Η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δεν είναι ευκαιρία

Η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δεν είναι ευκαιρία

Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ο απόλυτος συγχρονισμός όλων των αστικών επιτελείων και των κομμάτων τους στην εκτίμηση ότι η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας αποτελεί «ευκαιρία» για την Ελλάδα να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή.

 Όποιες «αποχρώσεις» υπάρχουν στις εκτιμήσεις τους, έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το πώς η αστική τάξη θα αποσπάσει περισσότερα από μια πιθανή αναδιάταξη των προτεραιοτήτων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή μας, ποια ανταλλάγματα θα πρέπει να ζητήσει η Ελλάδα και ποια κυβέρνηση μπορεί να τα διαπραγματευτεί καλύτερα.

Τα ίδια ισχυρίζονται και στη Κύπρο. Ελπίζουν σήμερα στους πραγματικούς  υποκινητές του πραξικοπήματος και του διαμελισμού της Κύπρου. Γράφει π.χ. ο καθηγητής Γιαλουρίδης: Η σύγκρουση Τραμπ – Ερντογάν δεν είναι προσωπική πλέον, αλλά εξελίσσεται σε θεσμική, δηλαδή δομική τέτοια. Τούτου δεδομένου η Κύπρος και η Ελλάδα … είναι υποχρεωμένες να προσανατολιστούν τη συνεννόησή με την Ουάσιγκτον, για την μεθόδευση της ανατροπής των κατοχικών δεδομένων στην Κύπρο και την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας, που βιαίως και παρανόμως διασαλεύθηκε το 1974. Αυτό θα σήμαινε το σχεδιασμό εφαρμοσμένων στρατηγικών κινήσεων με αποκλειστικό στόχο την επιστροφή στο status quo ante στην Κύπρο, πράγμα που θα παρέπεμπε σε μια αντιστροφή ιστορικών διεργασιών υπενθύμισης του ρόλου της αμερικανικής διπλωματίας στα γεγονότα του 1974.

Τούτο αποτυπώνεται πρωτίστως στον σχεδιασμό κοινών δράσεων, που περιλαμβάνουν πολιτικοδιπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές κινήσεις εις βάρος της Τουρκίας και στρατιωτική ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος υφίσταται ως ισχυρό προπύργιο γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας στην παρουσία, την εποπτεία και τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, ενώ ταυτόχρονα κείται στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας. Αυτό το πλαίσιο με την στρατηγική του υπεραξία, εάν στηριχθεί εμπράκτως έτσι ώστε να αποκαταστήσει την διεθνή νομιμότητα και την κυριαρχία του σε ολόκληρη την κυπριακή επικράτεια, θα συνιστούσε ένα βαρύτατο πλήγμα για την τουρκική γεωστρατηγική παρουσία στην περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες για το εσωτερικό του μετακεμαλικού πολιτικού συστήματος.

Αφελής ή υπερφίαλος. Μπορεί και τα δύο και κάτι παραπάνω. Όλοι ξέρουν ότι η γεωπολιτική αξία της Τουρκίας είναι τεράστια και ο Ερντογάν θέλει και την έμπρακτη αναγνώριση  και την έμπρακτη εξαργύρωση της. Απαιτεί ανεξάρτητο ρόλο αντίστοιχο της ισχύος του. Είμαι στο κλαμπ των μεγάλων και απαιτώ αντίστοιχη στάση. Απλά πράγματα. Και φυσικά με το κατάλληλο παζάρι θα του αναγνωριστεί. Και από τις ΗΠΑ. Και τότε οι χρησιμοποιημένες γι αυτόν τον σκοπό Ελλάδα και Κύπρος σε ποια θέση θα βρίσκονται;

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που με ύπουλο τρόπο απευθύνονται σ' ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού που δεν ενστερνίζεται τους πανηγυρισμούς των αστικών επιτελείων και ανησυχεί για την ισχυροποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ανατ. Μεσόγειο και τη βαθύτερη ελληνική εμπλοκή. Προσπαθώντας να τους συμβιβάσουν με τις επικίνδυνες εξελίξεις, ισχυρίζονται ότι ναι μεν οι κίνδυνοι αυξάνουν, αλλά με βάση τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, πέρα από τη συμμετοχή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς. Από άλλο ...παράδρομο καταλήγουν στον ίδιο δρόμο, αυτόν της υπεράσπισης επικίνδυνων σχεδίων, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν εγγύηση, αλλά πραγματική απειλή για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Απάντηση σε αυτά τα σχέδια αποτελεί το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ο αγώνας ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννά πολέμους και εκμετάλλευση.

Νίκος Πυλιώτης

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης , Huffingtonpost