Σε δίκη παραπέμπονται πρώην στελέχη της Ελληνικής
Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) και άλλων εταιρειών, κατηγορούμενα για σωρεία διαχειριστικών και
οικονομικών ατασθαλιών.Πορεία συρρίκνωσης από τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς
Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης παραπέμπονται πρώην στελέχη της Ελληνικής
Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), κατηγορούμενα για σωρεία διαχειριστικών και
οικονομικών ατασθαλιών κατά την περίοδο 2007-2015.
Πρόκειται για έξι πρόσωπα, μεταξύ
αυτών τρεις πρόεδροι, ένας αντιπρόεδρος και δύο διευθυντές το επίμαχο διάστημα,
που, σύμφωνα με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Θεσσαλονίκης, αντιμετωπίζουν την
κατηγορία της κακουργηματικής απιστίας. Όπως περιγράφεται στο βούλευμα, η
οικονομική ζημιά που προκλήθηκε στην περιουσία της βορειοελλαδίτικης
επιχείρησης ανέρχεται σε 50 εκατ. ευρώ.
Στο εδώλιο του ίδιου δικαστηρίου
παραπέμπονται ακόμη έξι άτομα, που -κατά περίπτωση- υπήρξαν πρόεδροι,
αντιπρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι τριών συνεργαζομένων εταιρειών (πελατών
της ΕΒΖ). Για ένα ακόμη πρόσωπο που περιλαμβανόταν στη δικογραφία δεν προέκυψαν
τελικά ποινικές ευθύνες και απηλλάγη με το ίδιο βούλευμα.
Η υπόθεση πήρε το δρόμο τη
Δικαιοσύνης, ύστερα από μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε στις αρχές του 2016, η
τότε διοίκηση της ΕΒΖ. Είχε προηγηθεί διαχειριστικός έλεγχος από ανεξάρτητη
εταιρεία κατά την οποία ελεγκτές έκαναν «φύλλο και φτερό» έγγραφα, εκθέσεις
ελέγχου, συμβάσεις - τιμολόγια πώλησης κ.ά. της Βιομηχανίας.
Στην πολυσέλιδη αναφορά
καταγγελλόταν ότι οι προηγούμενες διοικήσεις συνέχιζαν να χορηγούν ζάχαρη επί
πιστώσει στις τρεις παραπάνω εταιρίες-πελάτες, παρότι αυτές δεν τηρούσαν τους
όρους που προβλέπονταν στις σχετικές συμβάσεις και παρά το γεγονός ότι οι
οφειλές τους ανέρχονταν σε υπέρογκα ποσά.
Με βάση την παραπάνω αναφορά είχε
διαταχθεί έρευνα, την οποία διενήργησε η Οικονομική Αστυνομία, το πόρισμα της
οποίας διαβιβάστηκε στον εισαγγελέα Διαφθοράς Θεσσαλονίκης Αχιλλέα Ζήση, που με
τη σειρά του παρήγγειλε διώξεις εις βάρος των εμπλεκόμενων προσώπων, ενώ
ακολούθησε κύρια ανάκριση.
«Δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια για
τη θέσπιση προκαθορισμένης (έγγραφης) διαδικασίας σχετικά με τη λήψη-έγκριση
των παραγγελιών ζάχαρης από πελάτες της και την εκτέλεσή τους προς αυτούς,
παρότι το ηλεκτρονικό σύστημα της ΕΒΖ είχε τη δυνατότητα προειδοποίησης σε
περίπτωση υπέρβασης των εγκεκριμένων πιστωτικών ορίων και μάλιστα είχε δοθεί προφορική
εντολή από το δ.σ. της ΕΒΖ στην υπηρεσία μηχανογράφησης να εγκαταστήσει σύστημα
παρακολούθησης του πλαφόν κάθε πελάτη, ούτως ώστε να μπλοκάρεται αυτομάτως η
φόρτωση σε περίπτωση υπέρβασης, εντολή για την εκτέλεση της οποίας ουδέποτε
μερίμνησαν ή έλεγξαν ως προς το εάν εκτελέστηκε» αναφέρεται στο βούλευμα για τα
κατηγορούμενα στελέχη της Βιομηχανίας.
