Οι «ψεκασμένοι» του συστήματος Της Γιώτας Ιωαννίδου

 Οι «ψεκασμένοι» του συστήματος

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Σε μέτωπο απέναντι στις εστίες ανορθολογισμού καλεί ο πρωθυπουργός και η αστική προπαγάνδα. Τέτοιες εστίες θεωρεί όσους ξιφουλκούν ενάντια στις μά­σκες, αλλά και αυτούς που ζητούν δεκαπέντε μαθητές στην τάξη. 

Όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ιός, αλλά και όσους «φαντασιώθηκαν» πρόθεση καταστολής ελευθεριών από την κυβέρνηση. «Ανορθολογισμός ανεύθυ­νης ανυπακοής» χαρακτηρίζεται κάθε αμφι­σβήτηση και διεκδίκηση απέναντι στο κρά­τος ή τον εργοδότη και ταυτίζεται με τους αρνητές εμβολίων! Η στόχευση του συστή­ματος είναι σαφής. Επιλέγεται και τροφοδο­τείται ένας βολικός αντίπαλος, ώστε να βρί­σκει έδαφος το δίλημμα «με την επίσημη κυβερνητική πολιτική ή με τους ψεκασμένους» και να εξασφαλίζεται καθήλωση του κόσμου και της ανατρεπτικής οργής. Την ίδια στιγμή διαμορφώνουν το έδαφος, ώστε ο φόβος και η δυσαρέσκεια να τροφοδοτούν εκ νέου έναν αντιδραστικό, ακροδεξιό ριζοσπαστισμό.

Η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τον ανορθολογισμό. Όχι μόνο γιατί δεν μπορείς να υπερασπίσεις το μέτρο της χρήσης μάσκας στα σχολεία, όταν στέλ­νεις τις μισές και πολλές άχρηστες, δημιουρ­γώντας νέα σκάνδαλα εκατομμυρίων. Ή όταν εκθέτεις την επιστήμη, χρησιμοποιώντας τη ως θεραπαινίδα της πολιτικής και των κυ­βερνητικών μέτρων. Αλλά, κυρίως, γιατί μή­τρα των θεωριών συνομωσίας και του ανορθολογισμού είναι ο ίδιος ο αστικός ορθολογι­σμός της αγοράς. Η καπιταλιστική ορθοδοξία γεννά και δικαιώνει τον παραλογισμό κάθε είδους και βρίθει ανορθολογισμών. Γιατί τι άλλο είναι οι προτεραιότητες των αστικών κυβερνήσεων για μακροημέρευση του κεφα­λαίου σε βάρος ακόμη και της ανθρώπινης ζωής εν μέσω πανδημίας; Το να πεθαίνουν οι γέροντες δουλεύοντας και οι νέοι να είναι άνεργοι; Το να πετιέται τροφή ενώ αυξάνουν οι πεινασμένοι; Το να σκεβρώνουν στο δρόμο τα κορμιά και οι αισθήσεις των παιδιών της καμένης Μόριας, όταν υπάρχουν κενά σπί­τια, ξενοδοχεία, σχολεία;

Οι ανορθολογικές ιδέες δεν εμφανίζο­νται, ούτε διαδίδονται τυχαία. Καλύπτουν τα κενά που δημιουργεί ο αστικός «εξορθολογισμός» της κοινωνικής ζωής, που επιχειρεί να διαμορφώνει την επιστήμη σαν δύναμη αποξενωμένη από τις κοινωνικές ανάγκες και υποταγμένη σε συμφέροντα και επιδιώξεις ενάντια στον άνθρωπο και τη φύση. Που θέτει ως ορίζοντα της, την εξυπηρέτη­ση των λειτουργιών της αστικής κοινωνίας, τη χειραγώγηση και την καταπίεση και ως εκ τούτου αδυνατεί να απαντήσει σε ερω­τήματα νοήματος και προορισμού του βίου, αφήνοντας την πρωτοκαθεδρία στο θρη­σκευτικό σκοταδισμό. Που καταφεύγει και στον αγνωστικισμό, στη νομιμοποίηση της αμφισβήτησης των πάντων χωρίς στοιχειοθέτηση, προκειμένου οι άνθρωποι και ιδιαί­τερα η νέα γενιά, να υιοθετούν ατομιστική ή αντιδραστική προσέγγιση.

Σήμερα είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η ανάπτυξη ενός ευρύτερου μορφωτικού, διεκδικητικού ρεύματος για γνώση και επι­στήμη στην υπηρεσία των κοινωνικών ανα­γκών, απέναντι στο δίδυμο αστικού «ορθολογισμού»-ανορθολογισμού.

Αυτό το ρεύμα δεν μπορεί παρά να βρί­σκεται σε αντίθεση με τον αστικό θετικισμό και την πρόσληψη της επιστήμης ως άθροι­σμα αναλλοίωτων και ανεπηρέαστων από την ταξική πάλη νόμων, όπως και με την επιστημονική «ουδετερότητα» που δήθεν στέκει πάνω από την κοινωνία, αλλά στην ουσία υπηρετεί την κυρίαρχη εξουσία. Να αντιπαλεύει τον αγνωστικισμό και τον αντι­επιστημονικό σκοταδισμό, που αρνείται την αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την κρι­τική ανάπτυξη της γνώσης και της επιστή­μης. Που με τον ίδιο τρόπο που ανάγει την ερμηνεία του κόσμου σε μια αναπόδεικτη, θειική, υπερφυσική οντότητα, για να ανα­μετρηθεί με πλευρές της πραγματικότητας αναζητά υλικό σε επίσης αναπόδεικτες θε­ωρίες συνωμοσίας.

Ο δρόμος αναζήτησης του πυρήνα της επιστημονικής αλήθειας, της απάντησης σε προβλήματα που ανακύπτουν, όπως οι ιοί σήμερα, αλλά και της διερεύνησης θεωρη­τικών ζητημάτων που ανοίγουν δρόμους στην ανθρωπότητα και στην κατανόηση του κόσμου και του εαυτού, δεν μπορεί παρά να γίνεται κριτικά και με ερωτήματα αμφισβή­τησης. Γιατί δεν υπάρχει επιστήμη χωρίς να εξελίσσεται, να μεγαλώνει την επάρκεια των απαντήσεών της και να θέτει νέα ερωτήματα ανάπτυξης της, να πετά τα βαρίδια διαψεύ­σεων και να επιχειρεί νέες τομές.

Είναι επείγουσα ανάγκη τον καιρό της πανδημίας, να συγκρουστούμε με τη στά­ση που θέλει τους ανθρώπους έρμαιο κάθε εξουσίας, φόβου και φασιστικής κοπής αντί­δρασης. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο από τη χειραφετητική γνώση και επιστήμη, που απελευθερώνει τον άνθρωπο και συνεισφέ­ρει στη διαμόρφωση συλλογικών υποκεί­μενων που επιδιώκουν να διαμορφώσουν ενεργά τον κόσμο τους και να κινήσουν την ιστορία προς τα μπρος.

 

ΠΗΓΗ: Πριν