Ούτε λεπτό χάριτος στη νέα κυβέρνηση της ΝΔ - Συνέντευξη του Μιχάλη Μιλτσακάκη

Ούτε λεπτό χάριτος στη νέα κυβέρνηση της ΝΔ

O Μιχάλης Μιλτσακάκης εκπαιδευτικός, μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΑΔΕΔΥ με τις Παρεμβάσεις Δημοσίου σε συνέντευξη του στον Δημήτρη Σταμούλη

►                Το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί μια συντηρητική στροφή στην ελληνική κοινωνία;

Το αποτέλεσμα των εκλογών σαφέστατα σηματοδοτεί μια συντηρητική στροφή με βασικό περιεχόμενο όχι μόνο την αποδοχή των πολιτικών προγραμ­μάτων (νεοφιλελεύθερο ΝΔ και σοσιαλφιλελεύθερο    ΣΥΡΙΖΑ) και του «δεν υπάρχει εναλλα­κτική» από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αλλά και την προσαρμογή των απαι­τήσεων, των διεκδικήσεων και των προσδοκιών τους στο ασφυ­κτικό πλαίσιο της μνημονιακής πραγματικότητας και λιτότη­τας, με ισχυρές δόσεις ακροδε­ξιάς, εθνικισμού, ρατσισμού, «ευρωενωσιασμού» και την υι­οθέτηση πολιτικών νόμου και τάξης. Για την αριστερά και την αντικαπιταλιστική ειδικότερα το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Είναι πια φανερό ότι τελείωσαν τα καύσιμα των μεγάλων αγώ­νων του 2008-2015.

►                Γιατί η αντικαπιταλιστική αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν άντεξαν στη λογική της «χαμένης ψήφου» ή του «λιγότερου κακού»;

Σε αυτό προφανώς και δεν μπο­ρούμε να απαντήσουμε μόνο με το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδόμη­σε κάθε έννοια της Αριστεράς με το κυβερνητικό του έργο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν άντεξε εξαιτίας των προγραμματικών και στρα­τηγικών της ανεπαρκειών και ελλειμμάτων, από την αδυνα­μία προσαρμογής της πολιτικής γραμμής της στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά το «όχι» του 2015 και στην αδυνα­μία της να απαντήσει στα ψευτοδιλήμματα που έθεσε η ηγε­σία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα συνεκτι­κό, αντικαπιταλιστικό, λαϊκά κατανοητό και μάχιμο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα, με τη συμβολή και ευθύνη οργανώσε­ων στο εσωτερικό της μπήκε σε μια διαδικασία εσωστρέφειας και παράλυσης και η πρότασή της προς την κοινωνία καθώς και η απάντηση στα διλήμματα των αστικών κομμάτων ήταν σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο διάστημα η «ενότητα» με τμή­ματα της εξωκοινοβουλευτικής ρεφορμιστικής αριστεράς, για μια επανάληψη σχημάτων και περιεχομένων που απέτυχαν. Η πρόταση αυτή απ’ ό,τι φάνη­κε, δεν απασχολούσε τα λαϊκά στρώματα. Όλα αυτά, σε συν­δυασμό με την ελλειμματική από πολλές απόψεις παρέμβα­ση και δράση στο μαζικό κίνη­μα, την υποχώρηση του εργατι­κού κινήματος και την κοινωνι­κή γείωση.

► Υπάρχει χώρος τελικά για ένα μετωπικό αντικαπιταλιστικό εγχείρημα;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί μια μεγάλη κατάχτηση για την αντικαπιταλιστική Αριστε­ρά και το εργατικό κίνημα. Χώρος ήδη υπάρχει, το ζή­τημα είναι το μεγάλωμά του και η οργανική του σύνδεση με τα εργατικά λαϊκά στρώμα­τα, στα σχολεία, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς. Αυτό απαιτεί δουλειά και πολιτική γραμμή. Απαιτείται να ξαναγίνει χρήσιμη η αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να επανα­καθορίσει την φυσιογνωμία της και να αποτελέσει εκφραστή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

και των λαϊκών αγώνων, όχι σε ετεροκαθορισμό με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις και τον κυβερνητισμό, αλλά επιδιώκοντας να αποδεικνύει τη «διαφορετικότητά» της με το «είναι» της και το αντικαπιτα­λιστικό μεταβατικό της πρό­γραμμα, το οποίο χρειάζεται βάθεμα και επικαιροποίηση. Δεν είναι η Αριστερά ενιαία, παρά το όσα λέγονται. Άλλη εί­ναι η κυβερνητική «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ με τη γνωστή κατά­ληξή της, άλλη είναι η κυβερνη­τική ρεφορμιστική Αριστερά του «καλού ΣΥΡΙΖΑ του 2012» ΛΑΕ, άλλη η κομμουνιστική ρεφορμι­στική Αριστερά του ΚΚΕ, άλλη η αντικαπιταλιστική-επαναστατική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Αυτή η διαφορετικότητα (δεν βάζω μέσα το ΣΥΡΙΖΑ) δεν εμποδίζει την κοινή δράση στο κίνημα. Δεν ισχύει το ίδιο για τα πολιτικά μέτωπα μια που οι στρατηγικές των παραπάνω ρευμάτων δεν ταυτίζονται και δεν μπορούν να συντεθούν.