Σε άλλο σημείο του βουλεύματος
επισημαίνεται ότι οι ίδιοι κατηγορούμενοι «δεν μερίμνησαν για τη θέσπιση και
λειτουργία (νωρίτερα από τον Ιανουάριο του 2013) ειδικού τμήματος με
αρμοδιότητα τον προληπτικό έλεγχο για τη γενική πιστοληπτική
ικανότητα-φερεγγυότητα των πελατών, την παρακολούθηση των εγκεκριμένων
πιστωτικών ορίων κάθε πελάτη, των όρων πληρωμής και των παρεχόμενων αναλογιών
καλύψεων από αυτόν, την εποπτεία ως προς τη γενικότερη τήρηση των
συμβατικών όρων συνεργασίας με κάθε πελάτη».
Πορεία συρρίκνωσης από τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ
Στο
πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ για τη συγκέντρωση της παραγωγής στα
«χέρια» λίγων μονοπωλιακών ομίλων μπήκε σε τροχιά συρρίκνωσης η Ελληνική
Βιομηχανία Ζάχαρης, μια βιομηχανία στρατηγικής σημασίας, που είναι
άμεσα συνδεδεμένη με τις διατροφικές ανάγκες του λαού, αλλά και την
ανάπτυξη της τευτλοκαλλιέργειας, συνολικά της αγροτικής οικονομίας της
χώρας.
Η ΕΒΖ παράγει ένα προϊόν που καταναλώνεται άμεσα από κάθε
σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (ζαχαροπλαστική, αναψυκτικά κ.α.),
παράγει χρήσιμα παραπροϊόντα (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο
κ.ά.), εξασφαλίζει θέσεις εργασίας.
Μια ενδεικτική εικόνα των
παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η καλλιέργεια και μεταποίηση των
ζαχαρότευτλων στην Ελλάδα, δίνουν τα στοιχεία από τη δεκαετία του 1990,
όταν η ΕΒΖ συγκαταλεγόταν στις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζάχαρης στην
Ευρώπη, με πέντε εργοστάσια, σε Λάρισα, Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες, Ξάνθη και
Ορεστιάδα, με δυνατότητα παραγωγής 350.000 τόνων ζάχαρης το χρόνο.
Επεξεργαζόταν τα προϊόντα από 460.000 στρέμματα ζαχαρότευτλων και η
παραγωγή κάλυπτε επαρκώς τις ανάγκες της χώρας σε ζάχαρη, οι οποίες
υπολογίζονταν τότε σε 320.000 τόνους το χρόνο αλλά και σε διάφορα
παραπροϊόντα. Παράλληλα, μπορούσε να κάνει και εξαγωγές.
Στα
εργοστάσιά της απασχολούνταν χιλιάδες εργαζόμενοι (περίπου 1.300 μόνιμοι
και πολλαπλάσιοι εποχιακοί), ενώ στον κλάδο δούλευαν πολλοί
μικροεπαγγελματίες, μεταφορείς και τευτλοεξαγωγείς (ιδιοκτήτες
μηχανημάτων εξαγωγής των τεύτλων από το χώμα στα χωράφια).
Από το
1997, η ΕΕ, στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης μεγάλων μονοπωλιακών
ομίλων, άρχισε να επιβάλλει πλαφόν και να προωθεί μέτρα, με στόχο τη
μείωση της παραγωγής ζάχαρης στη χώρα, επομένως και της
τευτλοκαλλιέργειας. Μέχρι το 2005, η ποσόστωση που επέβαλλε η ΕΕ για την
Ελλάδα ήταν 318.000 τόνοι. Από το 2005 - 2006, με την αναθεώρηση της
ΚΑΠ, κυβερνήσεις και ΕΕ επέβαλαν τη δραστική μείωση της παραγωγής στο
50%, δηλαδή στους 160.000 τόνους το χρόνο.
