Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός άνοιξε τον δρόμο στη χούντα Ο Μόρφης Στεφούδης μιλάει στον Γιώργο Κρεασίδη

Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός άνοιξε τον δρόμο στη χούντα

Ο Μόρφης Στεφούδης μιλάει στον Γιώργο Κρεασίδη

Σήμερα, 52 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, το Πριν συζητάει με έναν «αυτόπτη μάρτυρα», τον Μόρφη Στεφούδη, αγωνιστή τότε των Λαμπράκηδων και της ΕΔΑ, μέλος του ΝΑΡ σήμερα και υποψήφιο στις ευρωεκλογές με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «η ηγεσία έπασχε από αθεράπευτο κοινοβουλευτισμό, από λεγκαλισμό [...] υπήρχαν πληροφορίες για το επικείμενο πραξικόπημα αλλά τα στελέχη της ΕΔΑ έλεγαν πως δεν θα γίνει τίποτα».

21η Απρίλη 1967. Μιλώντας για τη ση­μερινή μαύρη επέτειο ο Μόρφης Στε­φούδης τονίζει ότι χρειάζεται να με­λετήσουμε «τι έφταιξε ώστε από τα Ιουλιανά του 1965 που όλοι οι δρόμοι ήτανε δικοί μας, φτάσαμε στο σημείο δυο χρόνια μετά να μας πιάσουν με τα βρακιά στα χέρια»! Ο Μόρφης είναι ξε­κάθαρος, «δεν δικαιολογείται ο αιφνι­διασμός, αφού στην ηγεσία ξέρανε πως θα γίνει η δικτατορία! Εκεί στόχευε η δολοφονία του Λαμπράκη τον Μάη του 1963. Οι δημοσιογράφοι Μπέρτσος, Ρωμαίος και Βούλτεψης, αποκάλυψαν πως ήταν μπλεγμένος και ο μετέπειτα πραξικοπηματίας Γ. Παπαδόπουλος. Ήταν η μαζική λαϊκή κινητοποίηση που απέτρεψε το πραξικόπημα».

Ο Μόρφης Στεφούδης (όρθιος) σε συγκέντρωση τη δεκαετία
του 60 στην επέτειο του κατεβάσματος της
ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη

Ο Μόρφης Στεφούδης δεν ήταν παρατηρητής, ούτε διάβασε για τα γεγονότα μετά. Ήταν μέσα στα γεγο­νότα. Από οικογένεια αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που βίωσε τις διώξεις και τη δολοφονική βαρβαρότητα μετά τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο, ο Μ. Στεφούδης ήταν ενταγμένος από νεαρός στο εργατικό κίνημα. Μέσα από την ΕΔΑ και τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ συμμετείχε στους αγώνες της νε­ολαίας και στην ανασυγκρότηση του συνδικαλισμού. Στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 ήταν στο πλευρό του νεολαίου αγωνιστή της ΕΔΑ Στέφανου Βελδεμίρη, όταν δολοφονήθηκε από τον αστυνομικό Σπύρο Φιλίππου. Συμ­μετείχε στο άπλωμα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη που διακόπηκε βίαια από τη χούντα.

«Τον Μάρτιο του 1966 (5-7/3), σε σύσκεψη της Οργανωτικής Επιτροπής της ΕΔΑ συζητήθηκε έντονα ο κίνδυ­νος δικτατορίας, αλλά η ηγεσία μάς καθησύχαζε. Ακολούθησε το δήθεν "σαμποτάζ" στον Έβρο, που συνα­ντάμε πάλι τον Παπαδόπουλο, όταν φορτώσανε σε αριστερούς φαντάρους ψεύτικες κατηγορίες για δολιοφθο­ρά σε οχήματα. Αποδείχθηκε πως οι κατηγορίες ήταν κατασκευασμένες, αλλά οι καταγγελίες του Ηλία Ηλιού και της ΕΔΑ στη βουλή για τον ρόλο του Παπαδόπουλου και η προειδοποίηση, αν δεν τον σταματήσουν θα "δέσει" την επόμενη φορά χιλιάδες, έμειναν μετέωρες. Ενάμιση μόλις μήνα πριν τη χούντα, το Βουλγάρικο ΚΚ ειδοποίησε το ΚΚΕ πως έχει αξιόπιστες πληροφο­ρίες ότι ετοιμάζεται στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά όπως μαρτυρεί ο Π. Δημητρίου που συμμετείχε τότε στην ηγεσία, η προειδοποίηση αγνοήθηκε».

Αντίθετα, μάς λέει φορτισμένος ο Μ. Στεφούδης, «ξεχύθηκαν βουλευτές και στελέχη σε συσκέψεις και δημόσιες ομιλίες, διαβεβαιώνοντας γι’ αυτό που έγραφε η Αυγή το πρωί της 21^ης Απρι­λίου, ότι δεν μπορεί να γίνει δικτατο­ρία [...]». Δεν ήταν φυσικά ανεξήγητη αυτή η στάση. Η εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958 και το μαζικό ρεύμα των Λαμπράκηδων μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη το 1963, ήταν αποτέλεσμα του πεισματικού αγώνα να σπάσει η μετεμφυλιακή τρο­μοκρατία. Δεν υπήρχε «αντιδεξιό σύνδρομο», αλλά άρνηση υποτα­γής. Με την προϋπό­θεση να μπαίνει η Αρι­στερά μπροστά και μην γίνεται ουρά μιας δήθεν «κεντροαριστεράς».

