Το «Ματς του αιώνα» και η θρυλική
Aranycsapat του Πούσκας
Εάν ο ιστορικός του μέλλοντος χρειαστεί να επιλέξει το παιχνίδι που
επηρέασε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τη μορφή του ποδοσφαίρου, το πιο
πιθανό είναι το δάχτυλό του να σταματήσει στη φιλική αναμέτρηση της Αγγλίας με
την Ουγγαρία. Φυσικά όχι αυτή του 2010, αλλά εκείνη του 1953, στο
"Γουέμπλεϊ", όταν οι μυθικοί Μαγυάροι του Φέρεντς Πούσκας διέλυσαν με
6-3 τους εφευρέτες της σύγχρονης έκδοσης του αθλήματος.
Αν λοιπόν υπάρχει μία ημερομηνία, ένα ορόσημο στο οποίο θα μπορούσε
κάποιος να υποστηρίξει ότι οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι δεν είναι
η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου παίζεται ποδόσφαιρο, είναι η 25η Νοεμβρίου του
1953. Φυσικά όλη αυτή η διαδικασία πήρε αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί και να
αποδώσει καρπούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, με το μοναδικό τρόπαιο των
«Τριών Λιονταριών» σε επίπεδο ανδρών. Όμως, πριν από 64 χρόνια πήραν ένα μάθημα
που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ...
Ονομάστηκε «Ματς του Αιώνα», γιατί οι Άγγλοι (αυτο)διαφημίζονταν ως
εκείνοι που ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο και η εθνική ομάδα τους θα αντιμετώπιζε
την Ουγγαρία που έμοιαζε ασυναγώνιστη. Ήταν και το απέδειξε τόσο στο ματς της
25ης Νοεμβρίου στο «Γουέμπλεϊ», διασύροντας 6-3 τους Άγγλους, όσο και τα
επόμενα χρόνια, καθώς η Παγκόσμια Κυριαρχία της διήρκεσε έως το 1956, όταν
ουσιαστικά διαλύθηκε μέσα στη λαίλαπα των συγκρούσεων του 1956 στην Ουγγαρία.
Επίλεκτα στελέχη της ομάδας εκείνης που θεωρείται ότι έπαιξε πρώτη
«ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» δύο δεκαετίες πριν από την Ολλανδία, ήταν ο Φέρεντς
Πούσκας, ο Σάντορ Κότσιτς, ο Νάντορ Χιντεγκούτι, ο Ζόλταν Τσίμπορ, ο Γιόζεφ
Μπόζικ, ο Γκιούλα Γκρόσιτς...
Γιατί όμως μια ήττα, ακόμα και με σκορ 3-6, να μείνει στην ιστορία; Στο
κάτω κάτω, οι Μαγυάροι ολοκλήρωσαν τον απίστευτο εξαετή κύκλο τους (1949-1955)
με απολογισμό... παγκόσμιου πρωταθλητή Πυγμαχίας Βαρέων Βαρών: 42 νίκες, 7
ισοπαλίες και μόλις μία ήττα από τη Γερμανία στο Μουντιάλ του 1954, που έμεινε
στα χρονικά ως «Το θαύμα της Βέρνης» ακριβώς επειδή ισοδυναμούσε με θαύμα να
τους νικήσει κανείς.
Ο τρόπος με τον οποίο
αντιμετώπισε η Ουγγαρία την Αγγλία, άλλαξε τα πάντα... Μέχρι τότε στο Παγκόσμιο
Ποδόσφαιρο κυριαρχούσε το σύστημα «WM» ένας σχηματισμός με τρεις παίκτες στην
άμυνα, δύο στο κέντρο, τρεις στην επίθεση και άλλους δύο στα «φτερά» από το
κέντρο και μπροστά. Ενα 3-2-5 θα λέγαμε σήμερα! Οι αμυντικοί έπαιζαν αυστηρά
man to man κι αυτό έχει τη σημασία του για το «Ματς του αιώνα».
Προπονητής της Ουγγαρίας ήταν ο Γκούσταβ Σέμπες, Το 1949, σε ηλικία 43
ετών και κατέχοντας το αξίωμα του αναπληρωτή υπουργού αθλητισμού της χώρας, ο
Σέμπες άφηνε την κυρίαρχο εντός των τειχών ΜΤΚ για τον πάγκο της εθνικής
Ουγγαρίας. Η κυβέρνηση αποφάσισε την εθνικοποίηση του αθλητισμού σε κάθε
επίπεδο κι έτσι το βάρος δόθηκε στην διεθνή αναγέννηση της Ουγγαρίας μετά τις
επιτυχίες στο Μουντιάλ του 1938. Οι Φέρεντς Πούσκας και Σάντορ Κότσις έγιναν ο
"πυρήνας" της νέας εποχής και μαζί με τους Νάντορ Χιντεγκούτι, Ζόλταν
Τσίμπορ, Γιόζεφ Μπόζικ, Τζιούλα Λόραντ και Τζιούλα Γκρόσιτς σχημάτισαν μία υπερομάδα,
πειθαρχημένη στο να... μην τιθασεύει το περίσσιο ταλέντο της και ικανή για τα
πάντα.
