Απεργία που κάνει την αρχή Να συγκροτηθεί και να πάρει την πρωτοβουλία το μπλοκ του αγώνα

Απεργία που κάνει την αρχή Να συγκροτηθεί και να πάρει την πρωτοβουλία το μπλοκ του αγώνα

  Δεν είναι μια συνηθισμένη 24ωρη απεργία η αυριανή. Η απεργία της Τρίτης 24 Σεπτέμβρη έχει απέναντί της τους εργοδοτικούς μηχανισμούς, την κυβέρ­νηση της ΝΔ -που δεν θέλει απεργίες γι’ αυτό θέλει να τις βάλει στον ψηφιακό γύψο- αλλά και τον αστικοποι­ημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και των γραφειοκρατιών που έκαναν τα πάντα για να μην γίνει απεργία.

   Όταν συνδι­κάτα και Εργατικά Κέντρα άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις για απεργία στις 24/9, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και άλλοι κατέθεταν προτάσεις για «απεργία» στις 25/9 ή στις 2/10! Δεν τους πέρασε, καθώς ήδη το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, Πειραιά και άλλα, η ΑΔΕΔΥ, αρκετές ομοσπον­δίες, σωματεία συγκοινωνιών και βέβαια πολλά πρωτοβάθμια σωματεία είχαν πάρει απεργιακές αποφάσεις. Εξάλλου, το "αναπτυξιακό» (των κερδών) νομοσχέδιο σημαδεύει κυρίως τα πρωτοβάθμια σωματεία, καθώς «κυβέρνηση και κεφάλαιο ξέ­ρουν πολύ καλά πως μόνο από τη βάση μπορούν να ξεσπάσουν μαχητικοί αποφασιστικοί αγώνες και να αναγεννηθεί η συλλο­γική ταξική πάλη".

   Η απεργία θα είναι μάχη. Ήδη οι εφοπλιστές (ΣΕΕΝ) προσέφυγαν κατά της απεργιακής συμμετοχής της ΠΝΟ και η υπόθεση εκδικάζεται αύριο το πρωί. Μεγάλη σημασία έχει το σχέ­διο, μετά την απεργία της Τρίτης, ενά­ντια στο νομοσχέδιο-έκτρωμα και γενικότερα την επίθεση κυ­βέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ. Η υπόθεση πρέπει να περάσει στα χέρια του μπλοκ αγώνα.

   Είναι αλήθεια ότι η γενική απεργία της 24ης Σεπτέμ­βρη ενάντια στον «αναπτυ­ξιακό», σκληρά αντεργατικό (και όχι μόνο αντισυνδικαλιστικό) νόμο, διαφέρει από τις συνήθεις των τελευταίων χρόνων. Εκδηλώνεται μόλις δύο μήνες μετά τον ερχομό της ΝΔ στην κυβέρνηση, σε ένα περιβάλλον μειωμένων προσδοκιών και πολιτικού αδιέξοδου για τους εργαζόμενους, μετά και την ολόπλευρη στήριξη των αστικών επιλογών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μια απεργία που δεν αποφασίστηκε «εύκολα», με μια τυπική απόφαση κο­ρυφής από τις υποταγμένες ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδι­καλισμού. Τουναντίον η ΓΣΕΕ αλλά και ισχυρά τμήματα των συνδικαλιστικών παρατάξεων της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ σε Εργατικά Κέντρα και ομοσπονδίες δί­νουν σκληρή μάχη απεργοσπασίας και ανοιχτής υπονόμευσης της απεργίας. Οι εξελίξεις αυτές υποδηλώνουν ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας κα­τάστασης για το κίνημα:

  Φαίνεται ότι υπάρχουν ζωντανές εργατικές δυνάμεις που δεν είναι δια­τεθειμένες να θυσιαστούν άλλο για τον επενδυτικό παράδεισο που τους τάζει η ΝΔ και το κεφάλαιο, όταν βιώνουν την κόλαση της ευρωμνημονιακής ανάπτυ­ξης και των ματωμένων πλεονασμά­των. Το λαϊκό εισόδημα με την καθήλω­ση των μισθών (μειωμένος κατά 25% ο μέσος μισθός στο σύνολο της απασχόλη­σης σε σύγκριση με το 2011, 400 ευρώ μεικτά ο μέσος μισθός στη μερική απα­σχόληση), την αύξηση των τιμών στο ρεύμα και τα καύσιμα, την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων σταθεροποι­είται στα κατώτερα όρια επιβίωσης. Οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν νέο κύμα απολύσεων και ακρίβειας.

  Η ποιοτική κλιμάκωση της αντι­δραστικής επίθεσης από τη ΝΔ που έχει μεν στρατηγική συμφωνία με το ΣΥΡΙ­ΖΑ, δεν αποτελεί όμως απλή συνέχεια του, πυροδοτεί αντικειμενικά τη δυσα­ρέσκεια, ενώ φέρνει όλο και περισσότε­ρο στο προσκήνιο την ανάγκη του πολι­τικού αγώνα για τα δικαιώματα και τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Όταν δια νόμου καθιερώνεται ο κατώ­τερος μισθός, καταργείται η ΣΣΕ και ο 13ος-14ος μισθός στο δημόσιο, πριμοδοτείται η μερική απασχόληση, τα συνδι­κάτα φακελώνονται από το κράτος και την κυβέρνηση, τότε δεν αρκεί η αντι­παράθεση μόνο με το συγκεκριμένο ερ­γοδότη αλλά χρειάζεται η πιο γενικευμένη, διακλαδική αντίσταση με συνολι­κά πολιτικά χαρακτηριστικά (απέναντι σε κυβέρνηση, νόμους, επενδύσεις, ΕΕ και δημοσιονομικά σύμφωνα).

