Το μάθημα του Brexit: Ρήξη με σχέδιο, ως το τέλος! Του Γιώργου Παυλόπουλου

Το μάθημα του Brexit: Ρήξη με σχέδιο, ως το τέλος!

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Για εμένα, το Brexit δεν αποτελεί μια τεχνοκρατική διαπραγμάτευση. Σε αυτό το στάδιο, είναι ένα πολιτικό μάθημα για όλους μας, καθώς κάθε πρόταση για απόρριψη της ΕΕ χωρίς σχέδιο μπορεί να οδηγήσει τελικά μόνο σε αδιέξοδο», δήλωσε ο Μακρόν την περασμένη εβδομάδα, μετά το τέλος της συνόδου κορυφής. Ο ίδιος ισχυρίστηκε, επίσης, ότι το 2016 όχι απλώς δεν υπήρχε σχέδιο, αλλά η ψήφος των Βρετανών υπέρ του Brexit εκμαιεύτηκε «στη βάση ψευδών ειδήσεων (fake news)», ενώ απείλησε πως όταν βγουν από την ΕΕ «θα διαπιστώσουν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε αυτά που τους υποσχέθηκαν οι υπέρμαχοι του Brexit και την πραγματικότητα».

Χωρίς περιστροφές, ο πρόεδρος της Γαλλίας έθεσε απευθείας τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων - έκανε, δηλαδή, κάτι που η Αριστερά συ­χνά αποφεύγει, διστάζει ή αρνείται: Ξεκαθάρισε ότι η έξοδος από την ΕΕ χωρίς «οδικό χάρτη» και εναλλακτική πρόταση ισοδυναμεί με ένα άλμα στο κενό και ουσιαστικά απείλησε όσους υποστηρίζουν το αντίθετο ότι θα βιώσουν μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο χάος από ό,τι σήμερα η Βρετανία, ειδικά εάν οι χώρες τους δεν είναι τόσο ισχυρές όσο η πρώην αυτοκρατορία. Εμμέσως πλην σαφώς δε, τους προκάλεσε να μετρήσουν το μπόι τους - με άλλα λόγια, να τολμήσουν να διαμορ­φώσουν ένα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό σχέδιο για την αποδέσμευση και να διαπιστώσουν εάν μπορούν να το εφαρμόσουν στην πράξη.

Με τον τρόπο αυτό, ο Μακρόν έκανε αυτό που όφειλε και που θα περίμεναν όσοι τον ανέδειξαν στη θέση του και τον προβάλλουν ως τον μεγαλύτερο «ευρωπαϊστή» των ημερών μας: Πέταξε το γάντι στους αντιπάλους της ΕΕ και περιμένει να δει εάν θα βρε­θούν

κάποιοι να το σηκώσουν. Γνωρίζοντας, φυσικά, εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να το κάνει κανείς Σαλβίνι, Όρμπαν ή Λεπέν, που ναι μεν «γαυγίζουν» δυνατά, αλλά την κρίσι­μη στιγμή σπεύδουν να διαβεβαιώ­σουν ότι ποτέ δεν υποστήριξαν ούτε τη ρήξη ούτε και τη διάλυση της ΕΕ, αλλά και του ευρώ. Όπως δεν θα το σηκώσει ούτε ο Τσίπρας - άλλωστε, κι αυτός με τη σειρά του υπήρξε ξεκάθα­ρος στις δηλώσεις του μετά την τελευ­ταία σύνοδο: «Η δυσκολία που αντι­μετωπίζει η Βρετανία στην απόφασή της για έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύει το γεγονός ότι καμία λύση εθνικής περιχαράκωσης, καμία εθνική διέξοδος απέναντι σε υπαρκτές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι συλλογικά στην ΕΕ δεν είναι ούτε εύκολη ούτε γόνι­μη», είπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και έτσι, εκτός των άλλων, έθεσε ένα ακόμη μείζον ερώτημα, που επίσης συνιστά πρόκληση και απαιτεί πειστική απάντηση: Μαρτυρά η αποδέσμευση από την ΕΕ και την ευρωζώνη τάσεις φοβικότητας και ισοδυναμεί αναγκα­στικά με εθνική περιχαράκωση;

