Η ανάγκη να τραγουδώ χωρίς λέξεις οτιδήποτε αισθάνομαι ή σκέφτομαι με οδήγησε στο βιολί. Συνέντευξη της Δ. Παπαματθαίου-Μάτσκε.

Η ανάγκη να τραγουδώ χωρίς λέξεις οτιδήποτε αισθάνομαι ή σκέφτομαι με οδήγησε στο βιολί. Συνέντευξη της Δ. Παπαματθαίου-Μάτσκε.

Ερώτηση: Με τι σκέψεις φεύγει ένα παιδί 13 ετών από το σπίτι του για ένα Γυμνάσιο- Οικοτροφείο σε μια άλλη χώρα; Και πώς το αποφασίζουν οι γονείς του; Πιστεύετε ότι αν ο πατέρας σας δεν ήταν ο ίδιος μουσικός θα είχατε φύγει;

 Απάντηση: Πιστεύω ότι η απόφαση των γονιών μου να δώσουν την συγκατάθεσή τους στο να φοιτήσω από την ηλικία των 13 χρονών στο Κρατικό Ειδικό Μουσικό Γυμνάσιο «Schloss Belvedere» στην Βαϊμάρη της Γερμανίας δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε αβίαστη. Μεγάλο ρόλο στην απόφαση αυτή έπαιξε βεβαίως η γνώση τους ως μουσικών και εκπαιδευτικών, του αντιδεοντολογικού και αποσπασματικού χαρακτήρα της μουσικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα και γενικότερα του εκπαιδευτικού συστήματος στην χώρα μας, που αντί να βοηθά την ανάπτυξη των ιδιαίτερων ικανοτήτων και δεξιοτήτων των νέων, υψώνει εμπόδια, πολλές φορές ανυπέρβλητα.

Πιστεύω παρόλα αυτά, ότι την απόφασή τους αυτή, ενίσχυσε η σταθερή θέλησή μου να βρεθώ σε ένα οργανωμένο μουσικό περιβάλλον μετά την παρότρυνση του τελευταίου μου δασκάλου στο βιολί εδώ στη Ελλάδα, του αείμνηστου Βασίλη Παπά.

 Ερ.: Όταν φεύγατε από την Ελλάδα σας απασχολούσε το ενδεχόμενο να μην πάνε καλά τα πράγματα; Νοιώθατε την επιθυμία να επιστρέψετε όλα αυτά τα χρόνια;

Απ.: Στην ηλικία των 13 χρόνων δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες «ενήλικες» σκέψεις. Ο νέος είναι από την φύση του αντικομφορμιστής και γι αυτό πιστεύω τα σημαντικότερα βήματα στην ζωή ενός ανθρώπου πραγματοποιούνται στην νεανική φάση της ζωής του. Υπήρχαν βέβαια αρκετές στιγμές βασανιστικής νοσταλγίας αλλά παρέμειναν μόνο στιγμές...

Ερ.: Μπορεί κάποιος, που αγαπάει το βιολί και μελετάει επιμελώς, αλλά δεν έχει το ιδιαίτερο ταλέντο, να εξασφαλίσει τα προς το ζην και να ζήσει αξιοπρεπώς ασκώντας απλώς την τέχνη του;

Απ.: Το να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς ασκώντας την τέχνη του είναι ένα πολύ σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα. Όσο ο κόσμος βυθίζεται σε κοινωνικές ανισότητες και υπάρχει συνεχόμενη κρίση αξιών και πολιτισμού, ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι καταφέρνουν να επιβιώνουν εξασκώντας αυτό που αγαπούν. Κι αν αυτό συμβαίνει μια φορά σε ποικίλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, στην Τέχνη είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Και αυτό δεν αφορά μόνον όσους είναι απλά και μόνο επιμελείς, αλλά και τους εξαιρετικά ταλαντούχους.

Ερ.: Τελειώνει ποτέ η εκπαίδευση ενός καλλιτέχνη;

Απ.: Όχι. Μόνο αν χάσει ο μουσικός την αγάπη σε αυτό που κάνει σταματά την συνεχή μελέτη και βελτίωσή του.

