Ο Άδωνις και ο Κώστας, δυο κόσμοι αντιμέτωποι Της Γιώτας Ιωαννίδου

Ο Άδωνις και ο Κώστας, δυο κόσμοι αντιμέτωποι

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Μια ανειρήνευτη σύγκρουση δύο κό­σμων, μέσα στον κόσμο μας, έσκα­σε πάλι μύτη απρόσμενα αυτές τις μέρες, μέσα από τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο απαγόρευσής τους.

Η άγρια κυβερνητική καταστολή και οι συλλήψεις, η μονοπώληση της συζήτησης στα ΜΜΕ για «αυτούς που καίνε την Αθήνα» και τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις που αξίζουν συγχαρητηρίων, ήταν αντίστοιχες του αντι­δραστικού χαρακτήρα του νομοθετήματος. Γνώριμες τακτικές όλων των κυβερνήσεων και της «συνέχειας» του κράτους, όταν σφα­γιάζουν εργατικά, λαϊκά δικαιώματα. Όταν δύσκολα αποκτούν τη συμφωνία και θέλουν να εκβιάσουν την ανοχή και το μοιρολατρικό φόβο. Αυτός ο κόσμος που αριστεύει ο αντα­γωνισμός, ο ατομισμός και η ανθρωποφαγία με τα υλικά της εξαγοράς, της αδιαφορίας, της σιωπής και της ασκήμιας επιχείρησε να επιβάλλει το αναχρονιστικό του δικαίωμα να εξουσιάζει χωρίς αμφισβήτηση.

Δεν είναι τυχαίο ότι τη ρωγμή σε αυτό το σκηνικό, την ελπίδα του άλλου κόσμου που επιμένει να αγωνίζεται, να συμπάσχει, να διεκδικεί τη ζωή του και την ομορφιά, την εκπροσώπησε, χωρίς να το επιδιώκει, ο νεότερος των συλληφθέντων, ο 18χρονος Κώστας. Είναι στιγμές στην ιστορία, που κά­ποια ατυχή, για τους κυρίαρχους, γεγονότα ξεφεύγουν από το σχεδιασμό προπαγάνδας τους και φέρνουν δια μιας στην επιφάνεια έναν άλλο κόσμο που νόμισαν ότι πέθανε κάτω από την μπότα της ενσωματωμέ­νης «ενημέρωσης» και της σιδερόφρακτης εξουσίας τους. Έναν κόσμο που τους κάνει να νιώθουν έκθετοι στον κίνδυνο της αμφι­σβήτησης και της ανατροπής, κυρίως από τη νέα γενιά.

Δεν ήταν μόνο το κίνημα που αναπτύ­χθηκε για την απελευθέρωση των συλληφθέντων. Δεν τους ενόχλησε μόνο το ότι η καθημερινή μαζική, μαχητική παρουσία στα δικαστήρια ήταν η πρώτη έμπρακτη κατάργηση του νόμου που ψήφισαν. Τους τάραξε η εικόνα ενός δεκαοκτάχρονου χτυπημένου και σιδεροδέσμιου, που ενώ μεταφέρονταν στα δικαστήρια άκουσε από μακριά τη φωνή του πατέρα του, «Κώστα πέρασες Νομική». Ενός διαδηλωτή, δηλαδή, που υπερασπίστηκε το δικαίωμα της νέας γενιάς να εξεγείρεται απέναντι στο άδικο για έναν καλύτερο κόσμο. Όχι από απόγνωση. Από μια γκαστρωμένη οργή που περιδιαβαίνει τα τυφλά σοκάκια της κανονικότητας. Από επιλογή και με την πεποίθηση της νίκης. Γιατί μιλούσε στην κοι­νωνία, κόντρα στο κυρίαρχο πρότυπο. Που θέλει τους νέους να έχουν λαμπρό μέλλον όταν μαθαίνουν πώς να είναι ανταγωνι­στικοί και να πατούν επί πτωμάτων για να επιβιώσουν. Που θεωρεί τη συλλογικότητα και τη διαδήλωση, κατά Χρυσοχοΐδη, «ανα­χρονισμούς που ονομάστηκαν δικαιώματα» και πρέπει να καταργηθούν.

Παράλληλα, την κυβέρνηση και τον κρα­τικό και αγοραίο εσμό, τους αποσυντόνισε και κάτι ακόμη. Η εικόνα των εργαζόμενων γονιών, μιας προηγούμενης ολόκληρης γε­νιάς, που αφήνει παράμερα τις νουθεσίες υπομονής και στέκει στο πλάι των παιδιών

της, υπερασπίζοντας το δικαίωμά τους να φτιάξουν το μέλλον στο μπόι των ονείρων τους. Πώς να το αντέξουν αυτό οι ιθύνοντες του κυβερνώντος κόμματος που αναπαύ­ουν την κενότητάτους στους υπουργικούς θώκους και στα πληρωμένα τηλεπαράθυρα, χωρίς ίχνος ντροπής για την πολλαπλή φτώχεια που αναπαράγουν. Οι Αδώνιδες ενός συστήματος πώλησης βιβλίων σκοτα­δισμού, ιστορίας γραμμένης ανάποδα και ακροδεξιάς εξυπηρέτησης. Που κάθε φορά καρφώνουν και άλλη σημαία στον εξώστη τους, αν έτσι φορτώνεται καινούργιο εμπό­ρευμα το βιογραφικό τους. Που θέλουν μια νέα γενιά μορφωτικά λοβοτομημένη, υπο­ταγμένη σε εργοδότες που δέρνουν, όταν αρνείται να δουλέψει ήλιο με ήλιο ή ζητά δικαιώματα σε ένα κράτος εικονικής δη­μοκρατίας. Μια γενιά μετανάστρια και πρό­σφυγα, με μυαλό συνθλιμμένο από τον ολετήρα του εθνικισμού και του ρατσισμού και ερειπωμένες προσδοκίες από την ιδεολογία της προβαλλόμενης παντοδυναμίας ενός συστήματος που δεν θα αλλάξει ποτέ. Σε αυ­τήν τη γενιά η πιο σοβαροφανής αστική δια­νόηση (Liberal.gr) χρέωσε «απερισκεψία και φανατισμό», που μπορεί να καταστρέψει το λαμπρό επαγγελματικό της μέλλον, αν δρα ως «ενεργούμενο» μιας καθοδήγησης «τενε­κέδων ξεγάνωτων» της Αριστεράς, που επιδιώκουν την αλλαγή της κοινωνίας ....

Ο «δικός μας» Κώστας, μαζί με όλους τους συλληφθέντες, βγήκαν από τα δικαστή­ρια με υψωμένες τις γροθιές και δέχθηκαν μια μεγάλη αγκαλιά αλληλεγγύης και συ­γκίνησης. Αυτής που δε σκηνοθετείται. Που φέρνει στα μάτια δάκρυα χαράς που αρνείται κανείς να σκουπίσει. Τα νεανικά βεγγαλικά αμφισβήτησης και ελπίδας που φώτισαν για λίγο το συστημικό σκοτάδι είναι πολύτιμο νερό σε καιρούς ξηρασίας για όλους τους αγωνιζόμενους. Για την εξουσία είναι και θα παραμείνουν φόβος και εφιάλτης.

ΠΗΓΗ: Πριν