Από την ήττα του 1949 μέχρι το 1965 πέρασαν 15 χρόνια και το κίνημα έγινε πάλι υπολογίσιμο. Αλλά η ηγε­σία της ΕΔΑ πριμοδότησε εκλογικά τον «κομμουνιστοφάγο» Γ. Παπανδρέου να πάρει την κυβέρνηση το 1964, αφού δεν κατέβασε συνδυασμούς σε πολλές περιφέρειες.

Η ηγεσία, τονίζει ο Μ. Στεφούδης, έπασχε από αθεράπευτο κοινοβουλευ­τισμό, από λεγκαλισμό. «Μέθυσε από την εκλογική επιτυχία του 1958 και δεν ξεμέθυσε ούτε μετά τη μεταπολίτευση. Όταν στα Ιουλιανά οι εξαγο­ρασμένες κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη από τον λαό, η ΕΔΑ έβαζε τα περί­φημα “5 σημεία” με τα οποία δεν έθετε “πολιτειακό ζήτημα”. Ο λαός το άνοιγε το ζήτημα στο δρόμο -“πάρ’ τη μάνα σου και μπρος δεν σας θέλει ο λαός” φωνάζαμε στις διαδηλώσεις για τον βασιλιά τον εγγυη­τή του καθεστώτος- και η Αριστερά το έκλεινε στην υψηλή πολιτική. Και είχε τη συναίνεση και της ηγεσία του ΚΚΕ στο εξωτερικό, όλων των στελεχών, όχι μόνο του μετέπειτα ΚΚΕ Εσωτερικού». Δεν κατανοούσαν, εκτιμά ο Μόρφης, τον ρόλο των Αμερικανών που ήθελαν τη χούντα και για να ξεμπερδεύουν με την Κύπρο και τον Μακάριο.

«Προσωπικά, όπως και άλλοι, δια­φωνούσα με τα “πέντε σημεία”. Απευ­θυνόμενος στην καθοδήγηση έκανα μια αντιπρόταση, δεδομένου ότι ήμα­σταν το μόνο κόμμα που επηρέαζε γε­ρές εργατικές οργανώσεις, τα 115 δη­μοκρατικά συνεργαζόμενα ταξικά σω­ματεία με πανελλαδική εμβέλεια [...]. Με τη δύναμη αυτή απευθυνόμαστε στο παλάτι και στο κοινοβούλιο, τους προειδοποιούμε ότι αν ξεκινήσετε δι­κτατορία, θα κατεβάσουμε όλον αυτό τον κόσμο στους δρόμους. Επίσης, βουλευτές της ΕΔΑ να απευθυνθούν στα κοινοβούλια και τη διεθνή κοινό­τητα και να ζητήσουν την υποστήριξη. Τα στελέχη επέμεναν ότι κίνδυνος δι­κτατορίας δεν υπάρχει».

Ο Μόρφης δεν υπέστειλε τη σημαία του αγώνα. Μετά τη μεταπολίτευση συμμετέχει στις προσπάθειες ανασυ­γκρότησης της Αριστεράς και του εργα­τικού κινήματος, όντας μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Διαχώρισε τη θέση του με την αποκομμουνιστικοποίησή του, πρώτο βήμα για να συγκροτηθεί με το ΚΚΕ το 1988 ο Συνασπισμός, η πρόδρο­μη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ. Παρέμεινε ανένταχτος συνδικαλιστής, ενώ στα χρό­νια της κρίσης εντάχθηκε στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σαν αποτέλεσμα της απόρριψης της γραμμής του ειρηνικού περάσματος σε μια άλλη κοινωνία, κα­θώς η ζωή δείχνει, όπως μας είπε, ότι «ο μόνος δρόμος για να υπερασπιστού­με το μέλλον είναι η ανατροπή».

Κλείνοντας την κουβέντα μας, ο Μ. Στεφούδης τονίζει παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, «είμαι βέβαιος πως η πολιτική του νεοφιλελευθερι­σμού, όπως αυτή εκφράζεται κι εφαρ­μόζεται από την κυβέρνηση και την ΕΕ, θα ανατραπεί κάποια στιγμή από τον λαό, από μια Αριστερά που θα έχει μά­θει από τα λάθη της και δεν θα τα επα­ναλαμβάνει. Όταν αρνηθήκαμε μετά τον Εμφύλιο ότι θα ζήσουμε για πάντα πέτρινα χρόνια και σηκώσαμε κεφάλι, κάναμε βήματα. Όταν ο κοινοβουλευ­τισμός επένδυσε στην αλλαγή κυβέρ­νησης και βάφτισε τον Γ. Παπανδρέου “δημοκρατικές δυνάμεις” και λιγότερο κακό, βρεθήκαμε αιφνιδιασμένοι από τη χούντα. Δεν υπάρχει ειρηνικός δρό­μος για μια άλλη κοινωνία και το σοσια­λισμό. Μια Αριστερά άξια των καιρών, με εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο και τη δύναμη του λαού να γράφει την ιστο­ρία, θα γράψει τις νέες σελίδες στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη»!

ΠΗΓΗ: Πριν