Αμερικανικές βάσεις και στρατός αστυνομεύουν όλο τον κόσμο

Αμερικανικές βάσεις και στρατός αστυνομεύουν όλο τον κόσμο. Ο φόβος απώλειας της ηγεμονίας τροφοδοτεί τυχοδιωκτισμούς

Ένας από τους λίγους τομείς στους οποίους δεν έγιναν περικοπές κατά τον προϋπολογισμό των ΗΠΑ για το 2018 είναι αυτός της άμυνας.

Ξοδεύοντας υπέρογκα ποσά κάθε χρόνο για το στρατό και τον εξοπλισμό τους, οι ΗΠΑ έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν εκτεταμένες επιχειρήσεις εντός και εκτός της επικράτειάς τους.

Υπολογίζεται ότι συνολικά υπάρχουν περίπου 2.1 εκατομμύρια αμερικανικοί στρατιώτες. Από αυτούς τα 1.3 εκατομμύρια είναι σε υπηρεσία, ενώ περίπου 800.000 είναι σε εφεδρεία ή μέρος της αμερικανικής Εθνοφυλακής.

Το γράφημα της σελίδας Visual Capitalist συγκεντρώνει τον αριθμό των στρατευμάτων που εδρεύουν και δραστηριοποιούνται σε κάθε χώρα: Όπως φαίνεται, περίπου 200.000 στρατεύματα είναι εγκατεστημένα σε 177 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Τα αμερικανικά κτίρια και υποδομές σ’ όλον τον κόσμο ξεπερνούν τα 580.000 με συνολική έκταση μεγαλύτερη των 120.000 τετ. χλμ.(!), το «Time» ανεβάζει σε ...163 τις χώρες που οι Αμερικανοί βρίσκονται στρατιωτικά αγκιστρωμένοι, δηλαδή στο 80% των χωρών που υπάρχουν στη Γη, και από τις περίπου 800 κυριότερες βάσεις εκτός ΗΠΑ, οι περισσότερες βρίσκονται στη Γερμανία (302), στην Ιαπωνία (111), και την νότια Κορέα (106). Το πολυπλόκαμο αυτό δίχτυ που τυλίγει την υφήλιο και τους «εχθρούς» υποστηρίζεται από μια τεράστια πολεμική μηχανή και από ένα αμυντικό προϋπολογισμό 621(2014) δισεκατομμυρίων δολαρίων, και παρά τις περικοπές, συνεχίζουν να δαπανούν περισσότερα χρήματα για την άμυνα από ότι όλες μαζί οι επόμενες 10 στον κατάλογο χώρες.[1] Η τεράστια στρατιωτική μηχανή δεν έχει μόνο κόστος. Υποστηρίζει με τον πιο σαφή τρόπο τον ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ και δια του δέους που προκαλεί επιβάλει πολιτικές που εξυπηρετούν άμεσα οικονομικά συμφέροντα.
  Στον πίνακα φαίνεται η κατάταξη με τις 20 πρώτες χώρες με τα περισσότερα αμερικανικά στρατεύματα. Η Ελλάδα στην 20η θέση.
Να μην ξεχνάμε ότι μετά τη γη και ύδωρ που έδωσε ο Τσίπρας στις ΗΠΑ κατά την επίσκεψη του  αυτές θα "επενδύσουν" στη Σούδα το 2018, 40 εκατομμύρια δολάρια. Τα 18 απ΄ αυτά προορίζονται για αγορά γης και τα 22 για επέκταση του αεροδιαδρόμου και σε άλλες αναβαθμίσεις υποδομών. Κανονικό πολεμικό ορμητήριο που αναβαθμίζεται.

  Στο εσωτερικό όμως των ΗΠΑ πολλοί επιδιώκουν τη μεγέθυνση της πολεμικής μηχανής και κατηγορούν την κυβέρνηση Τραμπ ότι δεν κάνει αυτό που οι ανάγκες και οι περιστάσεις επιβάλουν για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας.