Η αναμέτρηση με την Ουγγαρία ήταν το πραγματικό τεστ, όμως, που θα
επισημοποιούσε το πραγματικό status quo της χώρας στο παγκόσμιο σκηνικό. Βάσει
της παγκόσμιας κατάταξης, η Ουγγαρία ήταν στο νο 1 με 2050 βαθμούς, η Αργεντινή
στο νο 2 με 2048 και η Αγγλία στο νο 3 με 1943 βαθμούς. Ως εκ τούτου, ο
βρετανικός Τύπος έδωσε χαρακτήρα "μονομαχίας για τον παγκόσμιο τίτλο"
στο παιχνίδι. Η παράδοση ήταν συντριπτικά υπέρ των Αγγλων, με νίκες 7-0, 4-2, 8-2,
6-2 σε αγώνες σε Ουγγαρία και Αγγλία και μόλις μία ήττα (2-1) στα 5 φιλικά που
προηγήθηκαν. Εν τέλει, το αγαπημένο δεδομένο των Αγγλων, η παράδοση, δεν έπαιξε
κανένα ρόλο εκείνο το ιστορικό απόγευμα...
Όσο άγνωστη ήταν η Ουγγαρία της εποχής για τους Αγγλους, άλλο τόσο
αγνοούσε ο Πούσκας και η παρέα του τις πραγματικές δυνατότητες των
υπερτιμημένων "λιονταριών". Ο πρόεδρος της FA, Στάνλεί Ράους, είχε
προτείνει στον Σέμπες τη διεξαγωγή φιλικού αγώνα στο περιθώριο της κατάκτησης
του χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου, αλλά απαιτείτο η έγκριση από την Κεντρική
Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η πολιτική ηγεσία της χώρας φοβόταν το
ενδεχόμενο ήττας από την ακαταμάχητη εντός των συνόρων αγγλική ομάδα, η οποία
θα επέφερε τρομερό πλήγμα στην προπαγάνδα που επιχειρούσε μέσω το ποδοσφαίρου.
Ο Σέμπες κατάφερε να πείσει τους προϊσταμένους του και το ραντεβού κλείστηκε
χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις
Ο Γκούσταβ Σέμπες, ο οποίος προώθησε αρκετές καινοτομίες στην προπόνηση
και τον τρόπο λειτουργίας της εθνικής ομάδας. Σε αγωνιστικό επίπεδο ήταν
εκείνος που οραματίστηκε ένα νέο πρωτοποριακό σχηματισμό με δύο κεντρικούς
μπακ, τρεις παίκτες σε σχηματισμό μπροστά τους, τρεις μέσους και δύο
επιθετικούς. Με τη διαφορά ότι ακόμα και ο σέντερ φορ γύριζε στο κέντρο του
γηπέδου, όταν η ομάδα αμυνόταν. Αυτό έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στον αγώνα
του Γουέμπλεϊ, αφού οι Άγγλοι αμυντικοί ακολουθούσαν σα... βεντούζες τους
αντίπαλους φορ, παρασύρονταν μακριά από την περιοχή τους και αποτέλεσαν εύκολη
λεία στις γρήγορες αντεπιθέσεις. Σήμερα με τους όρους που έχουν (υπερβολικά
ορισμένες φορές) επικρατήσει, θα λέγαμε ότι ήταν τραγικοί στο Transition!
Αποτέλεσμα ήταν να δεχτούν τέσσερα γκολ πριν συμπληρωθεί το ημίωρο και ως εκ
τούτου 105.000 κόσμος που γέμισε τις εξέδρες στο «Ναό του Ποδοσφαίρου»
χειροκρότησε την «Χρυσή Ομάδα», την περίφημη «Aranycsapat» της δεκαετίας του 1950.
Χατ τρικ πέτυχε ο Χινεγκούτι (1΄, 20΄, 53΄), δύο γκολ ο Πούσκας (24΄, 27΄) και
ένα ο Μπόζικ (50΄), ενώ για τους Άγγλους σκόραραν ο Σίουελ (13΄), ο Μόρτενσεν
(38΄) και ο Ράμσεϊ (57΄ πεν.). Αρχηγός της Αγγλίας ήταν ο θρύλος της Γουλβς,
Μπίλι Ράιτ, ο πρώτος celebrity ποδοσφαιριστής στα χρονικά, που είχε παντρευτεί
την τραγουδίστρια Τζόι Μπέβερλι.