► Η πολιτική των φαστ τρακ ιδιωτικοποιήσεων σε παι­δεία, υγεία, δημόσιες υποδομές, οι τρεις πυλώνες σε ασφα­λιστικό και οι νέες παροχές στο κε­φάλαιο μπορούν ανατραπούν;

Ο συσχετισμός έτσι όπως καταγράφε­ται αυτή τη στιγμή δυσκολεύει τις αντι­δράσεις και την δημιουργία άμεσα κινήματος. Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να δώσει ούτε ένα λεπτό χάριτος στην κυ­βέρνηση της ΝΔ. Η ΝΔ γρήγορα θα διαπιστώσει ότι το «πεζοδρό­μιο» που τόσο το ξορκίζει, θα κάνει εμφανή την παρουσία του. Τα αντιλαϊκά μέτρα θα ανατραπούν όχι γιατί θα το πούμε εμείς αλλά γιατί δεν ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες και αντίθετα επι­δεινώνουν τη ζωή των εργαζόμενων. Γρήγορα, πλατιές λαϊκές μάζες θα διαπιστώσουν ότι οι μνημονιακές εξαγγελίες της κυβέρνησης διαψεύδουν τις όποιες προσδοκίες τους και βρί­σκονται σε αναντιστοιχία με την μεταμνημονιακή «κανονικότη­τα» της ΕΕ και του κεφαλαίου.

► Ο συσχετισμός στο σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα είναι δεδομένος.

Πώς μπορεί το μαχόμενο ταξικό εργατικό κίνημα να αντιδράσει και να αντεπιτεθεί στην επικείμενη αντεργατική λαίλαπα;

Η «λογική» της «αλλαγής των συσχετισμών» διαπερνά πολ­λές δυνάμεις και ρεύματα στο εργατικό κίνημα και βασίζεται στην μηχανιστική αντίληψη για την αλλαγή των συνδικάτων, η οποία θα προκύψει «αν στην θέση των άλλων μπούμε εμείς που έχουμε ταξική γραμμή» μέσα από εκλογικές διαδικασί­ες και κινητοποιήσεις διαμαρ­τυρίας, κάνουμε μέτωπο με το μίνιμουμ περιεχόμενο, συμφω­νίες πολιτικών δυνάμεων και παραταξιακό δυνάμωμα. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο με την ανάπτυξη του κινήματος και την ενίσχυση της αγωνιστικής ταξικής πτέρυγας σε πλήρη ρήξη με κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο, αστικοποιημένο-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Αυτό που απαιτείται είναι μια γραμμή κοινού μετώπου κάθε αγωνιστικής δύναμης του κινήματος, με μορφή και περι­εχόμενο πέρα από όσα κυριάρ­χησαν και απέτυχαν να ορθώ­σουν κινηματικό αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανατρέποντας τις αντιλαϊκές της πολιτικές. Υπάρχουν δύο, κατά τη γνώμη μου, δρόμοι για την ανατροπή των συσχετισμών. Ο πρώτος οδηγεί στην αλλαγή των συσχετισμών στα όργανα και στις ομοσπονδίες και οδηγεί στην αναμονή για καλύτερους όρους στο μακρινό μέλλον και αποδοχή στο τώρα της κυριαρχίας των αντίπαλων στα εργα­τικά συμφέροντα ρευμάτων και σε παρακολουθητισμό των πρωτοβουλιών τους. Ο δεύτερος οδηγεί στην αλλαγή των συσχε­τισμών στη βάση μέσα από την συμβολή για το ξέσπασμα των εργατικών αγώνων. Απαιτείται ένας ανεξάρτητος συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων και συνελεύσεων, ένα άλλο κέντρο αγώνα πέρα από την απόλυτη και αποκλειστική υπαγωγή στις Ομοσπονδίες και τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ληφθούν πρωτοβουλί­ες για την καθιέρωση των συλ­λογικών συμβάσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κατώτερο μισθό στα 751, επαναφορά των δώρων σε Δημόσιο-συνταξιούχους, δραστική αύξηση μισθών στα επίπεδα του 2010, κατάρ­γηση της ελαστικής εργασίας, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, πραγματοποίηση μό­νιμων μαζικών διορισμών σε μια καθολική αποκλειστικά δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια.

ΠΗΓΗ: Πριν