  "Υπάρχουν πολλά προειδοποιητικά σημάδια ότι ο αμυντικός προϋπολογισμός είναι πολύ μικρός για να ανταποκριθεί στις παγκόσμιες δεσμεύσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και έτσι η στρατιωτική ετοιμότητα υφίσταται επικίνδυνες συνέπειες. Τον περασμένο Ιούνιο, ο υπουργός Αμυνας Jim Mattis είπε στην Επιτροπή Ενόπλων υπηρεσιών ότι έχει επιστρέψει στο στρατιωτικό σώμα μετά από τέσσερα χρόνια συνταξιοδότησης, και είναι «σοκαρισμένος από αυτό που έχω δει για το επίπεδο της πολεμικής μας ετοιμότητας ."

 Τι κλονίζει έναν σκληροτράχηλο πολεμιστή σαν τον Μάττι; Ο αναλυτής της άμυνας Dan Goure σημειώνει ότι "ο στρατός έχει μόνο τρεις ομάδες ταξιαρχιών, από πάνω από 50, πλήρως επανδρωμένες, εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες για μεγάλες συγκρούσεις .... Λόγω της έλλειψης ανταλλακτικών και ανεπαρκών χρημάτων συντήρησης, μόνο οι μισοί μαχητές της πρώτης γραμμής του ναυτικού και του ναυτικού σώματος είναι επί του παρόντος διαθέσιμοι για μάχη. Επιπλέον, η Πολεμική Αεροπορία έχει μειωθεί  στα 1.000 αεροπλάνα, και το μέγεθός της έχει συρρικνωθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. "

Ωστόσο, παρά τις ατέλειες αυτές, ο "ρυθμός των επιχειρήσεων" για τους στρατιωτικούς, ειδικά το Πολεμικό Ναυτικό, την Πολεμική Αεροπορία και τις Ειδικές Επιχειρησιακές Δυνάμεις, παραμένει τόσο υψηλό όσο ποτέ. Το Πολεμικό Ναυτικό έχει μειώσει το στόλο του από 594 πλοία το 1987 σε μόλις 278 πλοία σήμερα, αλλά εξακολουθεί να διατηρεί περίπου τον ίδιο αριθμό πλοίων που βρίσκονται εκτός των οικείων θαλασσών. Αυτό σημαίνει ότι τα πληρώματα πρέπει να εργάζονται με φρενήρη ρυθμό. ο ναυτικός εμπειρογνώμονας Seth Cropsey του Ινστιτούτου Hudson λέει ότι είναι σύνηθες για τους ναυτικούς να δουλεύουν 100 ώρες για εβδομάδες και αποδίδουν τα πρόσφατα δυστυχήματα εκεί.

Κραυγάζουν για έναν στρατιωτικό προϋπολογισμό που δεν επαρκεί όταν αυτός ανέρχεται σε 610 δις δολάρια ενώ οι άμεσοι ανταγωνιστές Κίνα με 210 δις και Ρωσία με 84,5 δις υπολείπονται κατά πολύ των ΗΠΑ.

Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ γνώρισε τον κολοφώνα της ισχύς του αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των σύμμαχων χωρών της. [2] Ο τερματισμός του «διπολισμού» απελευθέρωσε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και γιατί έλειψε το αντίπαλο δέος, και γιατί ο καπιταλισμός που φαινόταν να καλπάζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης άφηνε αδιάθετα οικόπεδα για όποιον προλάβει αλλά και γιατί η οικονομική ισχύς έκανε πιο εμφανή την επιρροή της στις εξελίξεις είτε δια της ενίσχυσης της είτε δια της κατίσχυσης της. Η στρατιωτική και πολιτική ισχύς χάνουν μερίδια στην αρένα των ανταγωνισμών αν δεν υποστηρίζονται από τα ανάλογα οικονομικά μέσα. Οι ΗΠΑ παγιδευμένες στη θέση του παγκόσμιου χωροφύλακα και ηγεμόνα και στην αδυναμία υποστήριξης του λόγο της συνεχούς υπόσκαψης του οικονομικού τους ρόλου ως ατμομηχανής και στυλοβάτη του καπιταλισμού  ταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο στρατηγικές: την άμεση παρέμβαση και καταστολή με όλα τα μέσα, ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεση της «παγκόσμιας κοινότητας» με τη συμμετοχή μόνο των προθύμων, και στη στρατηγική της απόσυρσης από τα μικρά ζητήματα, που φθείρουν ανεπανόρθωτα προς όφελος των ανταγωνιστών, της στρατηγικής των επιλεγμένων παρεμβάσεων και ως προ το χώρο και ως προς τα μέσα.

