πριν