Να, λοιπόν, που Μακρόν και Τσίπρας αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και αναδεικνύουν στην πραγματική του διάσταση το ου­σιαστικό διακύβευμα των επερχόμενων ευρωεκλογών, καθώς και της συ­νολικής πολιτικής-ιδεολογικής πάλης κατά του οικοδομήματος της καπιτα­λιστικής ολοκλήρωσης στην Ευρώπη. Ο πρώτος, ως εκπρόσωπος ενός εκ των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών και του κεφαλαίου που έχει την βάση του σε αυτό, διαμηνύει ότι δεν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ, ενώ όποιο... πρόβα­το φεύγει από το μαντρί είναι βέβαιο ότι θα φαγωθεί από τους λύκους. Ο δεύτερος, μιλώντας εκ μέρους ενός κράτους που αποτέλεσε την τελευταία δεκαετία τον αδύναμο κρίκο της ΕΕ και μιας σαφώς ασθενέστερης (σε σύ­γκριση με τη γαλλική) αστικής τάξης, ισχυρίζεται πρακτικά ότι τα σενά­ρια εξόδου δεν έχουν καν νόημα. Τα επιχειρήματα δε που χρησιμοποιούν αμφότεροι ισοδυναμούν με την ευρω­παϊκή εκδοχή της ΤΙΝΑ («δεν υπάρχει εναλλακτική»), ενώ φαντάζουν πανί­σχυρα και η επίδρασή τους είναι κα­ταλυτική. Σε βαθμό, μάλιστα, που να αναδεικνύονται σε αιχμή του δόρατος της προσπάθειας που καταβάλλεται προκειμένου να ξεπεραστεί η βαθιά κρίση της ΕΕ και το έλλειμμα νομιμο­ποίησής της στις συνειδήσεις εκατομ­μυρίων Ευρωπαίων.

Στον πυρήνα τους, όμως, τα επι­χειρήματα αυτά και είναι αδύναμα και μπορούν να ανατραπούν. Αρκεί το απέναντι στρατόπεδο, στο οποίο ανήκουμε και όλοι εμείς, να συνει­δητοποιήσει δύο βασικά πράγματα: Πρώτον, ότι κανείς άλλος, πέρα από την αντικαπιταλιστική-επαναστατική πρωτοπορία - τα κόμματα, τα μέ­τωπα και τους χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές της - δεν έχει σήμερα ούτε την πρόθεση ούτε τη δυνατότητα να διαμορφώσει το αναγκαίο σχέδιο για την αποδέσμευση, όντας παράλληλα αποφασισμένη αυτό να εφαρμοστεί μέχρι τέλους, με υποκείμενο ένα μα­ζικό, μαχητικό, ανατρεπτικό, ανε­ξάρτητο και χειραφετημένο από τους θεσμούς και μηχανισμούς της αστικής πολιτικής κίνημα ρήξης και ανατρο­πής. Και δεύτερον, ότι απέναντι στον διεθνισμό του κεφαλαίου που ενσαρ­κώνεται με την ΕΕ, δεν αντιτάσσουμε την επιστροφή στον εθνικισμό και τον σκοταδισμό, αλλά τον εργατικό διε­θνισμό και πολιτισμό.

Αυτή είναι η μοναδική γραμμή που μπορεί σήμερα να ενώσει τη σύγχρο­νη εργατική τάξη, τη χθεσινή, τη ση­μερινή και την αυριανή βάρδια του προλεταριάτου και του πρεκαριάτου, της διανόησης και των χειρώνακτων. Που μπορεί να οδηγήσει στο τέλος του ανταγωνισμού των ισχυρών για το κέρδος και τις αγορές, για την πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και της συσωρευμένης γνώσης που υπάρχει στην εποχή μας. Που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη των λαών απέναντι στους πολέμους των αφεντικών, οι οποίοι συνοδεύονται από εγκλήματα διαρκείας κατά της ανθρωπότητας και προκαλούν ανείπωτες τραγωδίες. Που μπορεί να υψώσει ανάχωμα στον φασισμό και τον ρατσισμό και να τους στείλει στα αζήτητα της ιστορίας.

Μπορούμε, άραγε, να σηκώσουμε εμείς το γάντι που μας πετάνε οι κάθε λογής Μακρόν και Τσίπρας; Να φω­νάξουμε ένα δυνατό «ναι» στη ρήξη και την αποδέσμευση, με ξεκάθαρο σχέδιο και με την επαναστατική τα­κτική στο τιμόνι;

ΠΗΓΗ: Πριν