Από τη μια μεριά λοιπόν η ηγετική ελίτ για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ ενεργεί με βάση την υπόθεση ότι κάθε γωνιά ακόμη και σχισμή του πλανήτη είναι μεγάλης στρατηγικής σημασίας και ότι υπάρχουν απειλές κατά των συμφερόντων των ΗΠΑ παντού. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ζουν σε μια διαρκή κατάσταση φόβου. Αυτό ακριβώς αντανακλάται στα σχόλια του προέδρου του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Μάρτιν Dempsey, τον Φεβρουάριο του 2012: «Δεν μπορεί να μην τονιστεί σε σας ότι κατά την προσωπική στρατιωτική κρίση μου, που σχηματίζεται εδώ και πάνω από τριάντα οκτώ χρόνια, ζούμε στον πιο επικίνδυνο καιρό στη διάρκεια της ζωής μου, αυτή τη στιγμή.» Τον Φεβρουάριο του 2013, η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον δήλωσε ότι οι Αμερικανοί «ζουν σε πολύ περίπλοκους και επικίνδυνους καιρούς, και τον επόμενο μήνα γερουσιαστής James Inhofe είπε,« δεν θυμάμαι μια φορά στη ζωή μου, όπου ο κόσμος να ήταν πιο επικίνδυνος και οι απειλές πιο ποικιλόμορφες.»[3]

  Η σύγκρουση συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και η εκλογή όπως και η πολιτική Τραμπ αυτό καταδεικνύει.


Η Ρωσία αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ και η συμπεριφορά της Μόσχας «προκαλεί έντονη ανησυχία», δήλωσε ενώπιον των γερουσιαστών ο στρατηγός των Πεζοναυτών Τζόζεφ Ντάνφορντ κατά τη διαδικασία έγκρισης από την Γερουσία του διορισμού του στη θέση του επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας. «Η εκτίμηση μου σήμερα είναι ότι η Ρωσία αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ», δήλωσε ο Ντάνφορντ και ότι η Ρωσία βρίσκεται στην κορυφή του καταλόγου των απειλών για τις ΗΠΑ και επίσης ψηλά στον κατάλογο αυτό βρίσκεται η Κίνα. Από όλες τις σχετικές δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων αυτές οι δύο χώρες αποτελούν την πρώτιστη απειλή για τις ΗΠΑ.
  Από τους άλλους δύο κύριους ανταγωνιστές, τον ιαπωνικό και τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, τον μεν πρώτο του έχουν ευνουχίσει τις φιλοδοξίες οι εξελίξεις αλλά και ο φόβος του κινέζικου δράκου που τον σπρώχνει στην προστατευτική αγκαλιά των ΗΠΑ και ο δε δεύτερος κρατά χαμηλούς τόνους, «υποτάσσεται» ακόμη και όταν χάνει άμεσα (βλ. Ουκρανία) αλλά αργά και μεθοδικά προσπαθεί να ανορθωθεί σε πραγματική οικονομική υπερδύναμη μέσω της ΕΕ για να έχει τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις εν ευθέτω χρόνο. 
                                                          Αλέξανδρος Καπακτσής 

 [1] ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, τ. Μαΐου 2014
[2] Η με πάταγο κατάρρευση τους έπληξε βαθιά και σκληρά όλες τις πτέρυγες του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος ακόμη και αυτών που με αυστηρότητα ή και εχθρότητα τις έκριναν. Τα αίτια της κατάρρευσης ανήκουν σε ένα άλλο κεφάλαιο που δεν θα θίξουμε εδώ. Περισσότερα στο κεφάλαιο: Εξευρευνώντας το παρελθόν, ο Οκτώβρης της ελπίδας. Το σοβιετικό παράδειγμα ." Το ελληνικό πρόβλημα. Γέννηση, εξέλιξη διέξοδος." Αλέξανδρος Καπακτσής



[3] http://democratic-individuality.blogspot.gr/




ΠΗΓΗ: visualcapitalist.com,  foreingpolicy, worldatlas

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου