Ταξική αντεπίθεση στην «κοινωνική συμμαχία»
ΓΣΕΕ-κεφαλαίου
Του Μιχάλη Ρίζου
Καμιά συναίνεση, καμιά συμμετοχή στο συνέδριο κυβέρνησης-ΜΑΤ-ΓΣΕΕ,
μάχιμος συντονισμός των ταξικών δυνάμεων
Την προηγούμενη Τρίτη πραγματοποιήθηκε μια σημαντική
εργατική απεργία. Μπορεί να μην είχε την πολύ μεγάλη συμμετοχή, ούτε τις
ογκώδεις διαδηλώσεις των αντιμνημονιακών αναμετρήσεων, έφερνε όμως τη φρεσκάδα
μιας νέας κατάστασης, που μόλις φαίνεται να προβάλει. Για όσους προσπαθούν να
ακούσουν τον υπόκωφο «αχό των γεγονότων» και δεν μένουν στις επιφανειακές
αναλύσεις φαίνεται πως ωριμάζει σε τμήματα εργαζομένων η ανάγκη υπέρβασης του
αστικοποιημένου συνδικαλισμού και η αποδοχή ενός αυτοτελούς αγωνιστικού σχεδίου
που δεν θα εξαρτάται από τις ορέξεις των Παναγόπουλων και των Καραγεωργόπουλων.
Η χρονική σύμπτωση της απεργίας και της αναγκαίας κλιμάκωσης
της, με το συνέδριο παρωδία της ΓΣΕΕ στις 25 Φλεβάρη στο ξενοδοχείο της
αριστοκρατίας, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική εικόνα της αντίθεσης. Από τη
μια το βαθύ κράτος, τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς, οι πρωθυπουργοί και ο ΣΕΒ. Από
την άλλη οι αγωνιστικές, οι ταξικές δυνάμεις που δίνουν διπλή μάχη, εκτός και
εντός: και απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο και τα αφεντικά και απέναντι στις
ξεπουλημένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η αντιπαράθεση μεταξύ ταξικού συνδικαλισμού (κινήματος
εργατικής χειραφέτησης) και ΓΣΕΕ της «κοινωνικής συμμαχίας» με ΣΕΒ, ΕΕ και
κυβερνήσεις είναι σκληρή γιατί είναι ζωτική και για τις δύο τάξεις. Το όριο
εξαθλίωσης μαζικών στρωμάτων της εργατικής τάξης και η έντονη ανησυχία για τη
σφοδρότητα της νέας επίθεσης δεν επιτρέπουν συμβιβασμό σε μια νέα εκδοχή του
παλιού, δηλαδή της διαπραγμάτευσης των ρυθμών υποταγής της εργατικής τάξης
(πόσο άλλο πια να υποταχτεί;). Από την άλλη οι «μεταρρυθμίσεις» πρέπει να
προχωρήσουν, ο δημοσιονομικός χώρος να διαφυλαχτεί. Γι αυτό, παρά τις ταλαντεύσεις
και τη διάθεση συμβιβασμού του ΠΑΜΕ -ας θυμηθούμε τη συμπόρευση με τη ΓΣΕΕ τόσο
στην «απεργία» της κοινωνικής συμμαχίας όσο και στην αποκλιμάκωση της 2ας
Οκτώβρη για τον αντισυνδικαλιστικό νόμο- η κατάσταση οξύνεται και κλιμακώνεται
από την αστικοποιημένη ηγεσία Παναγόπουλου. Το κέντρο εξουσίας της ΓΣΕΕ πρέπει
να διατηρηθεί πάση θυσία.
Η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη. Η πολύ θετική συσπείρωση
σωματείων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων, ακόμα και της ΑΔΕΔΥ, ενάντια στο
συνέδριο ΜΑΤ-ΣΕΒ-ΓΣΕΕ πρέπει να αποκτήσει πιο σταθερά χαρακτηριστικά. Αν τώρα
δεν αναπτυχτεί μαζικά η ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος, η δημιουργία
πλατιών κέντρων αγώνα ενάντια στο νέο γύρο της επίθεσης, δεν ξεχωρίσουν αιτήματα
κατά των κερδών και του πλούτου, της δημοσιονομικής επιτήρησης και της
επιχειρηματικής επέλασης, αν τώρα δεν οργανωθεί πανεργατικό «συνέδριο» των
ταξικών δυνάμεων και μάχιμος αγωνιστικός συντονισμός τους, ο απεργοσπαστικός,
αστικοποιημένος συνδικαλισμός θα αντεπιτεθεί και η πολιτική εξουσία θα τρίβει
τα χέρια της.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να κυριαρχήσει η παραταξιακή
αντιπαράθεση, η μάχη κουκιών και «αντιπροσώπων» στο εκφυλισμένο συνδικαλιστικό
τοπίο της συνδιαλλαγής, η καταγγελία μεν-η νομιμοποίηση δε, δια της συμμετοχής
στις «εργοδοτικές» κάλπες. Πρέπει με μαζικούς όρους, συζήτηση και κινητοποίηση
σε όλα τα σωματεία, να συνενωθεί η πρόταση για αγωνιστική, απεργιακή κλιμάκωση
με την ταξική, στρατηγική και οργανωτική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος,
με τον δημοκρατικό συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, με το οριστικό διαζύγιο
από τη συνύπαρξη με τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές. Η νέα αγωνιστική ταξική
ενότητα θα συνενώνει στην πάλη και τις δυνάμεις της εργατικής χειραφέτησης και
κομμουνιστικής προοπτικής και τις ανεξάρτητες ριζοσπαστικές τάσεις και τις
δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Δεν είναι ώρα για ανιστόρητους συμψηφισμούς του «κομματικού
συνδικαλισμού» με τους προδότες των αγώνων και τους απολογητές των συμφερόντων
των αφεντικών και του κράτους.
Άλλη είναι η διαχωριστική γραμμή. Όπως λέει η ανακοίνωση της
ΑΤΕ-ΕΚΑ: «Αυτό το μονοήμερο(!)
συνέδριο-κωμωδία, χωρίς συνδικαλιστική συζήτηση, για τις καρέκλες, απροκάλυπτα
πλέον, χωρίς διάλογο, χωρίς καμιά πολιτική δέσμευση, με αποκλεισμένο τον χώρο
από τις κλούβες των ΜΑΤ είναι συνέδριο κρατικής βίας και εργοδοτικής νοθείας. Η
απευθείας παρέμβαση της εργοδοσίας, η άμεση επέμβαση του κράτους και των
μηχανισμών του και η ωμή εμπλοκή της αστικής δικαιοσύνης στα συνδικάτα, είναι
το απαραίτητο συμπλήρωμα των υποταγμένων δυνάμεων της ηγεσίας του
συνδικαλιστικού κινήματος για να διασφαλίσουν όλοι μαζί συνδικάτα
“ξεδοντιασμένα”, κίνημα άσφαιρο και συμβολικό, εργαζόμενους σκυφτούς, χωρίς
όργανα συσπείρωσης και πάλης. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες».
ΠΗΓΗ: Πριν
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου