"Κολλημένοι" με τη Μόσχα ή προβλέψιμοι για τις ΗΠΑ;

 "Κολλημένοι" με τη Μόσχα ή προβλέψιμοι για τις ΗΠΑ;

Γνωστή ιστοσελίδα, με «άκρες» στις ΗΠΑ, ισχυρίζεται ότι «στρατηγικά, η θέση της Ελλάδας, όπως και της Κύπρου, έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που εκπονούν την αμερικανική εξωτερική και αμυντική πολιτική. Έγινε ακόμα πιο σημαντική» και ότι μετά τις επισκέψεις του Πομπέο στην περιοχή, θα γίνουμε «μάρτυρες σημαντικών εξελίξεων».

Αρκετοί άνθρωποι στην Κύπρο, και στην κυβέρνηση, παραμένουν «κολλημένοι» στη Μόσχα, παρά το γεγονός ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει θέσει όλα τα αυγά του στο τουρκικό καλάθι. Οι Ρώσοι διατηρούν στρατηγική και στρατιωτική συμμαχία με τους Τούρκους και η Ρωσία έχει χαρίσει στην Τουρκία ένα υπερόπλό της, το πυραυλικό σύστημα S-400. Εκεί είναι το συμφέρον της.

Την Κύπρο την χρησιμοποιούν οι Ρώσοι για τα διάφορα «ξεπλύματά» τους. Και λόγω αυτού προσφέρουν μία «άλφα» βοήθεια στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει «ξανθό γένος» και «ξανθός ηγέτης». Υπάρχουν μόνο συμφέροντα…

Δεν μπορούν οι ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου να πατούν σε δύο βάρκες. Αλλά, ότι και να αποφασίσουν πρέπει να πουλήσουν ακριβά το «τομάρι» τους. Μερικοί άνθρωποι ονειρεύονται ότι κάποτε θα επικρατήσει το Διεθνές Δίκαιο και άλλα τέτοια …«σάπια». Μακάρι να είχαν δίκιο. Τις σχέσεις των κρατών καθορίζουν τα συμφέροντά τους. Αυτό δεν κάνει η Τουρκία;

Γι’ αυτό η Ελλάδα και η Κύπρος, θα πρέπει να μιμηθούν την κατοχική δύναμη σ’ αυτό το θέμα. Θα δρουν και θα αντιδρούν εάν εξυπηρετούνται τα στρατηγικά τους συμφέροντα…

Εάν, ας πούμε, με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Εβραϊκού Κράτους, οι κ. Μητσοτάκης και Αναστασιάδης μπορέσουν και “αγοράσουν” ασφάλεια και στρατιωτική ενίσχυση, ας το σκεφθούν.

Γιατί ξαφνικά το Κόσοβο και η Σερβία αναγνώρισαν την Ιερουσαλήμ; Όχι μόνο επειδή το ζήτησε ο πρόεδρος Τραμπ… Τα ωφέλη τους από αυτή την αναγνώριση θα είναι πάρα πολλά.

 «Ο θάνατός σου η ζωή μου», λοιπόν και «ο εχθρός του εχθρού μου ο καλύτερός μου φίλος», σύμφωνα με τον Μιχάλη Ιγνατίου που υπογράφει το άρθρο, ο οποίος περιγράφει τα συστατικά μιας «ρεαλιστικής» εξωτερικής πολιτικής, στην πραγματικότητα όμως το υπόβαθρο στο οποίο αναπτύσσονται οι συμμαχίες, οι συμβιβασμοί, οι αντιπαλότητες και οι συγκρούσεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Με τη διαφορά ότι δεν υπάρχουν γενικά τα «συμφέροντα» των κρατών, που καθορίζουν τις σχέσεις τους, αλλά τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων. Και ότι το τομάρι που καλούνται «να πουλήσουν ακριβά» δεν είναι το δικό τους, αλλά τα συμφέροντα, τα δικαιώματα και οι ανάγκες των λαών.

Ξεχνά επίσης ότι δεν μπορεί να έχεις καμιά εμπιστοσύνη σε αυτόν που συνεργάσθηκε και κάλυψε, αν δεν οργάνωσε άμεσα, τη διχοτόμηση του νησιού.

Ξεχνά ότι οι ΗΠΑ στη σύγκρουση Τουρκίας με Ελλάδα-Κύπρο, αν ποτέ υπάρξει, θα πάει με αυτόν που έχει ισχυρότερο συμφέρον και δεν είναι άλλος από την Τουρκία. Μια απλή ματιά στον χάρτη και στα δεδομένα πείθουν και τον πιο ανυποψίαστο.

Τέλος ξεχνά ότι τα αγκιστρωμένα ψάρια ή τους "προβλέψιμους" συμμάχους τους "εκτιμά" κανείς στις διεθνείς σχέσεις των ιμπεριαλιστών όσο κάνει τη δουλειά του.

Ξεχνά επίσης ότι οι δουλειές τους, άλλωστε είναι γνωστοί μοναχοφάηδες,  δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα συμφέροντα του ελληνικού ή κυπριακού λαού.

 

                                                                     Νίκος Πυλιώτης