Για το παιχνίδι του 1953:
"Εκπλαγήκαμε που δεν μας επετράπη να προπονηθούμε στο 'Γουέμπλεϊ' για τον
αγωνιστικό χώρο του οποίου είχαμε ακούσει τόσα πολλά. Βγήκαμε στο γήπεδο με τα
παπούτσια και το αισθανόμασταν πολύ μαλακό. Προπονηθήκαμε στο γήπεδο της ΚΠΡ,
που ήταν σαν εξοχή".
Ο Φέρεντς Πούσκας είπε για το
ματς:
"Θα έλεγα ψέματα εάν
ισχυριζόμουν ότι δεν ήμουν νευρικός τη μέρα του αγώνα. Βάλαμε τα δυνατά μας για
να γελάσουμε λίγο και να ξεχάσουμε τη σημασία του αγώνα. Βρισκόμουν έξω από τα
αποδυτήρια και στεκόμουν σε έναν πάγκο, όταν είδα τον δεξιό επιθετικό της
Αγγλίας Εντι Τέιλορ, που επίσης δεν ήταν πολύ ψηλός. Γύρισα πίσω στα αποδυτήρια
και είπα στα παιδιά: ‘Ακούστε, θα είμαστε εντάξει. Έχουν έναν που είναι ακόμα
πιο κοντός κι από μένα’".
"Πιστεύω το αγαπημένο γκολ στην καριέρα μου ήταν το πρώτο μου στον
αγώνα, το ‘πάτημα’. Δεν ξέρω από πού προήλθε. Ηταν κάτι που το έκανα ως παιδί,
αλλά δεν το εξάσκησα ποτέ. Ηταν ενστικτώδες. Το παιχνίδι μου δεν είχε πολλά
εντυπωσιακά κολπάκια. Μου άρεσαν τα απλά πράγματα στο γήπεδο, οι απλές λύσεις,
οι γρήγορες, εύκολες κινήσεις. Ολοι λάτρεψαν αυτό το γκολ και είναι ίσως αυτό
για το οποίο είμαι περισσότερο γνωστός, αλλά η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να φύγω
από εκεί γρήγορα, αλλιώς ο Μπίλι Ράιτ θα με ποδοπατούσε".
Για το ταξίδι της επιστροφής: "Όταν φτάσαμε στο Παρίσι για να
αλλάξουμε τρένο, η υποδοχή ήταν απίστευτη. Ήταν σαν να είχαν κερδίσει οι ίδιοι
(σ.σ. οι Γάλλοι). Δεν ήταν μικρό πράγμα να βάλεις έξι γκολ κόντρα στην Αγγλία
στο Λονδίνο. Ήταν ένα φανταστικό ματς και η καλύτερη ομάδα νίκησε. Και δεν θα
ξεχάσω ποτέ ότι όλοι όσοι συναντήσαμε στην Αγγλία χαιρέτησαν τη νίκη δίχως
δισταγμό".
«Ήταν σαν να έτρεχαν άλογα του αγροκτήματος με αραβικά καθαρόαιμα». Με
αυτή τη φράση ο Τομ Φίνεϊ, ο οποίος ήταν τραυματίας και παρακολούθησε
την Αγγλία να χάνει με 6-3 από την Ουγγαρία μέσα στο γήπεδό της,
περιέγραψε εκείνο το ματς στο Γουέμπλεϊ το 1953, μια εποχή που η
παντοκρατορία των «Λιονταριών» ήταν αναμφισβήτητη.
Την περίοδο της παντοδυναμίας της, η οποία πιστοποιήθηκε με την
κατάκτηση του Χρυσού Μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952, η
Aranycsapat δεν χαρίστηκε σε κανέναν: 12-0 την Αλβανία, 9-1 τη Φινλανδία, 8-3
τη Δυτική Γερμανία (δύο εβδομάδες πριν την ήττα!), 6-1 την Αυστρία, 8-2 την
Πολωνία... Λίγους μήνες μετά τη συντριβή τους οι Άγγλοι προσπάθησαν να
περισώσουν ό,τι μπορούσαν από το γοήτρό τους, όμως τα έκαναν ακόμα χειρότερα.
Διασύρθηκαν 7-1 στο «Νεπστάντιον» της Βουδαπέστης τον Μάιο του 1954. Το σύστημα
«WM» εγκαταλείφθηκε μια για πάντα, οι Άγγλοι άρχισαν να δουλεύουν διαφορετικά
σε θέματα τακτικής προσέγγισης. Το 1962 είχαν αξιοπρεπή παρουσία στο Μουντιάλ
της Χιλής και ένα χρόνο μετά προσέλαβαν τον φέρελπι προπονητή της Ιπσουϊτς, Αλφ
Ράμσεϊ, ο οποίος ήταν παίκτης της εθνικής στο «Ματς του αιώνα»! Το 1966 ο Σερ
Αλφ οδήγησε τα «Τρία Λιοντάρια» στην κορυφή του κόσμου, ένας θρίαμβος στον
οποίο το λιθαράκι τους έβαλαν κι οι «Μαγικοί Μαγυάροι».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, contra.gr,gazzetta.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου