Ανώμαλη Προσγείωση Του Στέφανου Ληναίου

 Ανώμαλη Προσγείωση

Του Στέφανου Ληναίου

Οι νέες γενιές θα ξαναπάρουν κάποτε στα χέρια τους τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο.

Όλη η Ελλάδα έπεσε από τα σύννεφα όταν άκουσε τα αποτελέσματα των εκλογών. Ανώμαλη προσγείωση... Κι όμως, για πολλούς ήταν ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα. Ακολούθησε και η πατρίδα μας τον δρόμο της Ευρώπης. Στροφή προς την Ακροδεξιά. Τον πόλεμο των Ιδεών, τον διαδέχτηκε η μάχη των απολαβών. Όπως γίνεται αιώνες τώρα: Αποσύνθεση - Ανασύνθεση - Σύνθεση...

Ποιοι φταίνε, θα το γράψει κάποτε η Ιστορία. Οι νέες γενιές θα ξαναπάρουν κάποτε στα χέρια τους τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο. Η δική μας η γενιά, τελείωσε.

Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια είναι, όσα χρόνια ζήσουμε ακόμη, να θυμίζουμε και να ξαναθυμίζουμε τις Ιδέες, τα Πρόσωπα και τα Γεγονότα που ζήσαμε σε όλη μας τη ζωή. Για να μην ξεχαστούν ποτέ στα πολλά ή τα λίγα γκρίζα χρόνια που θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Και όταν θα έλθει η ώρα, να αγωνιστούν (όπως κάναμε κι εμείς μια ζωή ολόκληρη) να τα αναστήσουν.

Και ας ξεκινήσουμε με τον Μανώλη Γλέζο. «Τον πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης». Μαζί του... Ως τον θάνατό του, το 2020. Υπόδειγμα Ανθρώπου - Ήρωα - Ιδεολόγου.

Εκπροσωπώντας το Έθνος που κατεβάζει τη σημαία των ναζί. Το Έθνος που τους χωράει όλους: Έλληνες, Σλάβους, μουσουλμάνους, άθεους, χριστιανούς, Εβραίους.

Όχι το «έθνος» που νίκησε στον εμφύλιο με τις βόμβες των Αμερικανών. Το «έθνος» που άφηνε ατιμώρητους ταγματασφαλίτες και τους έδινε όπλα να πυροβολούν ανθρώπους σαν τον Γλέζο.

Όχι το «έθνος» που εκτελούσε Μπελογιάννηδες. Που τιμώρησε τους ΕΑΜίτες επειδή αντιστάθηκαν. Το «κράτος» που καταδίκαζε σε θάνατο τον Γλέζο. Το «έθνος» των Γκοτζαμάνηδων. Το «κράτος» που «ξέχασε» να καταδικάσει τους βασανιστές της χούντας. Το «έθνος» που παραδίδει τον Οτζαλάν και ανοίγει τα λιμάνια του για τους φονιάδες του ΝΑΤΟ. Το «κράτος» που ξεπουλάει το ρεύμα, τα τρένα, τα λιμάνια και το νερό του.

Εκπροσωπώντας το Έθνος που τα καράβια δεν θα ανήκουν πια στους πλούσιους συνεργάτες των ναζί. Που αντιστέκεται στους Άγγλους τον Δεκέμβρη. Το Έθνος των Λαμπράκηδων. Των εργαζομένων που μοιράζονται τα βάσανα και τους αγώνες τους. Που αντιστέκεται στα τανκς. Που μάχεται στο Σύνταγμα, ενάντια στα μνημόνια και τιμά το 61% του λαού για τη μοίρα αυτής της χώρας.

Αυτό το έθνος εκπροσώπησε ο Γλέζος, μέχρι το τέλος της ζωής του. Χρέος μας να διατηρήσουμε ζωντανό στη μνήμη αυτόν τον ΜΑNΩΛΗ ΓΛΕΖΟ...

Και ο Αλέκος Παναγούλης, ένα σύμβολο Ιδεολογικής Αντίστασης και Ανθρώπινης Αντοχής...

Η μπογιά

Ζωντάνεψα τους τοίχους

φωνή τους έδωσα

πιο φιλική να γίνουν συντροφιά

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε

πού βρήκα τη μπογιά

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν

κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού

Ομως μπογιά δε βρήκαν

Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν

Είμαστε βέβαιοι ότι, κάποια στιγμή, θα ακούσουμε ΟΛΟΙ, βαθιά, μέσα μας, τον Αζίζ Νεσίν, τον σπουδαίο Τούρκο συγγραφέα και μεγάλο φιλέλληνα. Σαν απάντηση, στη συνειδητή διαιώνιση, από τους «Μεγάλους Προστάτες μας», του μίσους ανάμεσα στους δυο λαούς μας.

Που δυσφήμησαν την κοινή προσπάθειά μας, με την Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, το 1995. Εμάς, στην Ελλάδα, αποκαλώντας μας «εθνοπροδότες»... Και τον Αζίζ Νεσίν, που τον έκαψαν ζωντανό στους δρόμους της Αγκυρας...

Από το πολυσήμαντο ποίημα του Αζίζ Νεσίν, «ΣΩΠΑ», αφιερώνουμε έστω και λίγους στίχους του, στις νέες γενιές που έρχονται. Για να σβήσουν από μέσα τους το ΣΩΠΑ που τους περιμένει..

Και να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη: ΜΙΛΑ... ΜΙΛΑ... ΜΙΛΑ...

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή [...]

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις

που άκουγα από παιδί [...]

Έβλεπα αίματα στο δρόμο

Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,

θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά [...]

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα όλη η γειτονιά, η πολιτεία ολόκληρη...

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, πήραμε και παράσημα,

μόνο με το «σώπα»...

Νομίζω όμως ότι ήρθε η στιγμή

που δε θ’ αντέξω

και θα ξεσπάσω....

Και μόνο μια κραυγή

θα βγαίνει από μέσα μου

και θα μου λέει

ΜΙΛΑ... ΜΙΛΑ... ΜΙΛΑ.

ΠΗΓΗ: Εφσυν