Οι G7 τροφοδοτούν τις ανισότητες πριμοδοτώντας το κεφάλαιο και ποδοπατώντας τους εργαζόμενους και τα δημόσια αγαθά

Οι G7 τροφοδοτούν τις ανισότητες πριμοδοτώντας το κεφάλαιο και ποδοπατώντας τους εργαζόμενους και τα δημόσια αγαθά

Λίγο πριν συνέλθουν οι G7 στην γαλλική Μπιαρίτζ το Σαββατοκύριακο η Oxfam σε έκθεσή της τονίζει πως τροφοδοτούν ενεργά την ανισότητα στο εσωτερικό τους και σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι επίσημη θεματική της φετινής συνόδου και ότι Εμανουέλ Μακρόν υπόσχεται «αγώνα εναντίον των ανισοτήτων». Η υποκρισία δεν έλειψε ποτέ από τους εντεταλμένους του κεφαλαίου…

«Αύξηση των εισοδηματικών χασμάτων και της φτώχειας, μείωση των φόρων για τους πλουσιότερους παρά τις διακηρυγμένες προθέσεις τους, οι ηγέτες των κρατών μελών της G7 «τροφοδοτούν ενεργά τις ανισότητες στις χώρες τους και στον κόσμο ολόκληρο» διαβάζουμε.

«Οι εισοδηματικές ανισότητες επιδεινώθηκαν σε όλες τις χώρες της G7 από τη δεκαετία του 1980. Το φτωχότερο 20% του πληθυσμού στις χώρες της G7 δεν εξασφαλίζει, κατά μέσον όρο, παρά το 5% του συνόλου των εισοδημάτων που παράγονται από την εργασία, ενώ το πλουσιότερο 20% εξασφαλίζει περί το 45%», προσθέτουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Σαν να μην έχει προηγηθεί η διακήρυξη για την ανάγκη καταπολέμησης των ανισοτήτων στη G7 του 2017 στο Μπάρι της Ιταλίας, οι επτά πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου «δεν καταφέρνουν να λάβουν μέτρα για να κλείσει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών», και να αντιμετωπιστεί αυτή που ο Μακρόν «αποκαλεί “κρίση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου” και “καπιταλισμό της συσσώρευσης πλούτου”», στηλιτεύει η Oxfam.

Λόγω «της στασιμότητας και της πτώσης των μισθών, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στις χώρες της G7 που μπορεί να βρεθούν πιασμένοι στην παγίδα της φτώχειας δεν παύουν να αυξάνονται τα τελευταία δέκα χρόνια και έχουν φθάσει το 9% στη Γερμανία, πάνω από το 7% στη Γαλλία, το 12% στην Ιταλία και σχεδόν το 9% στο Ηνωμένο Βασίλειο», σημειώνει η ΜΚΟ. Στην πραγματικότητα οι αριθμοί των επίσημων στατιστικών μειώνουν το πρόβλημα.

Καταγγέλλει δε την «αιχμαλωσία της δημόσιας πολιτικής» από τις μεγάλες περιουσίες και τις μεγάλες εταιρείες, το ότι δίνεται η «προτεραιότητα στους μετόχους» στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και ότι το μοντέλο αυτό οι χώρες της G7 «το εξάγουν σε όλο τον κόσμο».

Συνέπεια αυτού είναι ότι «παραμελούνται οι κοινωνικές δαπάνες» και ότι οι δημόσιες ή κοινωφελείς υπηρεσίες «γίνονται αντικείμενο δημοσιονομικής περιστολής, μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων με το πρόσχημα της λιτότητας και της σταθεροποίησης του χρέους».

Για να κλείσει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, η Oxfam ζητά να καταρτιστούν «συγκεκριμένα σχέδια με σαφή χρονική προθεσμία», τη θέσπιση «αποτελεσματικού ελάχιστου φορολογικού συντελεστή σε όλες τις χώρες, που θα οριστεί σε φιλόδοξο επίπεδο», αλλά και επενδύσεις «σε δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες για όλους».

Ευχολόγια μπρος στην αδηφάγα όρεξη του κεφαλαίου για κέρδη αν τα εκατομμύρια των εργαζομένων δεν επιβάλλουν αλλαγή πολιτικής.

Στο κείμενο υπογραμμίζεται η ανάγκη να συνενωθούν οι αγώνες «εναντίον των ανισοτήτων λόγω του φύλου και των οικονομικών ανισοτήτων» καθώς και «ο αγώνας εναντίον των ανισοτήτων με τις στρατηγικές βοήθειας και ανάπτυξης».

Η οργάνωση καλεί επίσης τους ηγέτες που θα συμμετάσχουν να λάβουν «ισχυρά μέτρα για την κλιματική δικαιοσύνη» με «πολύ πιο μεγάλες μειώσεις των εκπομπών» των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την υπερθέρμανση του πλανήτη.

  Το να καλείς αυτούς που κατ’ εξοχήν είναι συνένοχοι και πρωταγωνιστές σε κάθε είδους έγκλημα κατά των εργαζομένων και της φύσης στην πράξη συγκαλύπτεις την τερατώδη πολιτική τους και την αιτία που την επιβάλει.

«Οι G7 πρέπει να επιλέξουν μεταξύ ενός φωτεινότερου και πιο βιώσιμου μέλλοντος και αξιοπρέπειας για όλους μας ή του συνεχούς ακραίου πλούτου για μερικούς. Μεταξύ της υγείας για όλους, ή περισσότερου πλούτου για τους ήδη πλούσιους», δήλωσε η επικεφαλής της Oxfam στη Γαλλία, Σεσίλ Ντουφλό. 

Η επιλογή στην πραγματικότητα είναι στα χέρια των εργαζομένων, των συνδικάτων και των πολιτικών φορέων που τους εκφράζουν. Μέσα από μια Αναγέννηση σε όλα τα επίπεδα να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Και φυσικά ας ξεκινήσουν από κάθε χώρα και τη χώρα μας. Το σημερινό σκορποχώρι της απογοήτευσης και της αποστράτευσης πρέπει να αντικατασταθεί από το ενιαίο εργατικό μέτωπο και τους αγώνες του.

Επιμέλεια-σχόλιο : Νίκος Πυλιώτης

ΠΗΓΗ: efsyn.gr