Το 2006 η ΕΒΖ έκλεισε
τα εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη, ενώ ακολούθησε πολιτική
εξευτελιστικών τιμών για τους αγρότες και επιδοτήσεων για την
εγκατάλειψη της καλλιέργειας, προκειμένου να βαθύνει η συγκέντρωση.
Σήμερα,
απέμειναν τα εργοστάσια σε Πλατύ Ημαθίας (δυναμικότητας 115.000 τόνων),
Ορεστιάδα (δυναμικότητας 65 - 70.000 τόνων) και Σερρών (δυναμικότητας
55 - 60.000 τόνων). Συνολικά στην ΕΒΖ απέμειναν 215 μόνιμοι εργαζόμενοι
(85 στο Πλατύ Ημαθίας, 55 στις Σέρρες, 41 στην Ορεστιάδα, 10 στις
αποθήκες και το συσκευαστήριο της Λάρισας και άλλοι 24 στην κεντρική
διοίκηση), στους οποίους, με βάση την περσινή ΣΣΕ τριετούς διάρκειας,
έχουν επιβληθεί μειώσεις 15% κατά μέσο όρο. Επιπλέον, φέτος, αναμένεται
να προσληφθούν συνολικά 600 εποχιακοί εργαζόμενοι με συμβάσεις διάρκειας
από 1 έως και 7 μήνες και με μισθούς - ψίχουλα.
Παλιότερα
περισσότεροι από 20.000 αγρότες εξασφάλιζαν εισόδημα από την
τευτλοκαλλιέργεια, η οποία συρρικνώθηκε στα 64.000 στρέμματα φέτος, με
τους τευτλοκαλλιεργητές να έχουν επίσης μειωθεί δραματικά περίπου στους
3.000. Παρά το γεγονός ότι με τη συνδεδεμένη επιδότηση που λαμβάνουν η
τευτλοκαλλιέργεια έγινε και πάλι «ελκυστική» προσωρινά, οι αγρότες δεν
«επιστρέφουν», κυρίως λόγω των καθυστερήσεων στην εξόφληση της παραγωγής
τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το Μάρτη του 2017 εξοφλήθηκαν για την
παραγωγή που παρέδωσαν το 2016.
Σήμερα, ακόμα και από αυτήν την
ποσόστωση των 160.000 τόνων, παράγονται στην Ελλάδα μόνο 45.000 τόνοι.
Οι υπόλοιποι που υπολείπονται, είτε παράγονται φασόν για λογαριασμό της
ΕΒΖ σε ευρωπαϊκά εργοστάσια είτε εισάγονται από τις θυγατρικές στη
Σερβία ή από άλλους διεθνείς μονοπωλιακούς ομίλους.
Για την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της παραγωγής στον τομέα της
ζάχαρης που τώρα χάνονται (μείωση τευτλοκαλλιέργειας, απώλεια
τεχνογνωσίας κ.λπ.), όπως και συνολικά για την αξιοποίηση των
παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας προς όφελος του λαού, είναι αναγκαία η
πάλη ενάντια στις δεσμεύσεις της ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο και
την πολιτική για τη διασφάλιση των κερδών του. Είναι αναγκαία η πάλη για
μια άλλη εξουσία, όπου τα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική
ιδιοκτησία και η οργάνωση της οικονομίας θα γίνεται με κεντρικό
σχεδιασμό και με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για μια
οικονομία, η οποία, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων
αγροτών και με καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες, θα
αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας. Θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά
στους εργαζόμενους, ικανοποιητικό εισόδημα στους αγρότες, επάρκεια
φτηνών, υγιεινών τροφίμων για τη διατροφή του λαού μας και πρώτες ύλες
για τη μεταποιητική βιομηχανία.
Στ. Τ.
ΑΠΕ,
Α. Α.Ριζοσπάστης
ΑΠΕ,
Α. Α.Ριζοσπάστης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου