Η ανάσα του Ομαλού με σχεδόν πανσέληνο

Η ανάσα του Ομαλού με σχεδόν πανσέληνο

Σούρουπο στο οροπέδιο. Αέρας κρύσταλλο. Τα Λευκά γυμνά.

"Αυτές οι πέτρες δεν αφήνουν τίποτα να φυτρώσει πάνω τους, μου είπε ο πατέρας μου". "Απότομα και δεν κρατιέται το νερό για να δώσει ζωή" ο αντίλογος.

Στην ταβέρνα μόνοι. Απέξω, στο δένδρο κρεμασμένο κασονάκι αναψυκτικών, παιδική κούνια. "Από εδώ καθίστε, που κόβει", ο παππούς. Προϊόντα εξαιρετικά της κρητικής γης που τρώγονται και άλλα που δεν πίνονται. Το ρακί αξιοπρεπές.

Πληροφορίες για κάποιον γέρο ταβερνιάρη που σου έφερνε ότι είχε. Ποτέ δεν ρωτούσε.

"Πόθανε από τριμήνου", άμεσα έρχεται η πληροφορία της γιαγιάς. Καλός και καθαρός, το σχόλιο του συναδέλφου του.

Φαγητό και πιοτό και ιστορίες και εκτιμήσεις. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται, είναι πολύ χειρότερα.

Το φεγγάρι απέναντι, σχεδόν πανσέληνος, πες πανσέληνος, συμφωνεί.

Και όμως ποια εποχή έφερε τις πιο μεγάλες ανατροπές στην επιστήμη, και όχι μόνο, οι δυο πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα ή οι πρόσφατες;

Το φεγγάρι απέναντι, σχεδόν πανσέληνος, πες πανσέληνος, θα ξέρει αλλά δε μας κάνει τη χάρη.

Πριν το φευγιό, το τάμα.

Να ακούσω την ανάσα του οροπεδίου.

Μακριά από τα σπίτια. Η κορφή εκεί πάνω από τον δρόμο σαν πρόσωπο μικρού παιδιού που κοιμάται. Ευτυχισμένο με τα όνειρα του. Τι να ονειρεύονται τα μωρά; Φαγητό, αγκαλιά και αγάπη. Οι εφιάλτες έρχονται αργότερα.

Ο δρόμος ασημένιος, χάνεται σε μικρό ανοικτό Ζήτα. Όλα ακούγονται τόσο καθαρά. Και τα κουδούνια, και τα ζουζούνια, κάθε είδους ύπαρξη και ο αέρας. Από τις απέναντι πλαγιές, από το πλάτεμα, από τη γης κάτω από τα πόδια. Όλα μαζί η ανάσα του.

Το κατούρημα, σπονδή όπως κάθε ζώο που σφραγίζει την παρουσία του: ήμουν, είμαι και εγώ εδώ, ακούγεται πέρα μακριά και προδίδει.

Ο σκύλος γαυγίζει για να διώξει τους εισβολείς, να ακούγεται καθαρά η ανάσα του οροπέδιου.

Γαβ γαβ. Όπως οι κτύποι της καρδιάς.

Γαβ, γαβ, ντουπ, ντουπ. Όπως τότε παιδιά που σταματούσαμε να ανασαίνουμε για να ακούσουμε την καρδιά μας.

Ανάσα, γαβ γαβ, ανάσα, ντουπ ντουπ, ανάσα.

Η σχεδόν πανσέληνος, πες πανσέληνος, χαμογελάει με επιείκεια. Για το δέος μας. Για την ελάχιστη επαφή, ερωτικό χάδι χωρίς συνέχεια, αναπνοή με τον Κόσμο.

Φωτίζει τον δρόμο της επιστροφής. "Οι εντιμότατοι φίλοι μου", ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Άλκης Αλκαίος ή πώς  μια ωραία ιστορία δεν την αλλάζεις ακόμη και αν είναι λίγο λάθος.

La Rotonde, Μοντιλιάνι και καυγάς με τον Ματίς για μια φάρσα στον… Λένιν. Και εκεί ανάσαινε ο Κόσμος.

Όπως απόψε στον Ομαλό…

Α.Κ.

Αύγουστος 2018