   Ειδικά επιδρά στις αναδυόμενες εργατικές αντιστάσεις το θέμα της δη­μοκρατίας. Η επιχείρηση «νόμος και τάξη» της κυβέρνησης, συστατικό στοι­χείο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της κοινοβουλευτικής απολυταρχί­ας της εποχής μας, προκαλεί και ταυ­τόχρονα αφυπνίζει ευρύτερες μάζες. Ο «αναπτυξιακός» νόμος, που από τη μια αφήνει απεριόριστη ελευθερία στο κε­φάλαιο να λεηλατεί την ανθρώπινη ερ­γασία και τη φύση και από την άλλη φι­μώνει τα σωματεία, τις συνελεύσεις και τις απεργίες, θυμίζει μαύρες εποχές.

  Διαμορφώνονται -και με όρους με­τωπικής, ανειρήνευτης σύγκρουσης- δύο μπλοκ στο συνδικαλιστικό κίνημα και στους χώρους δουλειάς. Από τη μια το μέ­τωπο των παλιών και νέων κυβερνητικών παρατάξεων, σωματείων και συνδικαλι­στών που σε κοινό μέτωπο και συμμαχία με τον ΣΕΒ, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις, καθηλώνουν και καταστέλλουν όπου μπορούν κάθε ριζοσπαστική, τα­ξική τάση μέσα στους εργάτες. Και από την άλλη, ένα πολύμορφο μπλοκ αγώ­να, σωματείων, συνδι­καλιστών, παρατάξεων που θέλει να σπάσει το κέλυφος της υποταγής και της παραλυσίας.

Αυτό το μπλοκ κάνει τώρα ένα βήμα παραπάνω, κρίσιμης σημασίας για το μέλλον: παίρνει πάνω του την απεργιακή απάντηση, δεν την εξαρτά «από τα συνδικάτα γενικά», αναφέρεται και συσπειρώνεται σε τα­ξικά συνδικάτα, δυνάμεις και πλαίσια

Ανάγκη συσπείρωσης των δυνάμεων ταξικής ανασυγκρότησης και χειραφέτησης διεκδικήσεων

Προσπαθεί να μαζικοποιηθεί στη βάση, μέσα στα κάτεργα της ιδιωτικής επιχείρησης ή στην ασφυκτική εντατικοποίηση του δημοσίου, με τις συ­νελεύσεις και τις πρωτογενείς συσπειρώ­σεις και όχι με τις σφραγίδες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ή τις κινητοποιήσεις προκάτ από τις διαθέσεις των εργαζομένων.

  Αυτό το νέο και υπό διαμόρφωση μπλοκ ταξικού αγώνα δεν είναι προφα­νώς ενιαίο, μπορεί να γίνει όμως βαθιά ενωτικό. Διαπερνάται από αντιθέσεις γύρω από την οργάνωση, τα αιτήματα, την πολιτική κατεύθυνση, την κλιμά­κωση και τον «δημοκρατικό έλεγχο» του συνδικαλιστικού αγώνα. Σε αυτή τη δη­μιουργική αντιπαράθεση -μεταξύ αγω­νιστών και όχι εργατοπατέρων- οι δυνάμεις της ταξικής ανασυγκρότησης του κι­νήματος και χειραφέτησης της εργατικής τάξης πρέπει να καταθέσουν και να ορ­γανώσουν με αυτοτέλεια το δικό τους αγωνιστικό και πολιτικό σχέδιο. Με τη διατύπωση ενός σύγχρονου πλαισί­ου αιτημάτων που θα σπάνε τα δεσμά των μνημονίων, των πλεο­νασμάτων και της χρεομηχανής. Που θα επι­διώκουν να πάρουν από τα κέρδη και τον πλούτο και όχι να βοηθάνε τα κέρδη και την καπιταλιστική ανάπτυξη (μπας και έρθουν κά­ποια ψίχουλα). Με μορφές αγωνιστικής, δυναμικής σύγκρουσης με την κυβερνη­τική επίθεση και όχι με «υπεύθυνες» επερωτήσεις και «μάχες» από τα πληκτρολό­για. Με ενωτική απεύθυνση σε όλα τα ταξικά σωματεία ή κινήσεις και ομοσπονδίες. Για να γίνει αυτό απαιτείται η άμεση δημιουργία μετωπικής κίνησης για την εργατική χειραφέτηση που θα δρα ως στρατηγικός, ενοποιητικός κρίκος στις πρωτοπόρες δυνάμεις της τάξης. Με πλήρη διαφοροποίηση από τον ακολουθητισμό στα κυβερνητικά, εργοδοτικά συνδικάτα. Με ενωτική, δημοκρα­τική συγκρότηση και όχι με λογικές πα­ραταξιακής ή κομματικής ιδιοκτησίας. Με πολιτικοσυνδικαλιστικούς στόχους και δράσεις που θα υπερβαίνουν τους δι­σταγμούς και την υποτίμηση στο να συνδεθούν οι μάχες και τα οικονο­μικά αιτήματα με ένα πολιτικό πρόγραμ­μα και σχέδιο ανατροπής.

Βασικές προϋποθέσεις για να πάμε αλλιώς. Αλλιώς το σκοτάδι θα γίνει πιο βαθύ.