 Ερ.: Πέρα από τη χαρά του να επιστρέφετε στην πατρίδα, πώς κρίνετε το ελληνικό κοινό;

Απ.: Δεν μπορώ να κρίνω γενικά το ελληνικό κοινό. Μπορώ να μιλήσω μόνο για το κοινό των συναυλιών κλασσικής μουσικής. Και το κοινό αυτό, αν και εξαιρετικά μικρό είναι καλλιεργημένο και θερμό. Πάντα όταν παίζω στην Ελλάδα αισθάνομαι σαν να βιώνω μια οικογενειακή γιορτή... Το αίσθημα αυτό δεν νομίζω να το έχω ζήσει αλλού! Είναι όλοι εκεί: η οικογένεια, οι πολυπληθείς φίλοι και οι πανταχού παρόντες ειδήμονες της κλασικής μουσικής που είναι έτοιμοι να σου συγχωρέσουν το κάθε στραβοπάτημα αρκεί να ανήκεις στον δικό τους ευλογημένο κόσμο!

Ερ.: Γιατί το βιολί; Θυμάστε τι σας συγκίνησε στα πρώτα ακούσματα του βιολιού;

Απ.: Η ανάγκη μου να τραγουδήσω, οτιδήποτε αισθάνομαι ή σκέφτομαι χωρίς λέξεις, ήταν και εξακολουθεί να είναι, αυτή που με οδήγησε στο βιολί.

Ερ.: Έπειτα από όλες τις διακρίσεις και υποτροφίες πιστεύετε πως υπάρχουν άπιαστοι στόχοι για στην καριέρα σας;

Απ.: Πάντα υπάρχουν άπιαστοι στόχοι και η συνεχής προσπάθεια να πλησιάσει ο καλλιτέχνης το ανέφικτο πιστεύω, ότι τροφοδοτεί την Τέχνη και την εξελίσσει.

Ερ.: Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε Έλληνες συνθέτες και σολίστ κλασικής μουσικής να διαπρέπουν εκτός συνόρων. Λέει αυτό κάτι για τη μουσική παιδεία στην Ελλάδα;

Απ.: Το φαινόμενο να διαπρέπουν Έλληνες συνθέτες, μαέστροι και σολίστ στο εξωτερικό δεν είναι πρόσφατο. Ανέκαθεν η Ελλάδα τροφοδοτούσε με εξαιρετικούς καλλιτέχνες τα μεγάλα μουσικά κέντρα του εξωτερικού. Και το θέμα αυτό δεν έχει μόνο σχέση με την ανάγκη απόκτησης εξειδικευμένων γνώσεων, αλλά πολύ περισσότερο με την ανάγκη εξεύρεσης «ζωτικού χώρου» για την επιβίωση του μουσικού και την εξέλιξη της Τέχνης του, η οποία δυστυχώς εξακολουθεί να είναι παραμελημένη και πολλές φορές υποβαθμισμένη από την Πολιτεία στον τόπο μας.

Ερ.: Τι ξέρει για την οικονομική κρίση ένας Έλληνας που ζει στο εξωτερικό; Σας επηρέασαν όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;

Απ.: Οι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, αν δεν είναι απόγονοι δεύτερης ή τρίτης γενιάς μεταναστών, είναι στην πλειονότητά τους οικονομικοί μετανάστες. Οπότε την οικονομική κρίση την έχουν βιώσει κυριολεκτικά «στο πετσί τους». Ακόμα και αυτοί που φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό και για ορισμένα χρόνια ζουν προστατευμένοι από την οικογένειά τους, όταν φθάσει η ώρα για να εργαστούν δύσκολα αποφασίζουν να επιστρέψουν πίσω στην Ελλάδα της κρίσης.

Αυτό απαντά και το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας που με αφορά. Μετά το τέλος των σπουδών μου αποφάσισα συνειδητά να παραμείνω στο Αμβούργο ως ελεύθερη καλλιτέχνης μουσικός.

Ερ.: Ποιο είναι το πρόγραμμα σας τους επόμενους μήνες;

Απ.: Πολλές- πολλές συναυλίες με ποικιλόμορφα σχήματα στη Γερμανία, Αυστρία, Ελλάδα, Ρουμανία κ.α. Πρόσφατα ιδρύσαμε με άλλους δύο ταλαντούχους μουσικούς ένα τρίο εγχόρδων (www.nichiteanutrio.com) και ήδη έχουμε προγραμματισμένες συναυλίες για το 2018/19. Ένα σημαντικό project για μένα είναι η διοργάνωση Master class βιολιού/βιολοντσέλου τον ερχόμενο Δεκέμβριο στο Ωδείο Αθηνών μαζί με τον εξαιρετικό Γερμανό βιολοντσελίστα Benedict Kloeckner με την υποστήριξη της γερμανικής πρεσβείας.

Παράλληλα εργάζομαι στην ολοκλήρωση της διδακτορικής μου διατριβής με θέμα που έχει σχέση με τους Έλληνες συνθέτες της Διασποράς.

ΠΗΓΗ:ΑΠΕ